Γράφει ο Αντώνης Zach, Έλληνας της διασποράς
Μεγάλο πράγμα ο έρωτας, τεράστιο συναίσθημα…
Σε κάνει άλλο άνθρωπο, σε βάζει σε μονοπάτια που ακόμη κι αν υπάρχουν χαλάσματα γύρω-γύρω, εσύ τα βλέπεις ανθόσπαρτα!
Σου δημιουργεί έναν κόσμο, αυτόν που λέμε “αγγελικά πλασμένος”, έναν κόσμο που θέλεις να ζήσεις μέσα και να απολαύσεις κάθε δευτερόλεπτο.
Την είδες για πρώτη φορά και εκεί σκίρτησε, εκεί ουσιαστικά ξεκίνησε η όμορφη περιπλάνηση σε αυτά τα ευωδιαστά μονοπάτια…
Κάθε μέρα που περνούσε, διαπίστωνες πως θα πρέπει να δώσεις το “είναι” σου για να την κερδίσεις, ακόμη κι αν συναντήσεις εμπόδια.
Ήξερες πως η μάχη θα είναι μεγάλη, ίσως και άνιση.
Από την πλευρά της, το ένα βήμα εμπρός και τα δύο πίσω ήταν καθημερινότητα, ωστόσο ήταν σημάδι που απλά σ αυτόν τον όμορφο κόσμο, δεν δίνεις σημασία.
Νομίζεις πως είναι μέρος του “παιχνιδιού”…
Ναι, ήταν μέρος του παιχνιδιού αλλά εκτός εισαγωγικών. Ήταν το παιχνίδι που ήθελε να παίξει και να σε δοκιμάσει αλλά και να θεωρήσει πως ήσουν ένα ακόμη “θύμα” στον δικό της πόλεμο.
Η μάχη στην οποία είχες μπει, μετατράπηκε σε μια καθοριστική και τεράστια ήττα.
Την αποδέχτηκες ως πολεμιστής που ηττάται στο πεδίο της μάχης, ωστόσο ποτέ δεν μπόρεσες να συγχωρήσεις τον εχθρό.
Μην ξεχνάμε, για πόλεμο μιλάμε…
Τον οποίο κήρυξε εκείνη.
Το μόνο κέρδος, μία-δύο αναμνήσεις αλλά και μια λίρα που βρήκες σε ένα από αυτά τα μονοπάτια…
Η ιστορία ωστόσο απέδειξε πως (κι αυτή) ήταν κάλπικη…
