Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Γράφει ο Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
Ήταν νωρίς το μεσημέρι της 3ης Μαρτίου 2021 όταν έλαβε χώρα ο σεισμός μεγέθους 6,3 βαθμών της Κλίμακας Ρίχτερ στην περιοχή του Τυρνάβου. Αποτέλεσμα ήταν να χάσει τη ζωή του ένας άνθρωπος, κάποιοι να τραυματιστούν και πολλά σπίτια σε διάφορα χωριά του Τυρνάβου και της Ελασσόνας να είναι μέχρι σήμερα μη κατοικήσιμα. Αποφάσισα να επισκεφτώ παραμονή της Πρωτοχρονιάς την κοινότητα του Δαμασίου, στην οποία περίπου 60 οικογένειες, 4 χρόνια μετά τον σεισμό, ζουν σε κοντέινερ.
«Μας θυμούνται μόνο στις γιορτές και ύστερα δεν υπάρχουμε», αναφέρει με θυμό ο κ. Θεόδωρος Γρέπος που μας υποδέχτηκε. Το κοντέινερ που μένει ο ίδιος βρίσκεται μπροστά από εκείνο που διαμένει ο πρόεδρος της κοινότητας, κ. Γιώργος Τσανάκας που έλειπε εκείνο το πρωινό λόγω δουλειών. Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τον μεγάλο σεισμό και ελάχιστα πράγματα έχουν συμβεί παρότι και ο ίδιος ο πρόεδρος προσπαθεί να τονίσει κατά καιρούς το μέγεθος του προβλήματος. Για όσα (δεν) έχουν γίνει, για το τι περιμένουν στο μέλλον, αλλά και για τη δική τους, ιδιαίτερη Πρωτοχρονιά –μια ακόμη μακριά από τα σπίτια τους- η larissanet συνομίλησε με κατοίκους των κοντέινερ του Δαμασίου.
«Πρόσφυγες στο ίδιο μας το χωριό»
«Σχολιάζαμε πριν χρόνια τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι πρόσφυγες στη Μάνδρα, που να φανταζόμασταν ότι κι εμείς θα γινόμασταν πρόσφυγες στο ίδιο μας το χωριό και σε χειρότερες μάλιστα συνθήκες», μου τονίζει αρχικά ο κ. Θεόδωρος Γρέπος, δίνοντας με τον τρόπο του εξαρχής το στίγμα της κατάστασης. «Η δύναμη της συνήθειας είναι πολύ μεγάλη. Το να ζουν άνθρωποι σε 14 τ.μ., σε τσίγκινα κλουβιά ουσιαστικά, είναι μια άθλια κατάσταση. Υπάρχουν πέρα από τις εδώ οικογένειες και άλλες τόσες ή και περισσότερες που με δική τους ευθύνη έχουν γυρίσει στα σπίτια τους που έχουν χαρακτηριστεί κίτρινα, με τον κίνδυνο να πέσουν αυτά τα σπίτια, γιατί είναι ετοιμόρροπα. Όταν ήρθε πρώτη φορά εδώ αρμόδιος υπουργός μας είπε ότι σε λίγες μέρες όλα θα γίνουν. Δεν πίστεψα από την αρχή ότι μπορεί να γίνει κάτι. Έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, δεν ζω σε κανένα συννεφάκι. Η αλητεία τους η μεγάλη είναι ότι επειδή μαζεύτηκαν πολλές φυσικές καταστροφές, τις χρησιμοποιούν ως δικαιολογία. Αν πας στις Υπηρεσίες σου λένε να περιμένεις γιατί υπάρχουν και όσοι επλήγησαν από τον Daniel. Οι άνθρωποι είναι υπάλληλοι, δεν τα βάζω μ’ αυτούς, εντολές εκτελούν, αλλά πείτε μου, είναι απάντηση αυτή; Υπάρχουν υπηρεσίες που όπως μου έχουν μεταφέρει άλλοι, έχουν αλλάξει μέχρι και τα νούμερα τηλεφώνου για να μην τους βρίσκουμε».
Τη συζήτησή μας διακόπτει η κόρνα ενός αυτοκινήτου. «Είναι ο φούρναρης που φέρνει κάθε μέρα το ψωμί» και μ’ αυτόν τον τρόπο ενημερώνει τους κατοίκους για την άφιξή του. Καθώς ο κ. Θεόδωρος μου αναφέρει ότι μέσα σ’ αυτό τον καταυλισμό έχει δει γέννα αλλά και θάνατο, μια κυρία μαζεύει σε μια λεκάνη την μπουγάδα της και κατευθύνεται προς το «σπίτι» της. Για να ελαφρύνω κάπως το κλίμα τον ρωτάω για την Πρωτοχρονιά και το πώς θα περάσουν. «Ευτυχώς τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση ότι αυτό εδώ για μας είναι θάνατος. Και το λέω ορμώμενος από τις εγγονές μου. Λένε ότι πάμε στο εξοχικό του παππού και της γιαγιάς. Και γελάμε. Το να κάνεις όμως Πρωτοχρονιά και γενικά γιορτές μέσα σ’ ένα τσίγκινο κλουβί είναι πολύ άσχημο. Προσπαθούμε με τον τρόπο μας να το διασκεδάσουμε. Ευτυχώς, υπάρχει ακόμη γύρω μας η αλληλεγγύη. Όταν πνίγηκαν τα χωριά της Καρδίτσας βοηθήσαμε πολλούς απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Λίγο αργότερα, όταν έγινε ο σεισμός, ένα χωριό από εκεί ήρθε και μας ανταπέδωσε τη βοήθεια. Μεγάλη υπόθεση. Όση αλληλεγγύη όμως και να υπάρχει από τον κόσμο, τα προβλήματα είναι πολλά και δεν λύνονται. Το να έρχονται επίσκεψη βουλευτές πριν τις γιορτές μόνο και να μη γίνεται κάτι ουσιαστικό δεν λέει τίποτα απολύτως».
«Στην οδό Ονείρων»
«Καλώς ήλθατε στην οδό Ονείρων, εδώ παίζουμε τη δική μας παράσταση 4 χρόνια», έτσι με υποδέχτηκαν η κα Ευγενία, η κα Σοφία, η κα Στέλλα και η κα Ελένη, τα κοντέινερ των οποίων βρίσκονται δίπλα δίπλα σε έναν δρόμο που τον ονόμασαν μόνες του «οδό Ονείρων». «Υπάρχει και οδός Τρέλας να ξέρεις. Πριν 20 μέρες ήρθε μια ομάδα να κάνει καταγραφή στα κοντέινερ και να ελέγξει αν πραγματικά ζούμε από την πρώτη μέρα εδώ. Καταλαβαίνετε για τι μέγεθος κοροϊδίας μιλάμε; Είμαστε σχεδόν 4 χρόνια ξεσπιτωμένοι. Ζούμε σε κοτέτσια και τα χρόνια περνούν, έχουμε χάσει την έννοια της οικογένειας. Κοιτάξτε σε τι μικρή απόσταση βρίσκονται το ένα κοντέινερ με το άλλο, ακούγονται τα πάντα και προσέχουμε να μη φωνάζουμε. Ωστόσο, είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας, πηγαίνουμε καμία βόλτα να ξεχαστούμε, δεν βγαίνει αλλιώς. Κάνουμε που και που χιούμορ αλλιώς θα μαραζώσουμε τελείως», τονίζει η κα Ευγενία.
Η κα Σοφία από την άλλη δεν σταματάει να αυτοσαρκάζεται. «Έχουμε μάθει τη νοηματική μεταξύ μας μέσα στα κοτέτσια. Δεν ζητάω πολλά, που λέει και το τραγούδι, το σπίτι μου θέλω πίσω». Το μεγαλύτερο παιδί της πέρυσι έδινε Πανελλήνιες. «Δεν μπορούσε να βρει ησυχία και πήγαινε να διαβάσει στα ‘γελάδια που έχουμε. Πρέπει να γίνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε να ξεκινήσουν να φτιάχνονται τα σπίτια. Είμαστε μέσα στην αβεβαιότητα και στην αναμονή. Ήρθαμε 40 χρονών εδώ και μας βλέπω να φεύγουμε στα 70».
Η κα Στέλλα έχει τρία παιδιά. «Το μικρότερο ήρθε εδώ 8 μηνών και τώρα πηγαίνει στο Νηπιαγωγείο. Βλέπω να φεύγουμε όταν τελειώσει το Πανεπιστήμιο». Η κα Ελένη από την άλλη, ακούγοντας τις φωνές, άφησε για λίγο το κέικ που έφτιαχνε και ήρθε να μας μιλήσει. «Μαγειρεύουμε, μοιραζόμαστε συνταγές και φαγητά και προσπαθούμε να το διασκεδάσουμε όσο μπορούμε αλλά η υπομονή τελειώνει κάποια στιγμή. Περνάει ο καιρός και θέλουμε πράξεις, όχι άλλα λόγια. Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία, με δυνατά στομάχια και με καλά μυαλά».
Η δύναμη της συνήθειας και το αβέβαιο μέλλον
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά δύσκολες. Πολλοί δε από αυτούς έχουν «ρίξει» και προσωπική δουλειά για να είναι τα «κλουβιά» ή τα «κοτέτσια» τους όπως λένε χαρακτηριστικά, βιώσιμα. Πολλές φορές άλλωστε από τη δυνατή βροχή, έχει τύχει κάποιο από τα κοντέινερ να πλημμυρίσει. Ενώ το καλοκαίρι, ο καύσωνας, για τους περισσότερους κάνει τη διαμονή τους εκεί ανυπόφορη. Κρατάω αυτό που είπε ο κ. Θεόδωρος ότι η δύναμη της συνήθειας παίζει μεγάλο ρόλο. Και πράγματι, είναι λες και το Δαμάσι έχει χωριστεί στα δυο. Ένα χωριό ζει σε σπίτια κανονικά ή σπίτια ετοιμόρροπα-με δική τους ευθύνη πάντα- από τη μια μεριά και ένα άλλο ζει από την άλλη μεριά, στα κοντέινερ. Δεν είναι παράλογο να υπάρχουν και οι διαφωνίες και οι εντάσεις μεταξύ τους. Η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, των κατοίκων στα κοντέινερ, φαίνεται να κυλάει φυσιολογικά καθώς μαγειρεύουν, συνομιλούν, δουλεύουν και τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο. Όμως αυτό που ζητούν μόνο είναι κάποια στιγμή να πάρουν τις ζωές τους πίσω, να ξανακάνουν Πρωτοχρονιά στα σπίτια τους και όλο αυτό να υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά τους μονάχα ως ανάμνηση.
