Γράφουν οι Νίκη Κελεσίδου και Νίκος Αργυρίδης
Πολλά τα τετριμμένα και τα κλισέ των ημερών. Να βγούμε έξω, να μασκαρευτούμε, να πάμε τριήμερο σε κανέναν in προορισμό κάνοντας κόντρα για το ποιος έφαγε ή ήπιε περισσότερο και μόλις τελειώσουν και αυτά τα καρναβάλια να κατεβάσουμε κεφάλια και να επανέλθουμε στην καθημερινότητα.
Μήπως, λέω μήπως, να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και να ασχοληθούμε και με κάποιο άλλο κλισέ που είναι κ τελείως ανέξοδο; Κάτι που το τριγυρνάμε συνέχεια σα τσίχλα στο στόμα και μόλις θεωρήσουμε ότι πέρασε κι αυτό σαν μόδα, το φτύνουμε! Λες κι αν μείνει μέσα μας λίγο παραπάνω θα μας μολύνει…
Αλήθεια σε ποια φάση ακριβώς της ζωής μας ξεχάσαμε να αγαπάμε; Μήπως δε μάθαμε ποτέ τελικά ή είναι κι αυτό ένα ακόμη σημείο των καιρών;
Κατηγορήσαμε τους μετανάστες για την αύξηση της βίας, τη γενιά του Πολυτεχνείου για την κατάρρευση της οικονομίας, το εμβόλιο για όλα τα δεινά του κόσμου… για την ηθική κρίση που μας χτυπάει αλύπητα κάθε μέρα θα αξιωθούμε να σηκώσουμε το δάχτυλο δείχνοντας αυτή τη φορά τον εαυτό μας;
Αγαπάμε πολύ. Εύκολα. Γρήγορα. Και μόνο στα λόγια. Πρακτικά πατώσαμε πανηγυρικά. Βάλαμε μέτρα και σταθμά στο απόλυτο συναίσθημα. Νιώθουμε με βάση το χρώμα, την εθνικότητα, τις πολιτικές απόψεις, τις κοινωνικές αντιλήψεις…(ατέλειωτη η λίστα) και με την πρώτη διαφωνία/δυσαρέσκεια αποχωρούμε θριαμβευτικά, απόλυτα εγωιστικά και καθόλου συμπονετικά απέναντι σε κάποιον που μέχρι πρότινος, μπορεί και να θεοποιούσαμε.
Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Άλλα έτσι μας μάθανε στο σχολείο, πως είμαστε περιτριγυρισμένοι από εχθρούς. Έχουμε γεμίσει δικαστές και ξεμείναμε από ανθρώπους που θα άλλαζαν τον κόσμο, όπως ο Νίκολα Τέσλα κι ο Νόρμαν Μπόρλογκ. Άνθρωποι που είχαν ιδέες, όνειρα κι όρεξη να τα πραγματοποιήσουν. Μισούμε τον Μπίλυ Γκέϊτς για τα εμβόλια, για την παγκοσμιοποίηση και για ότι άλλο μας έρθει στο κεφάλι, αλλά αρνούμαστε να δούμε τη μεγάλη εικόνα: αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν από την μιζέρια της καθημερινότητας, το τι θέλει και το τι θα πει η γειτονιά και αγάπησαν την πρόοδο, την επιστήμη και εν τέλει τον κόσμο ολόκληρο. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο; μπορούμε να μάθουμε κάτι καινούριο; Μπορούμε να δούμε τον κόσμο από τα μάτια κάποιου άλλου σε μιά άλλη χώρα; Λένε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε το παρελθόν. Διαφωνώ. Πρέπει να μάθουμε από αυτό και να στοχεύσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Αλήθεια, σου έμαθαν πως οι Τούρκοι είναι οι εχθροί σου. Συμπεριλαμβάνεις και το 6χρονο κοριτσάκι που έσωσε ο Έλληνας διασώστης;
Και πριν σε πιάσει η κατάνυξη κι αρχίσεις τους μεγάλους σταυρούς, να σου θυμίσω πως κανένας Άγιος κ κανένας προφήτης δεν κήρυξε τους Έλληνες την απόλυτη Άρια φυλή. Η συμπόνια για την οποία ωρύεσαι (διαδικτυακά πάντα) δε γνωρίζει σύνορα, ούτε χρώμα, ούτε φυλή. Και όσο για τους “εγχώριους” που έχουν περισσότερη ανάγκη , εσύ πρώτος τους γύρισες την πλάτη όταν σε κάθε κάλεσμα για βοήθεια έδινες το ηχηρότερο παρόν…με την απουσία σου!
Μας έπνιξαν τα μεγάλα λόγια κ ο αγώνας για τα like … Άστο. Ίσως μια άλλη μέρα…
Καληνύχτα Κεμάλ…
Καληνύχτα Ελλάδα…
