Γράφει η συγγραφέας Νίκη Κελεσίδου
Αναρωτιέμαι μήπως ζούμε σε κάποιο matrix και με το κατάλληλο χαπάκι θα επιστρέψουμε και πάλι στην πραγματικότητα.
Γιατί αυτό που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα μόνο σε ταινία επιστημονικής φαντασίας θα ταίριαζε. Τι, όχι; Αυτή είναι η πραγματικότητα; Ο πάτος του βαρελιού που από το πολύ ξύσιμο ολοένα και μεγαλώνει; Ατελείωτο το βάθος, σου λέει… Ίσως αυτή να είναι και η πικρή αλήθεια που δεν τολμάμε να αντικρίσουμε. Ίσως να μη χρειάζεται να δεις τη μεγάλη εικόνα, αρχικά τουλάχιστον. Ίσως, αρκεί να ρίξεις μια ματιά δίπλα σου. Στο σπίτι σου, στους συγγενείς σου, στον ευρύτερο κύκλο, στη μικρή επαρχιακή σου πόλη.
Εκεί που έκανες τις πρώτες σου παρέες, τα πρώτα σου σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Εκεί που έμαθες πως για να αποκτήσεις αυτό που επιθυμείς, δε χρειάζονται πολλά. Αρκεί να έχεις το κατάλληλο όνομα και το ανάλογο πορτοφόλι. Να παίζεις μπάλα με τη μεγάλη ομάδα, να συμμετέχεις ή να το βουλώνεις σε κάθε ανομία, μπας και βρεθεί και το δικό σου όνομα σε κάποια καλή θέση και να διατηρείς και τον ανάλογο κοινωνικό κύκλο, για να καταφέρεις να ευδοκιμήσεις, όχι σε έναν ξένο τόπο, αλλά σε αυτόν που ζεις και αγαπάς. Παρωχημένες ιδέες και μυαλά που αρνούνται πεισματικά να ανοίξουν, γιατί πολύ απλά αυτοί ξέρουν καλύτερα. Και πράγματι έτσι είναι. Αυτοί ξέρουν καλύτερα. Πώς ερημώνει ένας τόπος, πώς ξεπουλιέται το φυσικό περιβάλλον, πώς χάνονται θέσεις εργασίας, πώς εξαφανίζονται χωριά…Αχ, τα χωριά…Παρατημένα στην τύχη τους, με ανθρώπους να παλεύουν ακόμα πιο σκληρά για τα αυτονόητα, γνωρίζοντας πως κανείς δε θα σταθεί δίπλα τους. Εκτός αν πρόκειται να ακουμπήσουν κάπου τα λεφτά τους ή την ψήφο τους. Κι αυτό πάλι εξαρτάται. Από το υψόμετρο, τον αριθμό των κατοίκων, το πολιτικό τους χρώμα και το τί κοινοποιούν στο internet. Α, ναι! Εκεί δίνονται οι μεγαλύτερες μάχες πλέον: στα πληκτρολόγια.
Τα καλύτερα exit poll!
Άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να αντιμετωπίσουν τα δικά τους προβλήματα, αδύναμοι οι περισσότεροι να σταθούν σε μια φυσιολογική δια ζώσης συζήτηση, έμαθαν να ικανοποιούν κάθε τους ανασφάλεια αναζητώντας σε καθημερινή βάση τη διαδικτυακή επιβράβευση. Θεωρώντας ότι εξασκούν το δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη τους, λειτουργούν με τον απόλυτα αντιδημοκρατικό τρόπο, με το να διαφωνούν με οτιδήποτε δεν ακολουθεί τις δικές τους ιδεολογίες και πεποιθήσεις. Κατακρίνουν, προσβάλλουν, βρίζουν, απαξιώνουν, βελάζουν και πολλές φορές προσκαλούν τον κόσμο σε αφύπνιση παριστάνοντας τα ξυπνητήρια. Άνθρωποι μορφωμένοι και μη (κοινωνικά και ακαδημαϊκά) μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο σχολίων, κατηγοριών και φραστικών επιθέσεων που αποσκοπούν που; Σε κάποιο γενικότερο καλό ή σε αποκλειστικά προσωπικά κόμπλεξ που παλεύουν να θαφτούν; Διαμαρτυρίες του καναπέ, ειδήμονες κάθε είδους και ένας ξεπεσμός που δεν έχει τελειωμό.
Να τολμήσουμε να δούμε και τη γενικότερη εικόνα; Γιατί αν τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα σε μια μικρή πόλη, τι μπορεί να συμβαίνει σε μια μεγαλύτερη; Τέτοια περιστατικά αποτελούν εξαίρεση ή είναι η συνήθεια που έγινε κανόνας; Στον σύγχρονο κόσμο λοιπόν, μπορεί κανείς να βγάλει περισσότερα χρήματα δείχνοντας τα κάλλη του, παρά αξιοποιώντας τα πτυχία του και πολλές φορές μάλιστα και με τις ευλογίες των γονέων. Μπορεί κανείς να διαμαρτυρηθεί στο δρόμο μόνο με ασπίδα προστασίας και όντας πανέτοιμος να κατακριθεί ως αριστερός και καμιά φορά τεμπέλης. Ο «βολεμένος» από την άλλη, θα σταυρώσει με το άρτιο λεξιλόγιό του τη σαθρή κοινωνική πραγματικότητα, αλλά θα συνεχίσει να τη στηρίζει, προστατεύοντας το κληρονομικό απόκτημα από τον πατέρα, τον παππού και τον προπάππου. Οι βαθιά θρησκευόμενοι θα ακολουθήσουν πιστά τις χριστιανικές αρχές, διώκοντας οποιονδήποτε μη Έλληνα, μη χριστιανό, μη πατριώτη, γιατί κάπου θα λέει στις γραφές -κι εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι ακόμα- ότι αυτούς τους άλλους, τους ξένους, τους διαφορετικούς, επιτρέπεται μέχρι και να τους σκοτώνουμε, αρκεί να μην ξεχνάμε τον σταυρό μας. Οι περισσότεροι θα εκφράσουμε πολύ έντονα (διαδικτυακά πάντα) τη δυσαρέσκεια μας για την απραγία και την αδιαφορία των πολιτικών απέναντι στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, αλλά δε θα αγοράσουμε ούτε ένα σαπούνι σε κάποιο κάλεσμα συνεισφοράς, γιατί που να ξέρουν αυτοί τί προβλήματα έχουμε εμείς. Κι ας ψάχνουμε σε ποιο νησί θα φωτογραφήσουμε τα πόδια μας και αυτό το καλοκαίρι.
Εν έτει 2023 καταδικάζουμε τα σώματα ασφαλείας με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά τα θυμόμαστε πάντα όταν έρχονται τα δύσκολα. Άνθρωποι δολοφονούνται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς αντί να κατακρίνουμε την πράξη, ελέγχουμε πρώτα το φύλο, το χρώμα, την ομάδα και τις πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις του νεκρού, πριν αποφανθούμε για το αποτέλεσμα. Απορούμε με τον αριθμό τον δολοφονημένων γυναικών που αυξάνεται καθημερινά, αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού μας τις ξυλοκοπούμε ανελέητα για να δώσουμε και το σωστό παράδειγμα στον υιό που θα παραλάβει τη σκυτάλη. Σε εκκλήσεις βοήθειας, δίπλα από το «υπάρχει ανάγκη για αίμα», μπορεί κανείς να δει πλέον τη διευκρίνιση: «ανεμβολίαστου»… Επίσης, μπορεί πολύ οικονομικά να προσθέσει στο καλάθι του τον αέρα που ανέπνευσε κάποιος σταρ, να βρει αποτελεσματικά μαντζούνια που θα φέρουν πίσω τον αγαπημένο του, όπως επίσης και προϊόντα ομορφιάς που υπόσχονται να εξαφανίσουν τη μοναδικότητα μας και να μας κάνουν πανομοιότυπους με τον διπλανό μας. Παράλληλα, μπορείς να κάνεις μόστρα στον κολλητό σου αγοράζοντας με δόσεις το νέο σου iphone, αλλά σιγά μην πάρεις κανένα βιβλίο να ανοίξεις τους ορίζοντες σου…άλλωστε που θα σου χρειαστεί, ο μπαμπάς να είναι καλά και η ροή του χρήματος να παραμένει ασταμάτητη. Συνεχίζοντας την κατρακύλα, απαραίτητη προϋπόθεση πλέον για την επιβίωση κάποιου είναι να έχει όχημα με καρότσα, γιατί σιγά μη βρει ασθενοφόρο να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Επιπλέον, φορείς με φιλανθρωπικούς σκοπούς στήνονται σε χρόνο μηδέν, με υπέρογκα ποσά να συμφωνούνται πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Άπειρες εκτάσεις γης καίγονται, αλλά είναι καλοκαίρι και κάπου πρέπει να πάμε να ξεσκάσουμε κι εμείς. Ακολουθούν πλημμύρες, αλλά όσο δεν είναι στην αυλή μας μπορούμε να σφυρίζουμε ανέμελα, γιατί έρχονται εκλογές και «κοίτα μη δε μου δώσεις ψήφο, θα χάσεις τη δουλειά σου». Αλλά εντάξει, να μην υπερβάλλουμε, όλοι έτσι κάνουν και κάτι που το κάνουν όλοι, αυτόματα γίνεται και σωστό. Βία, φτώχεια και εξαθλίωση. Σωματική, ψυχική, ηθική…
Και μέσα σε όλο αυτό το χάος υπάρχουν κάποιοι που ακόμα προσπαθούν, ακόμα ονειρεύονται και ακόμα ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο. Είναι αυτοί που θα βοηθήσουν τον διπλανό τους, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες. Θα επιλέξουν τη σιωπή, παρά τα ασεβή σχόλια και τις επιθέσεις. Θα σε κοιτάξουν με συμπόνια και αγάπη, γιατί ακόμα θυμούνται τις έννοιες αυτών των λέξεων. Θα λειτουργήσουν με ανθρωπιά σε μια δύσκολη κατάσταση, οδηγούμενοι από σκέψεις αλληλεγγύης και όχι προκατάληψης. Δε θα σε γονατίσουν αν δουν την προσπάθεια σου για εξέλιξη και πρόοδο, αλλά θα την επικροτήσουν. Ούτε θα σε κρατήσουν κάτω, αν δεν τα καταφέρεις. Πολύ πιθανόν να σου δώσουν και ένα χέρι βοηθείας για να σηκωθείς. Δε θα φοβηθούν να αγωνιστούν για τον τόπο τους, να προστατεύσουν τη φύση τους, να εκτεθούν. Πολλοί τους χαρακτηρίζουν γραφικούς, άλλοι τρελούς. Μα αν είναι οι κοινωνίες μας να γεμίσουν με τη δική τους τρέλα, τότε ναι! Μαζί τους! Άλλωστε «οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί να νομίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι συνήθως και αυτοί που τον αλλάζουν»…
