Με δυσκολία σηκώνεται από το ράντζο 04:30 το πρωί…
-Κοιμήσου γιαγιά, είναι νωρίς ακόμα…
-Τι να κοιμηθώ παιδάκι μου, εγώ τέτοια ώρα τάιζα τις κοτούλες μου, πότιζα τον κήπο μου και γύριζα όλο το χωριό μετά.. άιντε ακόμα σήμερα και να δούμε… θα πάμε σπίτι μας σήμερα;
Πώς να της πεις ότι το σπίτι της δεν υπάρχει πια, οι κότες της, ο κήπος της, το χωριό της όλο, δεν υπάρχει, σβήστηκε από το χάρτη.
Ότι στα 90 της, με μια τσαντούλα με τα φάρμακα της και μια αλλαξιά ρούχα μόνο, θα ήταν “πρόσφυγας” στην ίδια της τη χώρα.
*diaforetiko.gr
