Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Και δε μας φτάνουν και ποτέ απ’ ότι φαίνεται. Άραγε υπάρχει μέτρο στην επιθυμία για τα χρήματα; Έστω κάποιο κουμπί του stop να μας φρενάρει απότομα μόλις υπερβούμε το όριο; Ούτε γι’ αστείο φυσικά.
Το προσκυνάμε το χρήμα. Και με την πιο βαθιά υπόκλιση μάλιστα. Το υπηρετούμε τυφλά. Απόλυτα. Αχόρταγα. Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά σε κάθε του απαίτηση. Δίνουμε τον εαυτό μας όλο.
Τη ζωή μας. Ξεπουλάμε για χάρη του όχι μόνο τη μάνα μας, μα και την ίδια μας την ψυχή. “Γούστο μου και καπέλο μου” θα μπορούσε να πει κάποιος. “Δεν έχω άλλη λύση”. “Δεν ξέρεις εσύ τι περνάω”. Δεκτά. Κι αυτά και όσα ακόμα θέλετε, αρκεί να αφορούν μόνο εσάς και κανέναν άλλον. Γιατί όταν οι πράξεις και οι επιλογές ξεφεύγουν απ’ τον μικρόκοσμο μας και έχουν αντίκτυπο σε άλλους, τότε δε γίνεται να είναι αποδεκτές. Γιατί όταν το μυαλό έχει φτάσει σε σημείο να μετατρέπει σε χαρτονόμισμα κάθε οπτικό ερέθισμα και τα μάτια αδυνατούν να δουν κάτι πέρα από ευρώ, δολάρια και επιταγές, τι έχει απομείνει; Τίποτα.
Καλό το χρήμα, δε λέω, μα μήπως να το κοντύναμε και λίγο το χεράκι; Ή μιας και εξαντλήσαμε όλες τις γνωστές μεθόδους να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα; Γιατί παρατηρώ ότι σας γυάλισε πολύ το πράσινο τελευταία. Δραχμοποιήσατε και τα κορφοβούνια στο υπέρλαμπρο μυαλουδάκι σας και βάλατε στόχο να λεηλατήσετε και τα βουνά τώρα. Να κλέψετε το οξυγόνο από τις κορυφογραμμές, να αμαυρώσετε με τα λερωμένα χέρια σας τα παρθένα δάση, να μολύνετε τον τόπο. Με τα μπετά, τα μηχανήματα και τα εργοτάξια σας. Με τα συμφέροντα, την απληστία και τα λεφτά να ανταλλάσσουν κάτοχο πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Μα ως εδώ. Φτάνει. Αρνούμαι να πιστέψω κι αυτή τη φορά πως θα περάσει το δικό σας. Αρνούμαι να φανταστώ πως και πάλι εσείς θα βγείτε οι κερδισμένοι. Ελπίζω κι εύχομαι να πρόκειται για την εξαίρεση που υπάρχει σε κάθε κανόνα. Παρακαλάω να είναι αυτή η στιγμή που κάθε φαφλατάς θα αναλάβει επιτέλους δράση και κάθε καλοπερασάκιας θα αποφασίσει να αφήσει έστω και για λίγο τη λακκούβα του καναπέ του.
Ας είναι η φορά που όλοι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι, που μια ζωή αγωνίζονται μόνοι, θα βρουν επιτέλους συμμάχους και θα ενωθούν για έναν κοινό σκοπό. Χωρίς καμία πολιτική απόχρωση, χωρίς καμία επικριτική συμπεριφορά. Μόνο με χέρια ενωμένα και μάτια προσηλωμένα σε αυτό που απέμεινε: στη φύση. Στο βουνό. Στο οξυγόνο. Καμία ονειροβασία, καμία ουτοπία. Μόνο μια κοινή προσπάθεια, έτσι ώστε το αδύνατο να γίνει επιτέλους δυνατό. Και για όσους επιμένουν να αμφισβητούν, η επιλογή είναι μονόδρομος. Όχι αδιαφορία και κακεντρέχειες. Συμμετοχή και αρωγή. Εδώ μπαίνει το stop. Εδώ μπαίνουν τα όρια. Το βουνό δεν εμπορευματοποιείται. Μπορούμε.
