Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε άνθρωπος έχει κάποιους δικούς του να τον στηρίζουν στα δύσκολα, υπολογίσιμους και μη. Κάποιους που έχουν την ικανότητα να παρηγορούν, να συμπαραστέκονται ειλικρινά, να ακούν και να συμβουλεύουν εύστοχα όταν υπάρχει ανάγκη. Υπάρχουν και συγκεκριμένες στιγμές όμως που αυτούς τους κάποιους δεν τους έχουμε κοντά μας. Στιγμές έντονες, δυσάρεστες, δύσκολες και απαιτητικές που η απουσία τους είναι τόσο ηχηρή που μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και τα ντεσιμπέλ του πόνου που μας έφερε σε θέση άμυνας, αποσυντονισμού και γενικότερα σε μια δύσκολη κατάσταση. Και αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους.
Η πιο «αναίμακτη» κατηγορία αυτών των ανθρώπων είναι εκείνοι που εκ των πραγμάτων δε μπορούν να συμπαρασταθούν όπως θα ήθελαν, γιατί βρίσκονται μακριά. Είναι αυτοί που βάζουν τα δυνατά τους να μειώσουν τη χιλιομετρική απόσταση σε κάθε ζόρι, άλλα όπως και να το κάνουμε αλλιώς είναι όταν έχεις τους δικούς σου κοντά. Από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που και κοντά να είναι, τα λόγια και οι κινήσεις τους δεν αρκούν για να απαλύνουν τον πόνο, οπότε έρχονται και παρέρχονται. Και φυσικά κανείς δεν ξεχνάει αυτούς που απλά λάκισαν. Είδαν τα σκούρα και στάθηκαν πολύ μικροί και ανήμποροι να ανταπεξέλθουν στο ρόλο του πραγματικού φίλου, του υποστηρικτικού συζύγου, του καλού ακροατή.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι δύσκολες στιγμές είναι τόσο έντονες και τόσο ανυπόφορες που απλά δεν έχεις το κουράγιο να τις μοιραστείς. Δεν τολμάς να ξεστομίσεις σκέψεις και να εκφράσεις φόβους, γιατί στην ιδέα και μόνο σαστίζεις και τα χάνεις. Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που καταφέρνει να εξανεμίσει κάθε ανάγκη για επαφή και συνομιλία. Προτιμάς απλά να μείνεις μόνος. Να κλάψεις όσο θέλεις, να ξεσπάσεις όσο αντέχεις, να βρεις τα κότσια να κάνεις ο ίδιος την αυτοκριτική σου και να πέσεις στα πατώματα για όσο χρειαστεί μέχρι να απομακρύνεις ό,τι σε πλήγωσε και σου προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα.
Μα όπως όλα στη ζωή, έτσι και αυτές οι στιγμές θα κάνουν τον κύκλο τους και θα φύγουν. Δεν έρχονται για να μείνουν. Και στην έξοδο, την ώρα που εσύ θα μετράς θύματα και πληγές, την ώρα που θα κάνεις τον απολογισμό σου, θα παρατηρήσεις κάτι ιδιαίτερα μοναδικό. Θα έχεις γίνει πια πιο δυνατός. Γιατί ότι κι αν ήταν αυτό που κατάφερε να σε ρίξει, από τη στιγμή που μπόρεσες να το ξεπεράσεις μόνος, δεν υπάρχει τίποτα πια να σε φοβίζει σε αυτό.
