Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Έτσι για να εξηγιόμαστε. Μη νομίζεις δηλαδή πως επειδή είμαι κάτω τώρα θα μείνω εκεί και θα σ’ αφήσω να κάνεις πάρτι πάνω στις αδυναμίες μου. Δεν έχω σκοπό να σου κάνω τέτοια χάρη, ούτε σ’ εσένα ούτε σε κανέναν άλλον.
Συνειδητά επιτρέπω «ανεπίτρεπτες» λέξεις και καταστάσεις να με σκουντάνε και να με στριμώχνουν ακόμα περισσότερο. Συνειδητά κρατάω το στόμα μου κλειστό και μένω απαθής σε όλα αυτά που γίνονται, ενώ σε άλλη περίπτωση η αντίδραση μου θα ήταν σίγουρα αστραπιαία. Είναι βλέπεις που είμαι καιρό εδώ κάτω κι έχω χάσει λίγο το δρόμο μου. Είναι αδύναμη η φωνή μου και τη φυλάω όσο μπορώ. Τσαλαπατήθηκαν καρδιές και συναισθήματα και χρειάζονται χρόνο για να επουλωθούν. Ήταν δυνατά και απρόσμενα τα χαστούκια που με έριξαν εδώ. Πόνεσαν και άφησαν σημάδια.
Μα να ξέρεις όλα αυτά δε σημαίνουν τίποτα. Θα κάνουν τον κύκλο τους και θα περάσουν. Απλά ανασυντάσσομαι, αυτό να θυμάσαι. Μαζεύω ένα ένα τα κομμάτια. Χωρίς επιπολαιότητες και βιαστικές κινήσεις. Ξεχωρίζω και πετάω καθετί σκάρτο και περιμαζεύω με ιδιαίτερη πια προσοχή ό,τι απέμεινε. Γιατί πάντα κάτι μένει. Ακόμα κι αν όλα χαθούν, υπάρχει πάντα κάτι που αντέχει. Σαν φλόγα που τρεμοπαίζει, αλλά αρκεί για να ξαναρχίσει τη φωτιά. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δε μιλάμε για απλή φωτιά, αλλά για πυρκαγιά. Απ’ αυτές που είναι απαραίτητες που και που να κάψουν και να διαλύσουν τα πάντα ολοσχερώς, απλά και μόνο για να ξαναστηθούν όλα από την αρχή.
Θα τον βρω τον δρόμο για την κορυφή και πάλι. Με κάποιο τρόπο θα ξυπνήσω και πάλι την ψυχούλα μου, θα κάνω βήματα πιο σταθερά και θα αρχίσω ξανά να σκαρφαλώνω. Χωρίς να κοιτάζω πίσω, χωρίς να αφήσω κάποιον ή κάτι να μου αποσπάσει την προσοχή. Πάνε αυτά, μας τελείωσαν. Το πιάσαμε το νόημα. Καλά θα ήταν να γινόταν και αναίμακτα, μα δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι τώρα είναι γνωστό το έργο. Φανερώθηκε η διαδρομή. Και όλοι οι δρόμοι δείχνουν μόνο μπροστά. Φτιαγμένοι για να περπατηθούν σόλο. Όσοι πιστοί ας προσέλθουν. Καλοδεχούμενοι, αλλά όχι απαραίτητοι πια. Οι υπόλοιποι, απλά αδιάφοροι. Και να θυμάσαι. Ακόμα κι αν ξεχαστώ κάποια στιγμή και επιτρέψω να βρεθώ ξανά εδώ κάτω, μ’ ένα σάλτο θα βρεθώ και πάλι ψηλά.
