Παραλίγο να μετατραπεί σε τραγωδία το απόγευμα της Κυριακής στην παραλία της Κυλλήνης, όταν ένα 10χρονο αγόρι εντοπίστηκε αναίσθητο στη θάλασσα, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, το παιδί εντοπίστηκε από λουόμενους χωρίς τις αισθήσεις του μέσα στο νερό. Άμεσα σήμανε συναγερμός, με τους παρευρισκόμενους να το ανασύρουν στην ακτή και να ειδοποιούν τις αρμόδιες αρχές. Ένα δεύτερο αγόρι είχε παρασυρθεί και αυτό από τα κύματα, το ανέσυραν και αυτό στην ακτή, αλλά ήταν σε καλύτερη κατάσταση από το πρώτο.
Παρότι η βάρδια των ναυαγοσωστών είχε επισήμως λήξει, οι ίδιοι ανταποκρίθηκαν άμεσα στην έκκληση για βοήθεια. Έσπευσαν στο σημείο και παρείχαν τις πρώτες βοήθειες στο παιδί, καταφέρνοντας τελικά να το επαναφέρουν.
Ακολούθησε συντονισμένη προσπάθεια για τη μεταφορά του σε ιατρική μονάδα, με συνοδεία από στελέχη του Λιμενικού Σώματος. Το αγόρι μεταφέρθηκε αρχικά στο Κέντρο Υγείας Γαστούνης και στη συνέχεια διακομίστηκε στο Νοσοκομείο Πύργου.
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη το περιστατικό παραμένουν υπό διερεύνηση, ενώ αναμένεται ενημέρωση για την κατάσταση της υγείας του παιδιού.
Γιώργος Νικολόπουλος: «Τη στιγμή που έπιασα το παιδί στα χέρια μου «πάγωσε» ο χρόνος
Είναι κάποιες στιγμές που πάντα θα μένουν χαραγμένες στη μνήμη των ανθρώπων. Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής στην παραλία Καβουρίου στο Κατάκολο, ήταν μια τέτοια στιγμή. Όσα χρόνια και να περάσουν, ο Γιώργος Νικολόπουλος θα μείνει για πάντα ο ήρωας της οικογένειας που έσωσε το τρίχρονο κοριτσάκι τους. Ο άνθρωπος που έβγαλε το παιδί από τη θάλασσα χωρίς σφυγμό και το επανέφερε στη ζωή. Και ο ίδιος ποτέ δεν θα ξεχάσει την πρώτη του, ως ναυαγοσώστης, διάσωση….
«Ήταν το πρώτο μου περιστατικό ως ναυαγοσώστης και δεν ήταν μια απλή διάσωση που κάποιος ήταν στα βαθιά και έπρεπε να τον βγάλουμε έξω. Επαναφέραμε ένα παιδί στη ζωή…» λέει στο IliaLive συγκινημένος ο 24χρονος ναυαγοσώστης από τον Πύργο.
Ένα νεαρό παιδί χαμηλών τόνων, με έμφυτη ευγένεια και καλοσύνη στο βλέμμα. Μιλάει για το περιστατικό της περασμένης Παρασκευής με ήρεμη φωνή και διάπλατο χαμόγελο, γιατί «ευτυχώς πήγαν όλα καλά…»
Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν ολοκληρώσει ο Γιώργος τη βάρδια του, καθώς μάζευε τα πράγματά του, και άλλαζε τη σημαία του για να κατέβει τα σκαλιά του πύργου και να φύγει. Μόλις 50 μέτρα από το σημείο που βρίσκεται ο πύργος, ο Γιώργος ακούει κάποιον να φωνάζει «Βοήθεια».
«Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία, έτρεξα αμέσως και φτάνοντας είδα ότι κρατούσε ένα κοριτσάκι στα χέρια της. Αρπάζω το παιδί, μόλις τριών ετών! Το κράτησα και ήταν ίσα με το χέρι μου… Είχε αφρούς σε μύτη και στόμα. Αμέσως το γύρισα μπρούμυτα, ξεκίνησα χτυπήματα στην πλάτη να βγάλει όσο νερό είχε. Μετά του έκανα μαλάξεις στην κοιλιά για να βγάλει ακόμη περισσότερο νερό. Δεν είχε αισθήσεις. Πιθανόν να μην είχε και σφυγμό αλλά δεν μπορούσα να το διαπιστώσω μέσα στο νερό. Με το που βγήκαμε έξω, ξάπλωσα το παιδί και τελικά δεν είχε σφυγμό! Ξεκίνησα ΚΑΡΠΑ και ταυτόχρονα είπα σε λουόμενους να καλέσουν το ΕΚΑΒ. Ευτυχώς, μέσα σε ένα λεπτό περίπου, το κοριτσάκι επανήλθε…»
«Παρέμεινα ψύχραιμος»
Του ζητάμε να μας περιγράψει τα συναισθήματα εκείνων των λίγων λεπτών, από τη στιγμή που έπιασε το παιδί στα χέρια του μέχρι το δευτερόλεπτο που επανήλθε στη ζωή.
«Δεν τρόμαξα, παρέμεινα ψύχραιμος και έκανα αυτό για το οποίο είχα εκπαιδευτεί. Με το που έπιασα το παιδί στα χέρια μου «πάγωσε» ο χρόνος. Έκανα γρήγορες κινήσεις αλλά μου φάνηκε ότι είχε διάρκεια. Ό,τι έκανα ήταν μεθοδευμένο, με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς άγχος. Απλά έπρεπε να κάνω αυτό που ξέρω. Ήμουν συγκεντρωμένος αποκλειστικά στο παιδί. Να γίνει καλά…Μόλις άκουσα να παίρνει την πρώτη του ανάσα, τότε ηρέμησα. Το παιδί μετά έκλαιγε αλλά εγώ ήμουν ήρεμος. Από τη στιγμή που επανήλθε, είχε σφυγμό και ήταν καλά, ας έκλαιγε όσο ήθελε (γέλια)»
«Υπήρξε συγκίνηση…Δεν είναι και λίγο να επαναφέρεις στη ζωή έναν άνθρωπο και πόσο μάλιστα ένα παιδί. Υπήρξε ένταση, όλα έπρεπε να γίνουν πολύ γρήγορα, γιατί ο χρόνος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι υπερπολύτιμος. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Το παιδί είναι σπίτι του και είναι μια χαρά. Οι γονείς ήρθαν σε επαφή μαζί μου…Να είναι πάντα καλά, τους εκτιμώ πολύ. Τα λόγια σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Μόνο η αγκαλιά που μου έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, είναι κάτι ανεκτίμητο για μένα…Όταν συνήλθε το παιδί, της είπα ότι την περιμένω να ξαναέρθει για να κάνουμε μπάνιο».
Ο Γιώργος μνημονεύει την πολύτιμη βοήθεια και συνεργασία που είχε από τους λουόμενους. «Ευτυχώς όλοι ήταν συνεργάσιμοι, όπως και η γιαγιά ήταν συνεργάσιμη γιατί πολύ εύκολα θα μπορούσε να αλλάξει το σκηνικό και να μην ξέρω σε ποιον από τους δύο να πάω. Οι λουόμενοι με βοήθησαν πάρα πολύ. Όσο έκανα ΚΑΡΠΑ, μου έφεραν το οξυγόνο, απινιδωτή, το φαρμακείο μου, τον απαραίτητο εξοπλισμό…και το ΕΚΑΒ έφτασε πάρα πολύ γρήγορα. Ταυτόχρονα μίλησα με τους υπεύθυνους ναυαγοσώστες και υπήρξε άμεση και μεθοδευμένη κινητοποίηση».
Πώς αντιδρά στο γεγονός ότι πλέον τον χαρακτηρίζουν ήρωα; Χαμογελάει, μάλλον ντροπαλά, χαμηλώνει το βλέμμα και απαντά: «Δεν ξέρω…Όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Κάποιοι κάνουν απλά τη δουλειά τους. Και οι ΕΚΑΒίτες το ίδιο κάνουν, οι Πυροσβέστες, οι Αστυνομικοί…
Βέβαια, δεν είναι όλα τα περιστατικά ίδια και ούτε έχουν όλα αίσιο τέλος. Τέτοια επαγγέλματα θέλουν και ψυχή και ψυχραιμία. Στοιχεία που εκείνη τη στιγμή τείνουν να είναι ηρωικά».
Παιδί της θάλασσας
Ο Γιώργος Νικολόπουλος είναι ένα παιδί της θάλασσας, όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του. Περνούσε περισσότερο χρόνο στη θάλασσα με τα χόμπι του, παρά στην πλατεία του Πύργου. Πριν μερικά χρόνια είχε βοηθήσει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να επιστρέψει στην παραλία και ένα νεαρό παιδί που έκανα κάιτ-σερφ και είχε μείνει πολύ ώρα στο νερό, μη μπορώντας να κολυμπήσει μέχρι τη στεριά. Το ένα έφερε το άλλο και το να γίνει ναυαγοσώστης ήταν κάτι σαν μονόδρομος για τον ίδιο.
«Η εκπαίδευση είναι απαιτητική, τα αγωνίσματα που χρειάζονται για τις εξετάσεις επίσης και, προφανώς, χρειάζεται πιστοποίηση στις πρώτες βοήθειες…Γενικότερα όλα τα εφόδια που απαιτούνται για να μπορέσουμε να λεγόμαστε ναυαγοσώστες απαιτούν σωστή προετοιμασία.
Όταν τελικά βγαίνεις στον πύργο έρχεσαι πολύ γρήγορα σε ρεαλιστικούς ρυθμούς, γιατί είναι έτσι η φύση του επαγγέλματος. Θα δεις περιστατικά, θα νομίζεις τον πρώτο καιρό ότι ο καθένας πνίγεται, ο καθένας θέλει βοήθεια…Είσαι συνέχεια σε εγρήγορση. Σιγά-σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός που όντως χρειάζεται βοήθεια θα το δείξει.
Κλείνοντας την συζήτησή μας, ο Γιώργος Νικολόπουλος απευθύνει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Γιαννάτο, τον ιδιοκτήτη της ναυαγοσωστικής σχολής Poseidon. «Είναι ο υπεύθυνος και εκπαιδευτής μας. Χάρη σ’ αυτόν τον άνθρωπο εμείς έχουμε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Μας στηρίζει μας βοηθά και κάθε πύργος, κάθε ναυαγοσώστης είναι πλήρως εξοπλισμένος. Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος θα ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες….».
