«Βρώμικο πέπλο τα φτερά μου καλύπτει/ Σε κάθε ευκαιρία το λαιμό μου πνίγει/ Φωνάζω, κλαίω, πονάω και βρίζω/Με τη σιωπή μου το μέλλον μου ορίζω»…
Σκέψεις που «ανάβλυσαν» από μέσα της αυθόρμητα στη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας έγιναν στίχοι. Μετά ήρθε και η μουσική. Και η Πολυξένη Καράκογλου τις έκανε τραγούδι. Είναι το κομμάτι με τίτλο «Παίρνω εγώ την ευθύνη» που αποτελεί προάγγελο του νέου της άλμπουμ και προβάλλεται στο YouTube.
«Κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας ήρθα αντιμέτωπη με πολλές σκέψεις, φόβο, παραίτηση γνωστών αλλά και φίλων μου. Σε ένα ξέσπασμα συναισθημάτων γράφτηκε αυτό το τραγούδι μονοκοπανιά… Δεν έκατσα να το πολυσκεφτώ απλά βγήκε… Είναι η κραυγή του μυαλού μου που περιγράφει πόσο μηδαμινός είναι ο ουσιαστικός χρόνος για εμάς, και απαιτεί να κάνουμε κάτι για να αλλάξει όλο το παράλογο που ζούμε…Φυσικά ο Covid-19 λειτούργησε καταλυτικά στην επιδείνωση της κατάστασης, αλλά νομίζω ότι όλοι μπορούμε να παραδεχτούμε πως το πρόβλημα ήταν είναι και θα είναι εκεί , αν φυσικά δεν πάρουμε την ευθύνη…», λέει στο makthes.gr η δημιουργός και ερμηνεύτρια.
Ωστόσο, η ίδια δεν λειτουργεί ισοπεδωτικά. Θεωρεί ότι υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που «παίρνουν την ευθύνη στην εποχή μας. «Χάρη σε αυτούς πολλά κεκτημένα δεν χάνονται. Το καλό είναι ότι δεν είναι μεμονωμένες οντότητες αλλά δρουν συλλογικά και σε κοινή κατεύθυνση», τονίζει.
Η καραντίνα τη βρήκε με πολλά καινούργια δεδομένα στην επαγγελματική και στην προσωπική της ζωή. «Το πιο δύσκολο από όλα ήταν ότι ξαφνικά o κλάδος μας έγινε αόρατος. Με αφετηρία αυτό λοιπόν προσπάθησα χωρίς σε καμία περίπτωση να απομονωθώ κοινωνικά να έχω παρουσία στις ζωές φίλων και να μην σταματήσω να δημιουργώ. Τελικά έχει καταλήξει αυτός ο χρόνος να είναι ο πιο δημιουργικός και ο πιο σημαντικός της μέχρι τώρα ζωής μου».
Προετοιμάζοντας τα «Σημεία Στίξης»
Στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού ένα σκοτεινό περιβάλλον (σε ένδειξη του πέπλου που αναφέρεται στο τραγούδι) αποτελεί το φόντο με την ίδια να ερμηνεύει και ταυτόχρονα να χορεύει κάνοντας άλλοτε κοφτές, άλλοτε γρήγορες και άλλοτε απότομες κινήσεις, απότοκες του κλίματος που περιγράφεται στο κομμάτι σε μια ιδέα – χορογραφία της Φαίδρας Νταϊόγλου η οποία και συμμετείχε ως χορεύτρια. Μαυροντυμένες και οι δυο δίνουν λίγο – πολύ τον τόνο της ατμόσφαιρας που επικρατεί στις μέρες μας.
Το τραγούδι θα ακολουθήσει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο «Σημεία Στίξης» σε μουσική δική της και στίχους της Αθηνάς Σπανού και της ίδιας . «Ο δίσκος προέκυψε μέσα από κουβέντες και σκέψεις με την Αθηνά Σπανού και είναι ένα αποτέλεσμα αβίαστου γραψίματος το οποίο απήλαυσα και συνεχίζω να το απολαμβάνω. Είναι η πορεία της ζωής ενός ατόμου που συστήνεται, πέφτει, σηκώνεται, ρισκάρει, προχωρά, ερωτεύεται, ορίζει και καθορίζεται από τις ρίζες του…Θα κυκλοφορήσει στο προσωπικό μου κανάλι στο YouTube, στα ψηφιακά καταστήματα και σε φυσική μορφή”, επισημαίνει.
«Έχω βιώσει λεκτική κακοποίηση και η ψυχολογική βία στον χώρο»
Μεγαλωμένη στη Νίκαια, τελείωσε το Μουσικό Σχολείο Πειραιά και αποφοίτησε από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στα 19 της χρόνια διακρίθηκε στην 4η Ακρόαση την Μικρής Άρκτου και το 2015 την πρωτογνωρίσαμε στο δίσκο «Απ’ το μηδέν» του Σπύρου Παρασκευάκου, ερμηνεύοντας το τραγούδι – ντουέτο με τον Ζαχαρία Καρούνη «Ο άνθρωπος μπορεί». Έκτοτε συμμετείχε και σε άλλους δίσκους («Καρδιά Μισή» του Χρίστου Θεοδώρου, «Ο Αττίκ στο Παρίσι» του Γιώργη Χριστοδούλου) και το 2019 μας παρουσίασε την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της «Πολύχρωμες Ζακέτες» σε μουσική του Γρηγόρη Πολύζου και στίχους της Αθηνάς Σπανού. Γνωρίζοντας καλά τον καλλιτεχνικό χώρο χαρακτηρίζει το ελληνικό #MeToo ένα πολύ σημαντικό βήμα. «Χτίζει έναν δρόμο για όσους ακολουθούμε. Η λεκτική κακοποίηση και η ψυχολογική βία είναι κάτι που έχω βιώσει κι εγώ στον χώρο και ως νέα καλλιτέχνης αλλά και ως γυναίκα».
Δείτε εδώ το βίντεο κλιπ του τραγουδιού
