Ήταν μία μέρα σαν τη σημερινή, 17 Αυγούστου του 2017, όταν τα Χανιά ξύπνησαν με την είδηση του θανάτου δύο νέων παιδιών που παρασύρθηκαν από ένα αυτοκίνητο στον δρόμο του Πολυτεχνείου.
Η Στέλλα, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο Κρήτης και ο Γιάννης, επίσης φοιτητής που βρισκόταν στα Χανιά για διακοπές, παρασύρθηκαν από διερχόμενο Ι.Χ. αυτοκίνητο την ώρα που είχαν βγάλει βόλτα το σκύλο τους, με αποτέλεσμα να βρουν ακαριαίο θάνατο.
Σήμερα, επτά χρόνια μετά, την ίδια ακριβώς μέρα, ένα ακόμα πολύνεκρο τροχαίο συγκλονίζει τα Χανιά και μας αφήνει με ένα μεγάλο αίσθημα στεναχώριας, θλίψης, απογοήτευσης και οργής καθώς τρία νέα παιδιά ηλικίας 18–23, έχασαν τη ζωή τους σε τροχαίο στην εθνική και μία κοπέλα είναι σε κρίσιμη κατάσταση στη ΜΕΘ.
Τα λόγια φαίνονται φτωχά σε κάτι τέτοιες στιγμές, ωστόσο σήμερα, η Ειρήνη Στρογγυλού, αδερφή του Γιάννη, συγκλονίζει με το δικό της μήνυμα:
“Η ημέρα μνήμης της Στέλλας και του Γιάννη για εμένα είναι ακόμα μια υπενθύμιση της αδιαφορίας του κράτους για την ανθρώπινη ζωή.
Ένα κράτος που αφήνει τα πάντα στην τύχη του, πορεύεται με το: «πάμε κι όπου βγει». Η χώρα που επιτρέπει να καούν ζωντανά τα βρέφη της. Τα παιδιά της τα αφήνει εκτεθειμένα σε σεισμούς και ακραίες καιρικές συνθήκες, χώνοντάς τα μέσα σε κτίρια «ερείπια» για να μάθουν γράμματα.
Αργότερα τα θυσιάζει στις ράγες των τρένων ή ποτίζει τις ασφάλτους με το αίμα τους. Αν δεν καταφέρει να τα σκοτώσει, τα τραυματίζει ισόβια.
Αυτή η αδιαφορία πάντα κρύβεται πίσω από τη μάσκα της ατομικής ευθύνης, του στιγμιαίου λάθους.
Στους γονείς που δίνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους στην κοινωνία, επιστρέφει ρημαγμένα κομμάτια κρέας, στάχτες.
Προσπαθεί να εξαγοράσει τον πόνο τους. Σκοτώνει το δίκαιο τους. Στο τέλος λέει ότι λυπάται, αλλά αποφεύγει να τους κοιτάξει στα μάτια.
Η σημερινή μέρα με γεμίζει οργή επειδή μου θυμίζει όσα μου στέρησε αυτή η χώρα”.
