Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Ένα κλικ κυριολεκτικά. Κάποιες φορές δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Παλεύεις καθημερινά να ολοκληρώσεις δουλειές, να προλάβεις προθεσμίες, να καλύψεις υποχρεώσεις. Αλλά και να σταθείς σε φίλους, να εξυπηρετήσεις γνωστούς, να σταθείς στην οικογένεια. Να βάλεις τη μάσκα, να πάρεις αντισηπτικό, να κάνεις το τεστ. Κι έρχεται μια στραβή, βάζεις τα δυνατά σου, την προσπερνάς. Έρχεται κι άλλη, σε ζορίζει λίγο παραπάνω μα έχεις δύναμη, αντέχεις. Κάποιες φορές όμως έρχονται με τέτοιο ρυθμό και με τέτοια ένταση που σε αποσυντονίζουν. Κι όμως εσύ εκεί. Να μην το βάζεις κάτω. Να σπαταλάς χρόνο και φαιά ουσία για να δείξεις κατανόηση. Για να μη γίνεις βάρος και δυσανασχετήσεις κανέναν.
Είναι πράγματι μοναδικές και εντυπωσιακές οι στιγμές που πιστεύεις ότι έχεις εξαντλήσει κάθε απόθεμα ψυχικής δύναμης κι αντοχής και φτάνει η ώρα που σου χρειάζεται λίγο ακόμα και ως δια μαγείας έρχεται και τη βγάζεις για άλλη μια φορά καθαρή. Αναίμακτα και χωρίς εντάσεις.
Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι που βλέπουν τέτοιες συμπεριφορές, έχουν την ψευδαίσθηση ότι όλα τα αντέχεις και όλα τα μπορείς και πολλές φορές, συνειδητά ή όχι, πατάνε ακριβώς πάνω σε αυτό. Όσο εσύ προσπαθείς να εξομαλύνεις δυσκολίες και να διατηρήσεις ισορροπίες, όσο κι αν αυτό σε τρώει, στα δικά τους μάτια φαίνεσαι υπερήρωας. Και ίσως να μη σε χαλάει και πολύ αυτό.
Την πρώτη φορά. Τη δεύτερη, την τρίτη… θα έρθει η στιγμή όμως που δε θα αντέχεις άλλο και όσο υπομονή και λογική κι αν σου ‘χει μείνει δε θα είναι αρκετή για να ξεπεράσεις και αυτή τη στραβή.
Κι εκεί αρχίζει το αληθινό γλέντι. Εκεί αρχίζει η μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό. “Όχι, πρέπει να δείξω χαρακτήρα. Να μείνω ψύχραιμος”. “Περνάει δύσκολα κι αυτός, ας δείξω κατανόηση”. Και την ίδια ώρα τα νεύρα και η ένταση να έχουν χτυπήσει κόκκινο. Σε αυτό το σημείο λοιπόν είναι που έρχεται το κλικ. Είναι που μια κακή μέρα είναι αρκετή. Χωρίς να το πολυκαταλάβεις, χωρίς απαραίτητα κάποιο τρανταχτό γεγονός. Άλλωστε έχεις περάσει τόσα, τι σημασία έχει ποια ήταν η αφορμή. Το θέμα είναι ότι ο νους πυροδοτήθηκε και το γύρισμα που έκανε ήταν αναπόφευκτο και δυνατό. Οι αντιδράσεις και οι απορίες από τον περίγυρο πολλές. Αναρωτιούνται τι έγινε, γιατί άλλαξες και όλο αυτό το γνωστό πανηγύρι που στήνεται ξαφνικά για το καλό σου. Μα δε σε νοιάζει πια. Είναι αργά. Τερμάτισες.
Ήρθε η στιγμή να πουλήσεις κι εσύ τη δική σου τρέλα και να αλλάξουν οι ρόλοι. Αρκετά έτρεξες, αρκετά προσπάθησες, αρκετά πόνεσες. Αναθεώρησε, ανασυντάξου και προχώρα. Και όποιος θέλει να ακολουθήσει θα βρει τρόπο να το κάνει. Όσοι μείνουν πίσω, απλώς δεν ήταν για σένα. Τους συγχωρείς και τους αφήνεις εκεί. Πίσω.
Εσύ να θυμάσαι μόνο αυτό το κλικ. Όχι για τους λόγους που έγινε και τι προηγήθηκε πριν απ’ αυτό, αλλά απλά και μόνο σαν κομβικό σημείο. Σαν τη στιγμή που όλα άλλαξαν και ξεκίνησαν πάλι απ’ την αρχή. Σαν τη στιγμή που ανοίγεται ένας δρόμος μόνο για σένα. Και όσοι πιστοί, ας προσέλθουν. Εσύ στο στόχο σου. Σήκωσε μανίκια και ξεκίνα θαρραλέα για την ανηφόρα.
