Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Ζήτω!
Για όλες τις φορές που διαμαρτυρηθήκαμε με τη φωνή στο τέρμα για την κατάσταση της χώρας, μα σιωπήσαμε εκκωφαντικά την ώρα την κάλπης.
Ζήτω!
Για την ασταμάτητη ανταλλαγή διακοσμητικών επιθέτων στα καφενεία και τις πλατείες, μα και για τα χέρια που σφίξαμε πίσω από κλειστές πόρτες και κάτω από οβάλ τραπέζια.
Ζήτω!
Γιατί ακόμα και τις πιο κρίσιμες ώρες φροντίζουμε να τους ικανοποιούμε με τον διαχωρισμό μας. Αθήνα ή Εύβοια; Μητσοτάκης ή Τσίπρας; Εμβολιασμένοι ή αρνητές;
Ζήτω!
Για τις καναλάρες μας που διατηρούμε με τόσο κόπο στηρίζοντας κάθε ριάλιτι, πρωινάδικο και γενικότερα τον οχετό που προβάλλουν, αλλά θυμώνουμε όταν θυμόμαστε ότι κι αυτοί πληρώνονται από αυτούς που ψηφίσαμε.
Ζήτω!
Για όλες τις selfies , τα check in και τα emoticons, με τα οποία έχουμε επάξια αντικαταστήσει τη δράση, την πράξη, τη ζωή.
Ζήτω!
Για τις ανελέητες κοινοποιήσεις των ημερών από όλους εμάς που αρνούμαστε να αποχωριστούμε το βαθούλωμα του καναπέ που με τόσο κόπο φτιάξαμε.
Ζήτω!
Για τα πρότυπα που πλάσαμε εμείς οι ίδιοι από τις πολυδιάστατες και πανάκριβες οθόνες, μα και για το δάχτυλο που πρώτοι σηκώνουμε προκειμένου να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας.
Ζήτω!
Για τη ζέστη που δεν αντέχουμε και για τις πλημμύρες που θα έρθουν. Για το δάσος που ποτέ δεν φροντίσαμε και για το βουνό που συνειδητά ξεχάσαμε.
Ζήτω!
Γιατί καιγόμαστε… Κυριολεκτικά και μεταφορικά… αλλά Ζήτω!
