Η 4η Ιουνίου θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη των ανθρώπων του ποδοσφαίρου της ΕΠΣ Πέλλας.
Η Μικτή ομάδα U16, με προπονητή τον Σάκη Τσελεμπή, διέγραψε μια αξιοζήλευτη πορεία στο αντίστοιχο πρωτάθλημα της ΕΠΟ, φτάνοντας μέχρι τον τελικό της Βουλιαγμένης όπου, μετά από έναν συγκλονιστικό αγώνα, επικράτησε της ΕΠΣ Ηρακλείου και κατέκτησε το τρόπαιο.
Παρατηρώντας την πορεία των “μπλε” από την αρχή του ταξιδιού μέχρι το τέλος, θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τον “άθλο” της Εθνικής του Ότο Ρεχάγκελ, όταν όλοι τη θεωρούσαν αουτσάιντερ (ακόμη και στους ομίλους), όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του τίτλου.
Τα παλικάρια της ΕΠΣ Πέλλας πέτυχαν αυτό που φάνταζε αδιανόητο πριν την έναρξη της διοργάνωσης και στο τέλος, όχι μόνο πήραν τα εύσημα, αλλά έχουν γίνει ήδη “μήλον της έριδος” ακόμη και από συλλόγους της Super League.
Χωρίς όμως τον “οδηγό”, το αυτοκίνητο δεν κινείται. Και ο ιδανικός γι αυτή τη “διαδρομή” ήταν ο Σάκης Τσελεμπής.
Με την ηρεμία που τον διακρίνει, την 25ετή περίπου εμπειρία που κουβαλά αλλά και την μεγάλη του ικανότητα να διαχειρίζεται πρόσωπα και καταστάσεις, η ομάδα πήγε “τρένο” στη διοργάνωση και στο τέλος, πήρε αυτό που άξιζε.
Ο αρχισυντάκτης του sportsup.gr, Αργύρης Τσιγγενόπουλος βρέθηκε στην Έδεσσα για να συναντήσει τον προπονητή της μεγάλης επιτυχίας, σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης η οποία έλαβε χώρα (συμβολικά) στο Αθλητικό Κέντρο “Πασά Τσαίρ”, περιοχή όπου χτίζεται το νέο γήπεδο της πόλης.
Ας δούμε την ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε, μέσα από την οποία βγαίνουν και πολλά μηνύματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο οι εκκολαπτόμενοι αθλητές.
- Σάκη, το ταξίδι ήταν μάλλον ονειρικό… Στον Ρεχάγκελ είχαν ρωτήσει τότε “Πως θα το χαρακτήριζες με μια λέξη”. Δεν είναι κάπως δύσκολο αυτό;
“Η αλήθεια είναι πως ναι. Δεν βρίσκεις τη λέξη… Εμείς δεν κάναμε κάτι διαφορετικό από τις άλλες χρονιές. Ξεκινήσαμε σαν μια παρέα όλοι μαζί, με τη στήριξη της διοίκησης του Στέργιου Αντωνίου και τη μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε η Τεχνική Επιτροπή του Πέτρου Πασσαλή, του Σταύρου Χριστιανίδη και του Στάθη Τσαβδαρίδη. Στην πορεία, παιχνίδι με παιχνίδι, βλέπαμε ότι η ομάδα είχε τον χαρακτήρα της οικογένειας και απ αυτό, μόνο θετικά μπορείς να λάβεις. Μέλη της οικογένειας αυτής λογίζονται και οι γονείς των παιδιών αλλά και το προπονητικό staff, ένα κράμα δηλαδή εξαιρετικά δυνατό κι αυτό φάνηκε στην πορεία. Επιλέξαμε επίσης να μη προβάλουμε τις επιτυχίες μας κι αφήσαμε τα αποτελέσματα να κάνουν θόρυβο για μας, γιατί στη φιλοσοφία μας δεν είναι η προβολή αλλά μόνο η ανεύρεση και ανάδειξη ταλέντων της περιοχής μας. Αυτό κάνουμε τόσα χρόνια, κι αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
- Είσαι από το 1999 στην Μικτή Πέλλας. Συμφωνείς με αυτό που λένε στο ποδόσφαιρο πως υπάρχει μια φουρνιά που εμφανίζεται μια στο τόσο ή ήταν αποτέλεσμα ενός αγωνιστικού background των παιδιών, τα οποία δούλεψαν ιδανικά τα προηγούμενα χρόνια;
“Τα παιδιά αυτά δεν έπεσαν ως κομήτες στο γήπεδο. Κάνουν μια δουλειά πολλών ετών στις ομάδες τους, στις Ακαδημίες τους κι εδώ θα πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στους συναδέλφους προπονητές, που δουλεύουν μαζί τους όλο τον χρόνο. Εμείς ουσιαστικά διαχειριζόμαστε τους ποδοσφαιριστές, στις δύο φορές που βρισκόμαστε από την αρχή των προπονήσεων των Μικτών Ομάδων. Να είστε σίγουροι πως υπάρχει σπουδαίο ποδοσφαιρικό μέλλον στην Πέλλα κι αυτό κοιτάζουμε να αξιοποιήσουμε, να δώσουμε αυτή την επιτυχία σαν μια σπίθα ώστε να είναι το έναυσμα να ασχοληθούν με αυτά τα παιδιά, να τα στηρίξουν για να μπορέσουμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω για το ποδόσφαιρο της Πέλλας”.
- Όταν μιλάμε για νεαρές ηλικίες, για ποδοσφαιριστές που δεν έχουν “μεστώσει” μέσα στο γήπεδο, υπάρχει ένας πολύ σημαντικός παράγοντας από πίσω : ο μπαμπάς και η μαμά. Εσύ πως το αντιμετώπισες αυτό και αν κάποιες φορές, αποτέλεσε ως ένα σημείο τροχοπέδη στη φετινή πορεία.
“Συνέβη το αντίθετο! Ότι πετύχαμε, το οφείλουμε στους γονείς αυτών των παιδιών, οι οποίοι ήταν νυχθημερόν δίπλα μας, είχαν τις ίδιες αγωνίες και προβληματισμούς, τις στενοχώριες, τις χαρές. Το πιο σημαντικό ήταν ότι οι γονείς έγιναν οικογένεια με μας, αγκάλιασαν όλα τα παιδιά, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν τον 12ο παίκτη μας. Δεν ήρθε κανείς από αυτούς να παρακολουθήσει μόνο το παιδί του, χειροκρότησε όλους τους αθλητές, ανεξαρτήτως αν έπαιζε ο γιός τους ή όχι. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έζησα φέτος…”
- Αν σου ζητούσα να θυμηθείς κάτι σπουδαίο, εκτός της κατάκτησης του τίτλου, ποιο θα ήταν; Κάτι που χαράχτηκε στη μνήμη σου. Αλλά θα ήθελα όμως να μου πεις και ένα αρνητικό, που θα μπορούσε να αποφευχθεί.
“Θα ξεκινήσω από το δεύτερο. Ίσως ήταν η μοναδική χρονιά που δεν υπήρχε κάτι αρνητικό! Αυτά τα παιδιά ήταν άψογα, τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά, και ποτέ δεν με στενοχώρησαν ή με απογοήτευσαν. Δεν έχεις πραγματικά να πεις κάτι αρνητικό. Ευχής έργον να ζούμε κάθε χρόνο κάτι ανάλογο. Η αλήθεια είναι ότι έψαξα πολλές φορές να βρω κάτι αρνητικό, αλλά δεν υπήρχε! Ακόμη και τους τραυματισμούς που είχαμε, τους ξεπεράσαμε γρήγορα, ενώ καταγράφηκαν και περιπτώσεις που παιδιά έσφιξαν τα δόντια και συνέχισαν. Να σου πω και το πιο σπουδαίο σε όλη αυτή την πορεία… Η λήξη του τελικού, το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή και όλα όσα ακολούθησαν. Το κλάμα χαράς όλων, την αντίδραση των παιδιών, το ξέσπασμα… Φοβερές στιγμές πραγματικά, θα κάνω τα πάντα να τις ξαναζήσουμε!”
- Θα θελα να μου πεις που επικεντρώθηκες στην τελευταία σου ομιλία. Φαντάζομαι αυτή θα ήταν στον τελικό και ίσως στο ημίχρονο του αγώνα…
“Στην ψυχολογία τους, ξεκάθαρα. Νιώθαμε καταρχάς τεράστια συγκίνηση που βλέπαμε μια κερκίδα γεμάτη γονείς, παππούδες, γιαγιάδες να έχουν κάνει 1200 χιλιόμετρα και γι αυτό, είχαμε τεράστιο κίνητρο για να τους κάνουμε περήφανους. Τόσο γι αυτούς όσο και για μας. Ανεξαρτήτου αποτελέσματος βέβαια, είχαμε σκοπό να τους χειροκροτήσουμε και να τους ευχαριστήσουμε που ήταν δίπλα μας σε αυτόν τον μαραθώνιο”.
- Με το που ολοκληρώθηκε το ματς και βρέθηκες για πρώτη φορά με τον πρόεδρο Αντωνίου, ποια ήταν η πρώτη κουβέντα που σου είπε;
“Θέλω καταρχάς να πω πως ο πρόεδρος ήταν από την πρώτη στιγμή δίπλα μας, ακόμη από τη φάση των ομίλων. Έζησε μεγάλες συγκινήσεις με τα παιδιά και δεν τους χάλασε ποτέ χατίρι. Ο Αστέριος Αντωνίου έχει ένα πλεονέκτημα : αγκάλιασε αυτά τα παιδιά, σαν να ήταν δικά του και δεν μπορούσε να λείπει ποτέ. Μας έδωσε συγχαρητήρια, έκλαψε από συγκίνηση και θα θέλαμε ίσως μια ολόκληρη συνέντευξη για να μιλήσουμε γι αυτό”.
- Αλήθεια Σάκη, πως είναι να μπεις τακτικά στο μυαλό παιδιών ηλικίας 14 και 15 ετών; Ναι, να χαράξεις σε έναν πίνακα 2-3 γραμμές, να αναλύσεις τέλος πάντων επί χάρτου κάποια συστήματα, αλλά είναι αυτό εφικτό σε αυτές τις ηλικίες;
“Πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά είχαν την απόλυτη εμπιστοσύνη του τεχνικού επιτελείου. Ότι ζητήσαμε, το έβγαζαν στον αγωνιστικό χώρο και μπορώ εύκολα να τα χαρακτηρίσω “σφουγγάρια”, με την έννοια ότι απορροφούσαν κάθε οδηγία και εντολή. Λειτουργήσαμε άψογα, ως ώριμοι ποδοσφαιριστές, με ήθος, με ταπεινότητα, με αγωνιστικότητα και με χαμηλά το κεφάλι φτάσαμε μέχρι το πρωτάθλημα”.
- Τι μέλλει γενέσθαι γι αυτά τα παιδιά; Οι πληροφορίες μας αναφέρουν πως έχουν ήδη δεχτεί προτάσεις από ομάδες υψηλότερου επιπέδου. Πως αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις τα παιδιά αυτών των ηλικιών και τι έχετε κάνει για να υπάρχει μια ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα;
“Σε όλα τα παιχνίδια των Μικτών Ομάδων, έδιναν το παρών scouter των ΠΑΕ. Άρα έχουν ιδία άποψη για τους ποδοσφαιριστές μας. Υπάρχουν τηλέφωνα προς τους ίδιους, τους γονείς αλλά και στα σωματεία τους, για να κάνουν το επόμενο βήμα. Ευχής έργον βεβαίως να το πράξουν, και να δούμε αύριο-μεθαύριο αυτά τα παιδιά να φιγουράρουν σε επίπεδο ακόμη και Super League. Η διαχείριση όμως είναι το “κλειδί”, ένα κομμάτι δηλαδή που δώσαμε βαρύτητα και επιλέξαμε να κάνουμε συνεδρίες με τον ψυχολόγο της ΕΠΟ, κ. Αχιλλέα Υφαντίδη, ο οποίος μίλησε στα παιδιά για το πως διαχειρίζεται η επιτυχία, γιατί και αυτοί οι παίκτες θα αποτελέσουν πρότυπα στο μέλλον, ένα στοιχείο που επίσης πρέπει να διαχειριστούν. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτά τα παιδιά μπορούν να κάνουν ποδοσφαιρική καριέρα, γιατί το αξίζουν.
- Ο τομέας εκπαίδευση και μάθηση, είναι σε εξίσου υψηλό επίπεδο στην ομάδα; Είναι αυτό που λέμε είχες, εκτός από ποδοσφαιριστές, και καλούς μαθητές;
“Όντως, κι αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο της επιτυχίας μας. Αυτά τα παιδιά έπρεπε να συνδυάζουν τις προπονήσεις με τις υποχρεώσεις σε σχολείο και φροντιστήριο, παράλληλα με το διάβασμα. Το ποδόσφαιρο κάποτε τελειώνει, η ζωή όμως συνεχίζεται. Ο πρωταθλητισμός συνδυάζεται με την εκπαίδευση κι αυτό ήταν το πρωταρχικό μέλημα της Τεχνικής Επιτροπής αλλά και δικό μου, να το περάσουμε στα παιδιά ώστε να μην αφήσουν πίσω την προσπάθεια που έχουν κάνει στο σχολείο”.
- Και κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και το τι μέλλει γενέσθαι. Παρατηρούμε μία απαξίωση και μια τάση να αποχωρούν παράγοντες που κάποτε είχαν αποτελέσει δυνατοί κρίκοι στην αλυσίδα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Έχεις την ίδια άποψη ή πιστεύεις ότι υπάρχουν ψεγάδια αισιοδοξίας;
“Η αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο από το 2010 και έπειτα, περνά μια κρίση. Οικονομική κυρίως αλλά και με την περίοδο του Covid-19. Λιγόστεψαν οι παράγοντες και κατ επέκταση οι ομάδες, και μην ξεχνάμε ότι υπάρχει σημαντική αύξηση της υπογεννητικότητας στα χωριά μας και άρα λιγοστεύουν και τα παιδιά μας. Επομένως, οδηγούμαστε σε μια συρρίκνωση, όμως πάντα υπάρχουν οι “εραστές” του ποδοσφαίρου που κρατούν ζωντανό το κύτταρο. Αν όμως χαθούν κι αυτοί, τότε δεν θα υπάρχει άθλημα στη χώρα μας… Θεωρώ όμως ότι υπάρχει μια τάση να μπαίνουν στον χώρο νέοι παράγοντες, οι οποίοι θέλουν να στηρίξουν την περιοχή τους, το χωριό τους και νομίζω ότι υπάρχει μέλλον, όχι μόνο στην Πέλλα αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Με τη βοήθεια της πολιτείας, το ποδόσφαιρο θα βρει τον δρόμο του και θεωρώ πως αν για παράδειγμα στο Μητρώο υπάρξει μια συντόμευση των διαδικασιών, τότε θα είναι ακόμη πιο εύκολη η ανταπόκριση των σωματείων ως προς τον παρεξηγημένο (ορθώς ως ένα σημείο) αλλά απαραίτητο εξορθολογισμό του ποδοσφαίρου στη χώρα μας”.
*Να ευχαριστήσουμε θερμά τον Σάκη Τσελεμπή για τη συνέντευξη. Φωτογραφικό υλικό από Grandsport και Aridaia365
