Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Άραγε ποιος είναι αυτός που έχει ορίσει το μαύρο ως το χρώμα που συμβολίζει οτιδήποτε άσχημο και κακό; Γιατί δηλαδή να είναι αυτό που υποδηλώνει κάτι εκφοβιστικό, απρόσιτο ή ακόμη και εχθρικό; Κάτι που ισοδυναμεί λένε με αρνητικές αύρες, ενέργειες και σκέψεις…
Να θεωρήσουμε δηλαδή τα μαύρα γυαλιά ηλίου ως κάτι αρνητικό; Ή μήπως αντίστοιχα και το κλασσικό μαύρο κουστούμι/ φόρεμα/ παπούτσι/ εσώρουχο ως κάτι το απωθητικό;
Σύμφωνα με την εικαστική τέχνη πρόκειται απλώς για απώλεια χρώματος. Πολύ ωραία! Άρα θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε μια τέτοια περίπτωση δίνεται η ευκαιρία στη φαντασία και στο μυαλό να παραμείνουν ανοιχτά για οτιδήποτε καινούριο. Να δημιουργήσουν τις δικές τους διαστάσεις και τους δικούς τους κόσμους.
Μια άλλη προοπτική…
Μπορεί το μαύρο να συμβολίζει το απόλυτο και το αβέβαιο, όμως αυτό δε σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Άλλωστε τι θα ήταν τα αστέρια χωρίς το μαύρο του ουρανού; Πόση ομορφιά θα χανόταν αν δεν υπήρχε αυτή η όμορφη αντίθεση να τα αναδείξει; Αυτή η ένταση που ταξιδεύει το νου; Κι ακόμα κι αν αντιπροσωπεύει τον πόνο και τη θλίψη και όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα που κατά καιρούς κατακλύζουν τους ανθρώπους, είναι προσωπικό επίτευγμα του καθενός να τα αφομοιώσει, να τα νιώσει και να τα ζήσει στο έπακρο για να μπορέσει και να τα ξεπεράσει. Οπότε το μαύρο να μετατραπεί σε δύναμη. Σε στόχο. Στο δύσκολο που μπορεί να ήρθε και να πλήγωσε, αλλά ξεπεράστηκε.
Η Κατερίνα Γώγου τα συνοψίζει όλα αυτά πολύ καλύτερα σ’ ένα ποίημα της:
«Άσπρη είναι η άρια φυλή
Η σιωπή
Τα λευκά κελιά
Το ψύχος
Το χιόνι
Οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
Η ηρωίνη
Αυτά. Λίγο πρόχειρα
Έτσι.. για την αποκατάσταση του μαύρου»
