Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Ανικανότητα; Αδιαφορία; Αναπηρία; Γιατί για στήριξη σίγουρα δεν πρόκειται. Σκόρπιες επιλογές καθηγητών και δασκάλων που καλούνται με τα πλέον λιγοστά μέσα να αναλάβουν την εκπαίδευση κάποιων ξεχωριστών παιδιών. Κάποιων, όχι όλων φυσικά. Γιατί το ενδεχόμενο να λειτουργήσει κάτι σωστά και αξιοκρατικά σε αυτή τη χώρα είναι μηδαμινό πια. Και οι αποδείξεις δυστυχώς πολλές. Με τρανταχτό παράδειγμα για άλλη μια φορά την απραγία στον τομέα της παιδείας.
Ανά τετραετία ο κάθε (αν-)ικανός έχει σαν πρώτο μέλημα να πειραματίζεται με το βασικότερο πυρήνα της κοινωνίας μας: Τα παιδιά. Και δώσ’ του οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις. Τα κενά στα σχολεία να αυξάνονται, οι υποδομές και τα μέσα να αποτελούν είδος προς εξαφάνιση, τα φροντιστήρια να θησαυρίζουν και οι γονείς να καταλήγουν σαλταρισμένοι με κρίσεις άγχους και απεγνωσμένες προσπάθειες για να αποκτήσουν τα αυτονόητα.
Και τι γίνεται στην περίπτωση που ένας γονιός ευλογείται με ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό παιδί; Τι γίνεται όταν εκτός από τα αυτονόητα κάποιες ψυχούλες για να ενταχθούν στο σύνολο χρειάζονται μια επιπλέον στήριξη; Το κράτος βάφτισε αυτήν την ανάγκη ως παράλληλη στήριξη. Εγώ θα την πω ελάχιστη με μια ελαφριά τάση στην ανυπαρξία. Κι ας μην είμαι μάνα.
Εν έτη 2021, με χιλιάδες αδιόριστους πώς είναι δυνατόν να γίνεται επιλεκτική μάθηση; Με την απλή μέθοδο του α μπε μπα μπλομ; Αλήθεια; Και κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια; Γιατί ο γονέας σίγουρα αποκλείεται. Έχοντας ήδη κάνει τον λογοθεραπευτή και εργοθεραπευτή στενό συγγενή, έχοντας ήδη διαβάσει ό,τι υπάρχει σε ένταξη, διαχείριση και ψυχολογία, καλείται ξανά να κάνει το αδύνατο. Να αποδεχτεί ότι το παιδί του απλά δεν επιλέχθηκε να έχει δάσκαλο και για να μην ολοκληρώσει τη χρονιά απλά περιφερόμενο πρέπει να κάνει τάμα για κάποιο λαχείο, έτσι ώστε να μπορέσει να καλύψει τα απαραίτητα και να του δώσει τη “δωρεάν” παιδεία που δικαιούται και απλά έτυχε να μην τη λάβει φέτος.
Τελικά ακόμα και σε ένα ήδη καταδικασμένο εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να χωρέσει κι άλλη σαπίλα. Αλλά όχι. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Δεν πρέπει. Κι αφού το κράτος στέκεται για άλλη μια φορά ανύπαρκτο μπροστά στις ανάγκες των πολιτών του, μπροστά στο αυτονόητο δικαίωμα του κάθε παιδιού να εκπαιδευτεί, ας γίνουμε εμείς η παράλληλη στήριξη αυτών των παιδιών. Η παράλληλη στήριξη αυτών των γονέων. Με τις δικές μας φωνές. Με τη δική μας αγκαλιά. Ας βοηθήσουμε να πάρει το θέμα την απαραίτητη έκταση, για να αναγκαστούν να το αντιμετωπίσουν. Όταν πρόκειται για το μέλλον των παιδιών πρέπει να είμαστε αμείλικτοι. Διαδώστε το.
