Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου, thebest.gr
Δεύτερη μέρα που η φωτιά κατατρώει τα προάστια της Πάτρας και πλέον μοιάζει σαν να δοκιμάζει τον δρόμο για το… κέντρο.
Τα εναέρια μέσα αποσύρονται, και η πόλη παραμένει στο έλεος των διαθέσεων του ανέμου, στο πλαίσιο μιας ακατανόητης επιχείρησης η οποία εστιάζει στην εκκένωση των οικισμών σχεδόν με εμμονικό τρόπο, την ίδια ώρα που η κατάσβεση έπεται, υπολείπεται και εν τέλει, φαίνεται να αποτυγχάνει παταγωδώς.
Η εικόνα είναι σχεδόν σουρεαλιστική: φλόγες απειλούν ολόκληρες συνοικίες, καπνοί σκεπάζουν τον ουρανό, οι κάτοικοι σε μια τεράστια ακτίνα γύρω από το κέντρο ζουν με την αγωνία της απώλειας χωρίς να έχουν ούτε καν νερό για να προστατευτούν και οι υπεύθυνοι ξιφουλκούν για τον αριθμό των εναέριων μέσων και τον βαθμό ολιγωρίας των αρχών με φόντο την πολιτική αγωνία της όποιας επόμενης κάλπης.
Αν αυτό δεν είναι εικόνα επιχειρησιακής αποτυχίας, τότε τι; Σε μια χώρα που μετρά κάθε καλοκαίρι τις στάχτες της, φαίνεται πως ούτε η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας δεν είναι αρκετός λόγος για να κινητοποιηθεί εγκαίρως ο κρατικός μηχανισμός και να καταφέρει να διασώσει ανθρώπους, περιουσίες και το γόητρό του. Μια φωτιά καίει επί 24 ώρες στην αυλή της Πάτρας και η επίσημη απάντηση είναι… να περιμένουμε το ξημέρωμα για να δούμε τι κατάφεραν οι φλόγες το βράδυ.
Στην Ελλάδα του 2025, η αναμονή μοιάζει να έχει γίνει στρατηγική. Μόνο που η φωτιά δεν περιμένει ποτέ.
Ο “στρατηγός άνεμος”, κατοχυρώνεται ως θερινό εθνικό μας αφήγημα.
