Όταν νομίζεις ότι η δημοσιογραφία έχει πιάσει πάτο, πάντα βρίσκεται κάποιος «συνάδελφος» να πιάσει φτυάρι και να σκάψει λίγο πιο κάτω. Η είδηση πως κάποιοι «λειτουργοί της ενημέρωσης» εισέβαλαν στο δωμάτιο του 37χρονου μεταμοσχευμένου, δύο μόλις ώρες μετά το χειρουργείο, σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει κάποιος στο βωμό του… αποκλειστικού.
Δεν ήταν αρκετή η φρίκη με την υπόθεση του 3χρονου παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα. Δεν ήταν αρκετή η συγκίνηση που προκάλεσε η γενναία απόφαση της οικογένειάς του να δωρίσει τα όργανα. Όχι, κάποιοι αποφάσισαν πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν έχει καμία σημασία μπροστά στο «κλικ» και την τηλεθέαση.
Μπήκαν σαν τα αρπακτικά στο δωμάτιο ενός ανθρώπου που μόλις είχε ξυπνήσει από νάρκωση. Άνθρωποι που θεωρητικά υπηρετούν την ενημέρωση, αλλά στην πράξη υπηρετούν μόνο το πιο φτηνό, κιτρινισμένο «θέαμα». Χωρίς συναίσθημα, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Με τα κινητά τους στο χέρι, έτοιμοι να πουλήσουν την ψυχή τους για μια δήλωση.
Κάποτε, αυτή η δουλειά είχε αξίες. Σήμερα, κάποιες πρακτικές την κάνουν να θυμίζει περισσότερο ρωμαϊκή αρένα παρά ενημέρωση. Αν δεν μπει ένα φρένο σε τέτοιες αθλιότητες, ο πάτος δεν θα είναι το τέλος. Θα είναι η αρχή για κάτι πολύ χειρότερο.
Αλλά ας μην ανησυχούμε… Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα σκάβουν ακόμα πιο βαθιά. Και για εκείνους, ο πάτος δεν υπάρχει.
*Αργύρης Τσιγγενόπουλος, αρχισυντάκτης sportsup.gr
