Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Μήπως το χρειαζόμαστε τελικά το παραμύθι;
Όχι την ψεύτικη ιστορία που θα μας φλομώσει το κεφάλι και θα επαναπαυτούμε για λίγα λεπτά μέχρι να τελειώσει η ταινία ή να κλείσει το βιβλίο. Μα εκείνη που μέσα από τη μαγεία, την αλληγορία και τη θετική της επίδραση θα μας κάνει να ελπίζουμε και να ονειρευτούμε και πάλι για κάτι καλύτερο. Θα μας αναγκάσει να ψάξουμε μέσα μας για να βρούμε το ουσιαστικό και το πέρα για πέρα αληθινό.
Δεν είναι όλα τα παραμύθια για παιδιά. Κάποια γράφτηκαν αποκλειστικά και μόνο για μεγάλους. Για αυτούς που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Για αυτούς που πετούν στα σύννεφα, μα έχουν γερές βάσεις στο έδαφος. Που πετυχαίνουν τους στόχους τους με το μυαλό και τη λογική, μα έχουν πάντα την καρδιά τους οδηγό.
Για αυτούς που τους χαρακτηρίζουν ονειροπόλους και τρελούς, επειδή δεν μπορούν να τους καταλάβουν κι εκείνοι καμαρώνουν, γιατί κάθε χαρακτηρισμός τέτοιου είδους αποδεικνύει αυτό ακριβώς που δεν πρόκειται ποτέ να χάσουν: την αυθεντικότητα τους. Λειτουργούν όπως όταν ήταν παιδιά. Με την ψυχούλα τους. Χαίρονται, κλαίνε, θυμώνουν, γελάνε…ανάλογα με αυτά που αισθάνονται και όχι με αυτά που έχουν. Δεν ξέρουν πόσα είναι αυτά που έχουν, δεν τους απασχολεί. Κι αυτό είναι χάρισμα.
Απλά κάπου στην πορεία μεγαλώνοντας πολλοί το αφήνουν πίσω τους. Χάνονται μέσα σε επιφανειακές χαρές, ρουτίνες και απεριόριστα υλικά αγαθά. Μαθαίνουν να εξαρτώνται από πράγματα, θεωρώντας αυτά απαραίτητα. Δεν επενδύουν στον διπλανό τους, αλλά σε αυτό που έχει χρηματική αξία, απλά και μόνο γιατί έτσι έμαθαν να υπολογίζουν τα πράγματα. Το μάτι τους δεν ικανοποιείται με όσα βλέπει και ζητά κι άλλα, χωρίς σταματημό, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε απωθημένα και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Όμως οι ψυχές που ξεχωρίζουν το αληθινό παραμένουν αναλλοίωτες στις δοκιμασίες και στο χρόνο. Δε μεγάλωσαν ποτέ κατά μία έννοια. Έμειναν πιστές στην αγνή παιδική ψυχή τους και θυμούνται πάντα πως “μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά και πως το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι.
