Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Έκανα μέσα μου υπομονή και ετοιμαζόμουν για τη μεγάλη έξοδο, χωρίς να το ‘χω πάρει χαμπάρι, χωρίς να γίνονται συνειδητά οι κινήσεις.
Είναι πράγματι κάποιες φορές που οι συγκυρίες φέρνουν τα πράγματα με τέτοιο τρόπο που δεν καταλαβαίνεις πότε γίνεται το κλικ και όλα αλλάζουν. Πρόκειται συνήθως για φαινομενικά ασήμαντα πράγματα, γι’ αυτά που είναι τόσο μα τόσο μικρά, σχεδόν αόρατα, και δε σου επιτρέπουν να δεις την επιρροή που μπορεί να έχουν μέσα σου. Συμπεριφορές και καταστάσεις που στάζουν λίγο λίγο στο ποτήρι της υπομονής και το γεμίζουν σταδιακά. Αθόρυβα, αλλά και σταθερά. Άραγε στα πόσα μικροπράγματα ξεχειλίζει και έρχεται η στιγμή που απλά ξενερώνεις και δε σε κρατάει τίποτα πια;
Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά. Κάθε άνθρωπος έχει τα προσωπικά του όρια και τους δικούς του κανόνες. Για κάποιους μπορεί να είναι μια κουβέντα που επανειλημμένα ηχεί μες το κεφάλι τους και μια ακόμη φορά στέκεται αρκετή για να πούνε: «φτάνει». Για άλλους μπορεί να είναι μια λέξη που φάνταζε λυτρωτική, αλλά ποτέ δεν έφτασε στ’ αυτιά τους. Μια νοσηρή κατάσταση που δεν άλλαξε ποτέ ή ένας άνθρωπος που έπεισε, υποσχέθηκε και τελικά πρόδωσε. Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι οι άνθρωποι που έχουν τις αντοχές να παλέψουν γι’ αυτό που αγαπούν, έχουν και τεράστια αποθέματα ψυχής, τα οποία όμως όταν καταφέρει κάποιος να τα εξαντλήσει, δεν υπάρχει γυρισμός.
Δεν είναι θέμα εγωισμού, ούτε παραίτησης. Είναι θέμα αντοχής και υπομονής. Είναι η στιγμή που το δεδομένο γίνεται ζητούμενο, η στιγμή που ρίχνεις στο γιαλό ό,τι καλό έχεις κάνει και γενικότερα η επιβεβαίωση κάθε κλισέ φράσης, που αποδεικνύει ότι κάποιες φορές τα φτερά για να πετάξουμε, μας τα δίνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι που θεωρούνταν φανατικά δικοί μας. Είναι αυτοί που χτυπιούνται για το πόσο σ’ αγαπούν και σε εκτιμούν και την ίδια ώρα με τη συμπεριφορά τους, είναι σαν να σου ανοίγουν την πόρτα και να σου δείχνουν το δρόμο που πρέπει να πάρεις. Μακριά τους..
Κι εσύ αρχικά αντιστέκεσαι και παλεύεις. Παραμένεις σιωπηλός και περιμένεις υπομονετικά κάτι να δικαιώσει την επιμονή σου, κάτι να σε κρατήσει… Μέχρι που θα έρθει ακόμα μια απογοήτευση, ακόμα ένα βήμα προς την πόρτα. Μέχρι που ασυνείδητα θα σε έχουν προετοιμάσει τόσο καλά να πετάξεις μακριά, που όταν έρθει η ώρα, δε θα γυρίσεις καν το κεφάλι να δεις το χάος που αφήνεις…
Δε θα σε νοιάζει. Θα έχεις ήδη φύγει.
