Γράφει η συγγραφέας Νίκη Κελεσίδου
Γιατί μου έμαθες από μικρή ηλικία τι θα πει κρατική αμέλεια, αναξιοκρατία και πολιτική ανευθυνότητα.
Μου έμαθες να παπαγαλίζω στο σχολείο και μετά να χτυπάω το κεφάλι μου για την έλλειψη της κριτικής μου σκέψης. Να χρεώνομαι για να παίρνω το ένα πτυχίο πίσω από το άλλο κι εσύ να συνεχίζεις να με θεωρείς ανίκανο, γιατί δεν έχω μπάρμπα πλούσιο και υπουργό κολλητό.
Μου έμαθες πως για ασφάλεια, υγεία και νομοθεσία, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Θα πεθάνω αν δε φακελώσω τον γιατρό. Θα απολυθώ αν δεν το βουλώσω. Θα μπω φυλακή μόνο αν το λάθος μου είναι μηδαμινό. Για τα μεγάλα εγκλήματα, εντάξει. Θα κάνεις και τα στραβά μάτια.
Αχ Ελλάδα θα στο πω. Προσπαθώντας να επιβιώσω εδώ (για να ζήσω ούτε λόγος), σε απαρνιέμαι πολλές φορές. Φρόντισες καλά γι’αυτό. Με αρμάτωσες με φόβο, ντροπή και σκοτάδι. Φόβο για το μέλλον, ντροπή για το παρόν, μαυρίλα παντού.
Μου έμαθες και ξέρω καλά πως να κλέβω το δημόσιο, να κοιτάζω την πάρτη μου, να εκμεταλλεύομαι κάθε φυσικό πόρο, να κατακρίνω τον απέναντι, τον δίπλα, τον παραδίπλα. Να μη σκέφτομαι.
Να τα θέλω όλα. Τώρα. Και πολύ. Να κάνω τα πάντα αρκεί να μη χρειαστεί να κοιταχτώ στον καθρέφτη.
Έχεις δίκιο. Εγώ φταίω, αφού πάντα σε στηρίζω. Αλλά δε γίνεται κι αλλιώς. Γιατί μαζί τα φάγαμε. Γιατί καταπίνω αμάσητο ό,τι μου πλασάρεις, αρκεί να το γράψεις στο Twitter και να κοινοποιηθεί και στο fb για μεγαλύτερη αξιοπιστία. Γιατί η λήθη πότισε μέσα μου. Τα ξεχνάω όλα. Εύκολα και γρήγορα. Γιατί διατηρώ φανατικά την κληρονομιά του παππού και του προπάππου να ψηφίζω τα ίδια επίθετα, τα ίδια μούτρα, τα ίδια ψέματα. Γιατί δεν κλείνω τη ρημάδα την τηλεόραση που από τον τόσο οχετό που προβάλλει, δεν ξέρεις αν ταιριάζει καλύτερα σε βόθρο ή απλό σκουπιδότοπο. Γιατί τα πρότυπα που επιτρέπω να επηρεάζουν τα παιδιά μου, μιλούν για σεξ, εύκολο χρήμα και βία. Κάθε μορφής. Με κάθε αφορμή. Γιατί φρόντισα για κάποια επαγγέλματα οι σκέψεις μου να πηγαίνουν αυτόματα σε καθετί ανήθικο. Τραπεζικός υπάλληλος, δημοσιογράφος, παππάς, δικαστής, τώρα και σταθμάρχης; Γιατί βαριέμαι τόσο πολύ να κουνηθώ απλό τη θέση μου που σε αφήνω να αλωνίζεις ελεύθερα για εμένα. Χωρίς εμένα.
Σ’αγαπώ Ελλάδα! Γιατί μου έμαθες πως η Άρια φυλή είμαστε εμείς και κανένας άλλος! Οι Ελληνάρες! Που τον αδύναμο τον έχουμε για σκαλοπάτι, τον ξένο για μπάτσες και τον φτωχό για να μην έχει στο ήλιο μοίρα. Που η παιδεία , η αλληλεγγύη, ο πολιτισμός και η εξέλιξη θυμίζουν απλά το παρελθόν που πέρασε. Ανεπιστρεπτί;
Σ’αγαπώ, που κάθε παιδί σου το στέλνεις έξω με κάθε τρόπο και κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να μη γυρίσει. Να μη σε βλέπει. Να μη σε ακούει. Και όσα μένουν εδώ , τα βοηθάς να μη σηκωθούν ποτέ. Κι αν τύχει να διεκδικήσουν και κανένα δίκαιο, ξέρεις εσύ. Γκλοπ και δακρυγόνα.
Μα αυτή τη φορά ξεπέρασες τον εαυτό σου! Πίστευα πως δεν είχε πιο κάτω ,μα τελικά όταν ξύνεις τον πάτο με τέτοια εμμονή μπορείς να ανακαλύψεις κι άλλο βάθος …
Αναπόφευκτη λοιπόν η πτώση. Αναπόφευκτη η κοροϊδία και το χάπι που πας να μου χρυσώσεις.
“Σκοτώστε μας και θα σας ψηφίσουμε “. Αυτό σου έμαθα. Μα φτάνει. Δεν τολμώ να σκεφτώ το χειρότερο που κάποια στιγμή θα έρθει. Φτάνει.
Θα μιλήσω. Θα σηκωθώ. Θα διαμαρτυρηθώ. Στον δρόμο, στην κάλπη, στην πόλη, στο χωριό. Στον γνωστό, στον φίλο, στο σπίτι μου το ίδιο. Να τα αλλάξω όλα. Να τα γυρίσω τουμπα και να τα πιάσω πάλι από την αρχή. Να φτιάξω το μέσα μου, μπας κ στρώσει κ το γύρω μου. Να σηκωθώ. Να προσπαθήσω. Και θέλω κι εσένα μαζί μου για να τα καταφέρω. Μπορώ. Μπορείς ;
