Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Κάποιες φορές το καταλαβαίνεις ότι έρχεται. Χτυπάει ο κώδωνας.
Το φωνάζει κάτι μέσα σου, το νιώθεις. Προσπαθείς τα πάντα όμως για να μην ακούς. Εθελοτυφλείς.
Παλεύεις να διαψεύσεις το ένστικτό σου και κατ’ επέκταση τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάνεις πως δε βλέπεις, πως δεν καταλαβαίνεις.
Αποφεύγεις καταστάσεις, αλλάζεις κουβέντα, μα η ριμάδα η φωνούλα εκεί…να σε τσιγκλάει. Άλλοτε να ουρλιάζει μέσ’ το κεφάλι σου κι άλλοτε να τη νιώθεις ανεπαίσθητα. Πάντα όμως εκεί. Παρούσα. Να σου θυμίζει πως κάτι δεν πάει καλά. Τίτλοι τέλους.
Λένε πως όσο κι αν αλλάζουν οι καταστάσεις κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά. Τι γίνεται όμως όταν αλλάζουν οι άνθρωποι; Πόσα μπορείς να δικαιολογήσεις; Πόσα να αγνοήσεις; Μα το κυριότερο, πόσο μπορείς να παλεύεις και για ποιον; Είτε πρόκειται για φιλία, είτε για έρωτα, το παιχνίδι έχει πάντα δύο παίκτες. Όταν ο ένας παύει να συμμετέχει και μένει παθητικός, τι μένει; Σίγουρα όχι η ουσία. Κι αν χαθεί η ουσία, χάνεται και η διάθεση, χάνεται και η προσπάθεια.
Γιατί ο ενεργός παίκτης όσο κι αν βλέπει το άκυρο να του ‘ρχεται κατακούτελα, εκεί που θέλει κι αγαπάει παλεύει σαν αγρίμι, δεν παραδίδει τα όπλα. Τουλάχιστον όχι αμαχητί. Τα βάζει πρώτα με τον εαυτό του που σκέφτεται υπερβολικά και είναι ικανό να πλάσει και τα πιο τρελά σενάρια και μετά ορμάει στη μάχη, προσπαθώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Κι όσο πιο παθητικός είναι ο συμπαίκτης τόσο περισσότερο πορώνεται, γιατί πιστεύει πως κι αυτή τη φορά θα το ρίξει το τείχος. Απίστευτη θέληση. Απίστευτη αγάπη. Απίστευτη εξάντληση. Δίνει τα ρέστα του, τα ποντάρει όλα για όλα κι έρχεται η στιγμή που ο φόβος και η επίμονη φωνούλα επιβεβαιώνονται. Τίτλοι τέλους.
Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν αποθέματα. Τώρα που πρέπει δε μπορεί να τρέξει το δάκρυ. Έκανε μαραθώνιους τις προηγούμενες φορές κι έχει ποτίσει το δέρμα πια. Τι κι αν αποδείχτηκε σκάρτος ο παρτενέρ, τι κι αν υπάρχουν δείγματα αγάπης… η ψυχή στράγγισε. Άδειασε. Δεν έχει κάτι άλλο να δώσει. Σώπασαν όλα πια. Και οι φωνές. Και οι σκέψεις.
Το μόνο που μπορεί ίσως να επιβιώσει είναι η αγάπη. Γιατί αν είναι αληθινή, κανένα τέλος δεν μπορεί να την εξαφανίσει. Μπορεί να μην είναι το ίδιο φανερή. Μπορεί πλέον να είναι διπλοκλειδωμένη και καλά κρυμμένη ή να έχει αλλάξει μορφή. Από τη στιγμή που υπάρχει όμως, είναι σχεδόν αδύνατον να χαθεί. Κάποιοι λένε πως σε τέτοιες περιπτώσεις το τέλος μπορεί να μην έρθει και ποτέ.
Απλά παγώνει η κατάσταση, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να ανάψει πάλι η φωτιά. Μέχρι να ανάψει η φλόγα και να αρχίσουν όλα ξανά.
Τίτλοι τέλους ;
