Πέθανε σε ηλικία 91 ετών ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν.
Ήταν γνωστός για τους εμβληματικούς ρόλους που ενσάρκωσε στο «Σόγκουν» και το κορυφαίο «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας». Την είδηση του θανάτου του επιβεβαίωσε ο επί σειρά ετών συνεργάτης του Τσάμπερλεϊν, Μάρτιν Ράμπετ στο Variety. Ο ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή του Σάββατο (29/3) μετά από επιπλοκές που είχε αφού υπέστη εγκεφαλικό.
«Ο αγαπημένος μας Ρίτσαρντ είναι τώρα με τους αγγέλους» είπε σε δήλωσή ο Ράμπετ. «Είναι ελεύθερος πια και πετάει ψηλά στους αγαπημένους πριν από εμάς. Πόσο ευλογημένοι ήμασταν που γνωρίσαμε μια τόσο καταπληκτική και στοργική ψυχή. Η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ. Η αγάπη μας βρίσκεται κάτω από τα φτερά του και τον ανεβάζουν στην επόμενη μεγάλη του περιπέτεια».
Ποιος ήταν ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν
Γεννήθηκε το 1934 στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνιας και ήταν ο γιος της Έλσας Γουίνιφρεντ (το γένος Βον Ντένζον; αργότερα Μάθιους) και του Τσαρλς Άξιομ Τσάμπερλεϊν, ο οποίος ήταν έμπορος. Το 1952 ο Τσάμπερλεϊν αποφοίτησε από το λύκειο του Μπέβερλι Χιλς και στη συνέχεια από το κολέγιο Pomona (τάξη του 1956).
Καριέρα
Ο Τσάμπερλεϊν ίδρυσε το θέατρο Company of Angels στο Λος Άντζελες και ξεκίνησε να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές σειρές την δεκαετία του 1950. Έπαιξε τον αξιωματικό Ντέιβ Γουίνσλοου στο επεισόδιο Chicota Landing της σειράς γουέστερν του NBC το 1960 Riverboat.
Το 1961 ο Τσάμπερλεϊν κέρδισε αναγνώριση ως Dr. Kildare, στην τηλεοπτική σειρά του NBC υπό τον ίδιο τίτλο, συμπρωταγωνιστώντας με τον Ρέιμοντ Μάσεϊ. Η ικανότητα του Τσάμπερλεϊν στο τραγούδι τον οδήγησε να ηχογραφήσει μερικά singles στην αρχή της δεκαετίας του 1960, συμπεριλαμβανομένου του “Three Stars Will Shine Tonight”, το οποίο κατέκτησε τη δέκατη θέση στο Billboard Hot 100. To Dr. Kildare ολοκληρώθηκε το 1966 και ο Τσάμπερλεϊν ξεκίνησε να εργάζεται στο θέατρο. Το 1966 έπαιξε μαζί με τη Μαίρη Τάιλερ Μουρ στο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Breakfast at Tiffany’s, συμπρωταγωνιστώντας με την Πρισίλα Λόπεζ. Δεκαετίες αργότερα, επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ στο οποίο ανέβηκαν διασκευές των My Fair Lady και The Sound of Music.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Τσάμπερλεϊν πέρασε κάποια χρόνια στην Αγγλία όπου έπαιξε στο θέατρο και στη διασκευή της σειράς του NBC Portrait of a Lady, σειρά που τον καθιέρωσε ως σοβαρό ηθοποιό. Το 1969 πρωταγωνίστησε με την Καταρίνα Χέπμπορν στην ταινία Η τρελή του Σαγιό. Ενώ ήταν στην Αγγλία, έλαβε μαθήματα φωνητικής και το 1969 πρωταγωνίστησε στον Άμλετ στο Θέατρο του Μπέρμιγχαμ. Έγινε ο πρώτος Αμερικανός ηθοποιός που έπαιξε αυτόν τον ρόλο μετά τον Τζον Μπάριμορ το 1929. Έλαβε εξαιρετικές κριτικές και επανέλαβε τον ίδιο ρόλο στην τηλεόραση το 1970.
Τη δεκαετία του 1970 ο Τσάμπερλεϊν απέκτησε επιτυχία ως πρωταγωνιστής στις ταινίες: The Music Lovers (1970), Lady Caroline Lamb (1973), Οι τρεις σωματοφύλακες (1973), The Lady’s Not for Burning (1974), The Towering Inferno (1974) και Ο κόμης Μονεχρήστο (1975). Στο The Slipper and the Rose (1976), μια εκδοχή της ιστορίας της Σταχτοπούτας σε μιούζικαλ, ανέπτυξε το ταλέντο του στο τραγούδι. Ακολούθησε η τηλεοπτική ταινία του Γουίλιαμ Μπαστ The Man in the Iron Mask (1977). Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Το τελευταίο κύμα.
Αργότερα ο Τσάμπερλεϊν εμφανίστηκε σε αρκετές δημοφιλείς τηλεοπτικές μίνι σειρές (οι οποίες του χάρισαν το ψευδώνυμο “βασιλιάς των μίνι σειρών”), συμπεριλαμβανομένων των Centennial (1978–79), Σογκούν (1980) και Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας (1983) ως πατέρας Ράλφ ντε Μπρικασάρ με συμπρωταγωνίστριες τη Ρέιτσελ Γουάρντ και την Μπάρμπαρα Στάνγουικ. Τη δεκαετία του 1980 πρωταγωνίστησε στο King Solomon’s Mines (1985) μαζί με τη νέα τότε ηθοποιό Σάρον Στόουν. Το 1988 ενσάρκωσε τον Τζέισον Μπορν / Ντέιβιντ Γουέμπ στην τηλεοπτική εκδοχή της κινηματογραφικής ταινίας Χωρίς ταυτότητα.
Από τη δεκαετία του 1990, ο Τσάμπερλεϊν έχει εμφανιστεί κυρίως σε τηλεοπτικές ταινίες και στο θέατρο ενώ έχει εμφανιστεί και ως γκεστ στις σειρές του ABC The Drew Carey Show και Will & Grace. Πρωταγωνίστησε ως Χένρι Χίγκινς στη διασκευή του My Fair Lady στο Μπρόντγουεϊ το 1993-94. Το φθινόπωρο του 2005, ο Τσάμπερλεϊν εμφανίστηκε στην περιοδεία που έκανε το Μπρόντγουεϊ για το Scrooge: The Musical στο οποίο ενσάρκωσε τον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Το 2006 ο Τσάμπερλεϊν έκανε ένα γκεστ σε ένα επεισόδιο της βρετανικής δραματικής σειράς Hustle και ένα γκεστ στην τέταρτη σεζόν του Nip/Tuck. Το 2007 ο Τσάμπερλεϊν έκανε ένα γκεστ στο επεισόδιο 80 των Νοικοκυρές σε απόγνωση ως πατριός της Λινέτ Σκάβο. Το 2008 και το 2009 εμφανίστηκε ως βασιλιάς Αρθούρος στην παγκόσμια περιοδεία του Spamalot του Monty Python. Το 2010 εμφανίστηκε στο τρίτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν στη σειρά Leverage καθώς και σε δυο επεισόδια της τέταρτης σεζόν στο Chuck στο οποίο ενσάρκωσε έναν κακοποιό που ήταν γνωστός απλά ως ο Βέλγος. Ο Τσάμπερλεϊν έχει επίσης εμφανιστεί σε αρκετά επεισόδια της σειράς Brothers & Sisters, όπου ενσάρκωσε έναν παλιό φίλο του Σαούλ. Εμφανίστηκε στην ανεξάρτητη ταινία We Are the Hartmans το 2011. Το 2012 ο Τσάμπερλεϊν ενσάρκωσε τον δρα Σλόπερ στην παράσταση The Heiress στο θέατρο της Πασαντίνα.
Ο Τσάμπερλεϊν είχε σχέση με τον τηλεοπτικό ηθοποιό Wesley Eure στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το 1977 συνάντησε τον ηθοποιό-συγγραφέα-παραγωγό Martin Rabbett, με τον οποίο είχε μια μακρόχρονη σχέση. Αυτή η σχέση οδήγησε σε ένα σύμφωνο συμβίωσης στο κράτος της Χαβάης, όπου το ζευγάρι έζησε από το 1986 έως το 2010 και καθ’ όλα εκείνα τα χρόνια ο Τσάμπερλεϊν υιοθέτησε νομίμως τον Ράμπετ ώστε να προστατεύσει τη μελλοντική του περιουσία. Ο Ράμπετ και ο Τσάμπερλεϊν συμπρωταγωνίστησαν μεταξύ άλλων στην ταινία Allan Quatermain and the Lost City of Gold, στην οποία ενσάρκωσαν τους αδερφούς Άλαν και Ρόμπσον Κάτερμαϊν. Την άνοιξη του 2010 ο Τσάμπερλεϊν επέστρεψε στο Λος Άντζελες για να προωθήσει την υποκριτική του καριέρα, αφήνοντας τον Ράμπετ στη Χαβάη, τουλάχιστον προσωρινά. Τον Δεκέμβριο του 1989 το γαλλικό γυναικείο περιοδικό Nous Deux αποκάλυψε τη σεξουαλική ταυτότητα του Τσάμπερλεϊν (τότε ήταν 55 ετών) αλλά ο ίδιος μόλις το 2003 παραδέχτηκε δημόσια την ομοφυλοφιλία του στην αυτοβιογραφία του Shattered Love.
Βραβεία
Το 1962 ο Τσάμπερλεϊν κέρδισε το Όσκαρ στην Κατηγορία του πιο Παραγωγικού Ηθοποιού. Το 1963 κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα για τον Καλύτερο Ηθοποιό της Τηλεόρασης για τη σειρά Dr. Kildare (1961). Κέρδισε ένα βραβείο του Πιο Δημοφιλούς Ηθοποιού για τρία συνεχόμενα χρόνια (1962, 1963, 1964).
Το 1980 κέρδισε το Όσκαρ του Καλύτερου Ηθοποιού της Χρονιάς. Το 1981 κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού σε τηλεοπτική σειρά-δράμα για το Σόγκουν (1980). Το 1982 κέρδισε το βραβείο Clavell de Plata στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Καταλονίας στην κατηγορία Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Το τελευταίο κύμα (1977). Το 1984 κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού σε μίνι σειρά για την τηλεόραση για Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας (1983). Το 1985 κέρδισε το βραβείο Aftonbladet TV (Σουηδία) Καλύτερης Ξένης Τηλεοπτικής Προσωπικότητας – Άνδρας.
Στις 12 Μαρτίου 2011 ο Τσάμπερλεϊν έλαβε το βραβείο Steiger (Γερμανία) για τα επιτεύγματά του στις τέχνες.
