Γράφουν οι Νίκη Κελεσίδου και Νίκος Αργυρίδης
Μήπως αυτό συμβαίνει τελικά; Το απόλυτο συναίσθημα, η αιώνια αναζήτηση για κάποιους…αυτή η κινητήριος δύναμη, έρχεται πραγματικά μόνο όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους; Ή απλά εξιδανικεύονται όλα μέσα μας ακριβώς τη στιγμή που συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει πια συνέχεια; Μήπως κάτι ξέρει καλύτερα ο Παπακωνσταντίνου που τραγουδάει : “Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη;”… και πως φτάνουν τελικά σε αυτό το σημείο δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ;
Ίσως το τέλος μιας αγάπης να είναι κάτι απροσδιόριστο, σαν τα όρια του ηλιακού μας συστήματος. Υπάρχει η ηλιόπαυση, αλλά κάπου εκεί υπάρχει κι αυτή η απείθαρχη Sedna να παρακούει τη “λογική” των ορίων και να μπαινοβγαίνει στο ηλιακό μας σύστημα. Σαν εκείνους τους ανθρώπους που κάθε τόσο επανέρχονται να μας θυμίσουν την παρουσία τους. Κι όπως υπέροχα είπε η Joan Bayez: Hand on the telephone
Hearing a voice I’d known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall.
Οπότε τί είναι τέλος; Είναι σαν τα όρια της βαρύτητας που είναι άπειρα, όμως όταν απομακρυνθείς πολύ, κάποιος άλλος αστέρας θα σε τραβήξει κοντά του. Η αγάπη δεν τελειώνει. Τελειώνει ο έρωτας, που κατά τον Ησίοδο είναι η δύναμη που ωθεί τις άλλες οντότητες σε δημιουργία. Χάνεται και μένεις να χαζεύεις φωτογραφίες του αγαπημένου σου προσώπου με τη σκέψη ότι τουλάχιστον βρήκε την ευτυχία, άρα άξιζε τον κόπο.
Γιατί η αγάπη έρχεται στο τέλος. Σαν δικαίωση και ευδαιμονία. Σαν μια ανάσα επιτυχίας…από αυτές που παίρνεις βαθιά, κάθε φορά που φτάνεις στον επιθυμητό στόχο. Κι ας μην είναι η έκβαση αυτή που πάντα ονειρευόσουν. Είναι σίγουρα αυτή που πάντα θα θυμάσαι. Για όσα πήρες, για όσα έδωσες. Για αυτό το “πολύ” που σε στιγμάτισε…Για το τέλος που σε βρήκε όρθιο και γεμάτο αγάπη. Σαν λύτρωση…
