Ντροπή. Απλά ντροπή.
Όχι μόνο για την απόφαση της Αστυνομίας να διεξαχθεί ο τελικός Κυπέλλου Γυναικών κεκλεισμένων των θυρών, αλλά κυρίως για τη νοοτροπία που συνεχίζει να υπονομεύει το δύσμοιρο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία.
Ένας τελικός Παναθηναϊκός – ΑΕΚ, δύο τεράστια brand names, σε μια πόλη (σ.σ. Βόλος) που διψά για μεγάλες διοργανώσεις, χωρίς φιλάθλους; Με 50 προσκλήσεις για κάθε πλευρά; Δηλαδή ούτε καν οι παίκτριες δεν μπορούν να φέρουν τις οικογένειές τους. Και όλα αυτά, σε ένα γήπεδο 22.000 θέσεων…
Πού είναι η εξίσωση φύλων στον αθλητισμό όταν το γυναικείο ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται ως κάτι… επικίνδυνο; Πού είναι η στήριξη της Πολιτείας και της ΕΠΟ; Πού είναι οι υποσχέσεις για προβολή, ανάδειξη, ανάπτυξη; Γιατί το Ολυμπιακός – ΟΦΗ (αντρικό) έγινε με επιτυχία και με κόσμο, και το Παναθηναϊκός – ΑΕΚ (γυναικείο) θεωρείται αγώνας «υψηλού κινδύνου»;
Αν δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε την ασφάλεια σε έναν τελικό γυναικών – με τη χαμηλότερη συνήθως επικινδυνότητα – τότε ποια ακριβώς είναι η αποστολή των Αρχών; Κι αν δεν μπορούμε να στηρίξουμε και να προστατεύσουμε τέτοιες διοργανώσεις, γιατί να μιλάμε για πρόοδο του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα;
Η κοινωνία δεν αλλάζει με ωραία λόγια και πομπώδεις εξαγγελίες, αλλά με πράξεις και αποφάσεις. Και αυτή η απόφαση είναι ένα τεράστιο πισωγύρισμα. Ένα χαστούκι σε όσες παλεύουν μέσα στο γήπεδο και σε όσους προσπαθούν έξω από αυτό να στηρίξουν το άθλημα.
Ντροπή σε όσους δέχτηκαν παθητικά αυτή την κατάντια. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε έναν τελικό Κυπέλλου με κόσμο, τότε δεν είμαστε έτοιμοι να λέμε ότι θέλουμε να δούμε το γυναικείο ποδόσφαιρο να αναπτύσσεται. Τόσο απλά.
