Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Άτιμο πράγμα η απόσταση. Σου στερεί ανθρώπους ξεχωριστούς κι αγαπημένους. Στιγμές που μένουν απλά στα πλαίσια της φαντασίας. Κι αυτές οι στιγμές είναι και οι πιο πονεμένες. Ό,τι και να σου συμβαίνει, όσα άτομα κι αν έχεις δίπλα σου, αν οι δικοί σου άνθρωποι είναι μακριά η χαρά μένει μισή, ο πόνος δε μπορεί να μοιραστεί για να γιατρευτεί και το κενό μέσα σου είναι πάντα εκεί απλά και μόνο για να σου θυμίζει πως αυτοί που έχεις περισσότερο ανάγκη δεν είναι εκεί.
Και πόσο απογοητευτικό και συγχρόνως εκνευριστικό είναι αυτό!! Να περιβάλλεσαι καθημερινά από τόσα άτομα και να μη σου είναι αρκετό, γιατί αυτοί που αγαπάς και σ’ αγαπούν είναι μακριά σου. Κάποιοι λείπουν από κοντά σου για επαγγελματικούς λόγους, άλλοι έχουν μόνιμο τόπο κατοικίας ένα άλλο μέρος και άλλοι απλώς «έφυγαν» νωρίς.
Εσύ όμως τους ψάχνεις, τους αποζητάς με κάθε τρόπο να τους αισθανθείς κάπως κοντά σου. Γιατί δεν έχει νόημα η οποιαδήποτε χαρούμενη στιγμή αν δεν την μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς. Δεν νιώθεις την ίδια παρηγοριά και κατανόηση αν δεν προέρχεται από αυτούς που σε νιώθουν και σε κατανοούν. Δεν έχει σημασία πόσο μακριά βρίσκεται ο άλλος. Σημασία έχει πόσο κοντά είναι στην ψυχή σου. Πόσο διατηρείται κάποιος στο μυαλό σου.
Γι’ αυτό λοιπόν μην αποχαιρετάς. Τα αντίο αποστασιοποιούν τους ανθρώπους. Σ’ αφήνουν στη μοναξιά σου να αναρωτιέσαι και να αναπολείς. Να αφήνεις ένα περιθώριο επανασύνδεσης. Έτσι κι αλλιώς οι πραγματικά δικοί σου δε χάνονται ποτέ. Τους κουβαλάς μέσα σου, είναι κομμάτι της καρδιάς σου. Άρα όπως και να ‘χει θα ξαναβρεθείτε.
Μην τους αποχαιρετάς. Αυτοί είναι η κρυφή σου δύναμη. Αυτοί σε κρατάνε κάθε φορά που νιώθεις έτοιμος να παραδοθείς, να τα παρατήσεις και να πεις «ως εδώ». Κάθε φορά που πελαγώνεις και δεν ξέρεις πώς να επανέλθεις, αυτοί είναι που σου δείχνουν τον δρόμο και σε επαναφέρουν. Τι κι αν δεν τους βλέπεις καθημερινά; Η αξία τους και η σύνδεση που έχουν μαζί σου δεν αλλάζει. Μην επιτρέπεις λοιπόν στην απόσταση να σου τους παίρνει. Μην φεύγεις μακριά τους. Μην τους ξεχνάς.