Γράφει ο Λάζαρος Θεοδωρακίδης, voria.gr
Το να φτάνουμε στο σημείο να λέμε το ανέκδοτο «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα», αφού δεν βυθίστηκε το πλοίο μπροστά στην Παραλία μας, ε, δεν το λες και κατόρθωμα…
Λες και περίμενε το Πολεμικό Ναυτικό ή το Λιμενικό ή κι εγώ δεν ξέρω ποιος να τους σταλεί κάνα μήνυμα «112» να εγκαταλείψουν την εστία τους, το καράβι τους εν προκειμένω, που ήταν δεμένο στην προκυμαία της Νέας Παραλίας στη Θεσσαλονίκη. Λες και δεν ήξεραν, δεν είχαν ακούσει τίποτα για τους αέρηδες που θα λυσσομανούσαν με 10 μποφόρ στον Θερμαϊκό και τη Θεσσαλονίκη. Λες κι είχαν απλωμένα ρούχα στη βεράντα και ποιος νοιάζεται αν φύγει καμιά κάλτσα από την απλώστρα στον δρόμο. Λες και κάποιος -ποιος αλήθεια;- ήταν υποχρεωμένος να τους πει πως πρέπει να προστατέψουν το «Βέλος» κι αφού δεν τους είπαν τίποτα, ε, ας γίνει και το crash test στα τσιμέντα.
Πόσες φορές θα χρειαστεί να ομολογήσουμε πως το κράτος μας, οι υπηρεσίες μας δουλεύουν στην τύχη, κατά τύχη και όπως τύχει. Η πληγή στην πρύμνη του ιστορικού αντιτορπιλικού μας είναι η δεύτερη στη σειρά. Είχε δεχτεί χτύπημα και τον περασμένο Μάρτιο. Τότε ξαφνιαστήκαμε όλοι και υποτίθεται είχαμε πάρει το μάθημά μας. Φαίνεται όμως ούτε από το πάθημα της άνοιξης πήραμε τίποτε.
Αλήθεια, ποιος μπορεί να μας πει ποιος φταίει για το φιάσκο του Σαββάτου; Ποιος είχε την ευθύνη; Και για να είμαστε ειλικρινείς, σιγά και τι θα έκανε. Θα έδενε το πλοίο καλύτερα. Θα το σιγούρευε που λέμε. Το απλό όμως έχει ένα επίσης απλό προαπαιτούμενο: κάποιος να κάνει το αυτονόητο, να κάνει τη δουλειά του, να κάνει αυτό που υποχρεούται όποιος πληρώνεται γι΄αυτό και -είμαι σίγουρος- δηλώνει κάθε μεσημέρι κατάκοπος γυρίζοντας σπίτι του.
Μπορεί μήπως κάποιος να μας εξηγήσει γιατί δεν εισακούστηκαν οι εκκλήσεις των ειδικών, των μελών του Αντιδικτατορικού Αγώνα, όσων ζουν ακόμη και υπηρέτησαν στο «Βέλος», που έλεγαν πως το πλοίο πρέπει να μεταφερθεί σε ασφαλές σημείο; Κι αφού δεν εισακούστηκαν οι εκκλήσεις, γιατί κανείς δεν φρόντισε να είναι ακόμη κι έτσι ασφαλές;
Το νέο χτύπημα στο «Βέλος» δείχνει την αδιαφορία μας, τον ωχαδερφισμό μας, την ανευθυνο-υπευθυνότητά μας ξανά και ξανά. Το να φτάνουμε στο σημείο να λέμε το ανέκδοτο «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα», αφού δεν βυθίστηκε το πλοίο μπροστά στην Παραλία μας, ε, δεν το λες και κατόρθωμα. Ίσα ίσα, το να κινδυνεύουμε να χάσουμε ένα μοναδικό ιστορικό πλοίο που πολέμησε, που «σήκωσε» το φορτίο της Δημοκρατίας ως την Ιταλία κόντρα στη Χούντα, συγχωρέστε με, αλλά είναι ασυγχώρητο. Ένα πλωτό μουσείο είναι το «Βέλος» και το αφήσαμε αδιάφοροι να βολοδέρνει.
Τι θα έλεγε, αλήθεια, σήμερα ο αξέχαστος πλοίαρχος Κουρής που πήρε το πλοίο με τσαμπουκά εν μέσω δικτατορίας και μιας νατοϊκής άσκησης κι έβαλε πρόσω για ιταλικό λιμάνι, προκειμένου να τραβήξει στον ιστό των διεθνών ΜΜΕ τη σημαία της Δημοκρατίας; Κάνω εικόνα την αντίδρασή του πάνω στη γέφυρα του πλοίου, όταν θα του έλεγαν «έχουμε ρήγμα, καπετάνιε, χτυπήσαμε πάνω στα τσιμέντα!». Μωρέ, θα έσπαζε και τα πηδάλια!
Αυτό το κράτος – ροντέο, όπως έλεγε ένας φίλος, λειτουργεί στον αστερισμό της απόλυτης τυχαιότητας. Αμέτρητοι επισκέπτες, μεγάλοι και παιδιά, ανέβηκαν μέχρι τώρα τη στενή σκάλα, για να δουν από μέσα το «Βέλος» και την ιστορία του. Άλλοι τόσοι το φωτογράφισαν απ’ έξω. Μήπως στις προς επίδειξη περιπέτειες του πλοίου να προσθέταμε και τα δύο παρ΄ ολίγον… ναυάγια σε καιρό ειρήνης στη Θεσσαλονίκη από τις… τορπίλες του αέρα;
