Γράφει ο Αντώνης Zach, Έλληνας της διασποράς
Ενδιαφέρον ον ο άνθρωπος…
Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος, με τίποτα δεν αρκείται. Τα θέλει όλα!
Έχει αυτό που τον γεμίζει, αυτό που τον κάνει χαρούμενο; με μια σπρωξιά, μπορεί να τα γκρεμίσει όλα.
Με μια μόνο απόφαση του βάζει μπροστά το “πρέπει”, λες και είναι σίγουρος πως αυτό που απόλαυσε, θα βρεθεί τόσο απλόχερα μπροστά του.
Δεν μπορώ πραγματικά να το καταλάβω…
Το έχεις μπροστά σου, το ζεις, το βιώνεις, το αγγίζεις και συ (επειδή θέλεις να μπαίνουν όλα σε τετράγωνα) το διαλύεις.
Και τελικά τι;
Μένεις στη γωνίτσα σου, μόνος, να σε σουβλίζουν οι σκέψεις και τα ανεκπλήρωτα αισθήματα.
Τόσα όμορφα πράγματα, τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις. Αυτή είναι η ζωή άλλωστε!
Δεν μπαίνουν όλα στο πρίσμα της λογικής, δεν είναι όλα αριθμοί και όρια.
Έβαλες το δίλημμα “μοναξιά ή περιπέτεια” και επέλεξες το πρώτο. Εγώ ήθελα το δεύτερο, γιατί το πρώτο το έζησα, το χόρτασα. Φτάνει…
Η ζωή είναι μικρή και μεις την κάνουμε μικρότερη, “τρώμε τη σάρκα μας”.
Μείνε λοιπόν εκεί να αναπολείς και ρίχνεις το φταίξιμο σε μένα…
Εγώ ξέρω όμως ότι από αυτήν πλευρά, εδώ, θα βρεις τον ορισμό της “ΖΩΗΣ”.
Αυτής που πρέπει να ζήσουμε πριν χάσουμε το τρένο…
