Το μικρό παιδί που πετούσε στα σύννεφα με το αυτόγραφο της ομάδας του ’96 έγινε ένας απο τους μεγαλύτερους μάγκες που φόρεσαν ποτέ την πράσινη φανέλα. Ο Κώστας Τσαρτσαρής με μια συνέντευξη από καρδιάς στην εφημερίδα «Πράσινη», αποχαιρετά τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ…
Η τιμή ενός άνδρα δεν κοστολογείται και πάνω απ’ ολα δεν χαρίζεται. Υπάρχουν άνθρωποι που ο σεβασμός σε αναγκάζει να τους κοιτάξεις στα μάτια και να τους πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ. Η “Π” αποχαιρετά τον αθλητή Κώστα Τσαρτσαρή, του δικού μας “Τσάρι” που αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας! Ποτέ του δεν …πούλησε τον εαυτό του, αλλά μετά το τέλος της καριέρας του (μοιάζει απίστευτο), δεν δίστασε να φωνάξει πως “από μικρός ήμουν τρελός με τον Παναθηναϊκό”, θυμίζοντας το μεγάλο δώρο του 1996, όταν στη Βέροια έφτασε ένα χαρτάκι με τ’ αυτόγραφα της παρέας της Ντομινίκ και τρέλανε τον 17χρονο Κώστα (δώρο απο τον κουμπάρο του Άκη Παναγιωταρά και προπονητή στη Βέροια).
Ο τότε πιτσιρικάς εξελίχθηκε σε έναν εκ των μεγαλύτερων αθλητών που φόρεσαν τα πράσινα κατακτώντας 21 τίτλους. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν και ο πιο γλυκός αφού για πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός σκούπισε τον Ολυμπιακό με μειονέκτημα έδρας και τον Τσάρι να αποχωρεί έχοντας …σκοτώσει τους “ερυθρόλευκους”! Τη φανέλα μάλιστα του τελευταίου ματς δεν την έπλυνε κρεμώντας την στο μπάνιο του σπιτιού του και λέγοντας στη σύζυγο του “αυτό είναι μόνο για μένα”… Μετά τα λεπτά αγωνίας κατά τη διακοπή του αγώνα στο ΣΕΦ ο Κώστας κλείνει την πόρτα του παίκτη πίσω του : “Δεν τελείωσε η ζωή τελείωσε μια καριέρα, η ζωή τώρα αρχίζει, στερηθήκαμε πολλά αλλά κερδίσαμε πάρα πολλά” και γίνεται “ένας από αυτούς” δείχνοντας την εξέδρα!
Συνειδητή απόφαση ή της στιγμής;
«Απόλυτα συνειδητή… Από την αρχή της χρονιάς ήταν στο μυαλό μου. Απλά, όπως ολοκληρώθηκε η σεζόν ήταν το ιδανικό».
Είναι ομαδική η επιτυχία αλλά φύλαγες το καλύτερο για το τέλος;
«Το σημαντικό είναι ότι κάναμε κάτι το οποίο δεν είχε ξαναγίνει στο παρελθόν. Δηλαδή κάναμε δύο «break» και πήραμε το πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ. Επανήλθαμε στο θρόνο μας μετά από ένα κενό μιας σεζόν και φυσικά έκανα μια καλή εμφάνιση ώστε να με θυμάται έτσι ο κόσμος».
Μετά από τόσα χρόνια πως είναι το τέλος;
«Είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι το φανταζόμουν. Πραγματικά δηλαδή, υπήρξαν στιγμές έντονης χαράς, έντονης λύπης που δεν κοιμόμασταν αλλά ξέραμε γιατί… Τώρα δεν κοιμόμουν δύο μέρες όχι επειδή έχω τύψεις για την απόφαση που πήρα αλλά γιατί αφήνω πίσω κάτι πολύ μεγάλο. Το πάθος μου, η αγάπη μου! Δεν ξέρω αν κάποιος σε μια προσωπική σχέση, νιώθει έτσι. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την καρδιά…»
Έχοντας πάρει αυτή την απόφαση, ποια ήταν τα συναισθήματά και οι σκέψεις σου κατά τη διάρκεια της διακοπής στο ΣΕΦ, που ήξερες ότι μπορεί να μη συνεχιστεί το παιχνίδι;
«Η πιο φορτισμένη στιγμή ήταν όταν διακόπηκε το παιχνίδι. Όταν πήγαμε στ’ αποδυτήρια και περιμέναμε να μάθουμε τι θα γίνει. Στα πρώτα λεπτά πήγαινα πάνω-κάτω και προσπαθούσα να μείνω συγκεντρωμένος γιατί ήθελα να τελειώσει θετικά. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ενώ όλα πήγαιναν καλά στο παιχνίδι κάτι μπορούσε να στραβώσει. Μιλούσα και στους υπόλοιπους ώστε να είναι συγκεντρωμένοι αλλά στην ουσία το έκανα για μένα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά έστω και στα χαρτιά».
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το εκμυστηρεύτηκες και πέρα της οικογένειας;
«Μέσα στην ομάδα μόνο ο Μήτσος (σ.σ. Διαμαντίδης) το ήξερε. Επειδή είναι ο άνθρωπος εμπιστοσύνης που συζητάμε πολλά πράγματα. Το συζητήσαμε, μου είπε κι εκείνος τις απόψεις του. Το ήξερε πολύ καιρό. Προσπάθησε να με μεταπείσει… Ήμασταν οι μόνοι που μείναμε το περασμένο καλοκαίρι. Έχουμε περάσει δύσκολα. Μένουμε στο ίδιο δωμάτιο όλα τα χρόνια με τον Μήτσο και δεν ήθελε να φύγω».
Πέρσι θα τον άφηνες μόνο του (σ.σ. Διαμαντίδη), τώρα πιστεύεις ότι τον αφήνεις σε… καλά χέρια;
«Αυτή η χρονιά που πέρασε ήταν κομβική για τη νεότερη ιστορία του Παναθηναϊκού, διότι όλος αυτός ο κορμός που χτίστηκε με κόπο τη προηγούμενη δεκαετία με πολλές επιτυχίες, διασπάστηκε. Μείναμε μόνο εγώ με τον Διαμαντίδη, από διοικητικό επίπεδο μέχρι το αγωνιστικό. Γι’ αυτό θέλαμε να εντάξουμε τα παιδιά όσο πιο γρήγορα γινόταν στ’ αποδυτήρια, τη φιλοσοφία, στον κόσμο. Θεωρώ ότι κάναμε πολύ καλή δουλειά γιατί αυτό που πετύχαμε, το νταμπλ, δεν ήταν και λίγο. Ουσιαστικά ένα σουτ χρειαζόταν για να περάσουμε στο Final 4 κάτι που θα ήταν τεράστια επιτυχία. Η ομάδα έκανε αυτή τη περίοδο, τη μεταβατική. Θα υπάρξουν κάποια νέα πρόσωπα σίγουρα αλλά νομίζω ότι όλα θα είναι διαφορετικά καθώς όλοι γνωρίζουν τη φιλοσοφία του νέου προπονητή και σε ποια ομάδα αγωνίζονται. Άρα θα υπάρξει συνεχιστής».
Είχες πει πέρσι ότι δεν μπορούσες ν’ αφήσεις την ομάδα στην πιο δύσκολη στιγμή της με δεδομένο ότι σου έγινε και πρόταση να παραμείνεις…
«Το περσινό καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο για την ομάδα. Όταν ανέλαβε ο κύριος Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν πολύ δύσκολα τα δεδομένα στην αγορά για να κάνεις κάτι. Σιγά-σιγά είδαμε ότι χτίστηκε κάτι καλό που με την πάροδο του χρόνου έγινε ακόμα καλύτερο. Έγινε ομάδα τίτλων!»
Πέρσι τέτοια εποχή, φανταζόσουν ότι στο τέλος της σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα έχει κάνει τόσο επιτυχημένη πορεία και συ θα είχες κλείσει την καριέρα σου με τέτοια εμφάνιση;
«Αν αφήσουμε το προσωπικό απ’ έξω, σίγουρα δεν είπαμε ότι ξεκινάμε τη χρονιά απλά για να περάσει. Ξεκινήσαμε με βλέψεις. Δύσκολα ή όχι, θέλαμε να κατακτήσουμε τίτλους. Μπορεί να λέγαμε το κλισέ ότι πάμε και για τους τρεις τίτλους αλλά υπήρχε μια αλήθεια σε όλο αυτό. Πιστεύαμε ότι με πολύ κόπο, λίγη τύχη θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό. Είχαμε εμπιστοσύνη στον κύριο Πεδουλάκη. Εγώ προσωπικά που τον ήξερα πολλά χρόνια πίστευα στη δουλειά του. Το θέμα ήταν πώς θα δέσουν τα νέα παιδιά για να δημιουργήσουμε ένα σύνολο».
Τις τελευταίες ημέρες που σκεφτόσουν την απόφασή σου, περνούσαν από το μυαλό σου εικόνες από την πλούσια καριέρα σου;
«Δύο μέρες δεν κοιμήθηκα καθόλου. Σίγουρα ήταν και η ένταση του τελευταίου αγώνα αλλά σκέφτηκα πόσα πρόσωπα έχω γνωρίσει από τη μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ. Τι έχουμε ζήσει. Πιο πολύ τις χαρές οι οποίες ήταν περισσότερες σε όλη αυτή τη δεκαετία από τις λύπες που και αυτές είναι μέσα στο πρόγραμμα μας κάνουν να αισθανόμαστε άνθρωποι. Μπορώ να γράψω έναν τόμο ολόκληρο από αυτά που θυμάμαι».
Μπορείς να ξεχωρίσεις στιγμές σου στον Παναθηναϊκό;
«Ξεκινώντας από την πιο δύσκολη, είναι αυτές μετά από ήττες ή απώλειες τίτλων. Υπήρχαν και προσωπικές απογοητεύσεις, όπως τραυματισμοί, αμφισβήτησης προς το πρόσωπό μου. Αυτές είναι οι δύσκολες και προσπαθείς να τα υπερπηδήσεις αλλά είναι όλα αμελητέα όταν σκέφτεσαι τις τόσες πολλές χαρές».
Ανήκεις σε μια κατηγορία παικτών όπως ο Αλβέρτης ή ο Διαμαντίδης αργότερα, που έχετε κατακτήσει τα πάντα. Βλέπεις να έρχονται νέοι παίκτες για να αναλάβουν αυτούς τους ρόλους;
«Αλβέρτης καινούργιος δεν πρόκειται να έρθει, ούτε Διαμαντίδης. Τώρα Τσαρτσαρής δεν ξέρω… Πέρα από τα προσόντα ο Φράνκι είναι κάτι παραπάνω για την ομάδα, γιατί χάρη σε αυτόν και ‘μεις βρεθήκαμε σε μία ομάδα έτοιμη που θα κατακτά τίτλους. Είναι και ο Διαμαντίδης που συνέχισε όλο αυτό το πράγμα και μας πήρε από το χέρι για να φτάσουμε ως εδώ. Τσαρτσαρής θα υπάρξει, δεν ξέρω πως με βλέπει ο κόσμος απ’ έξω αλλά δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στο ίδιο επίπεδο με τον Διαμαντίδη και τον Φράνκι».
Δεν άλλαξες ποτέ λημέρια. Αν ήσουν σε μικρότερη ηλικία θ’ ανανέωνες στον Παναθηναϊκό;
«Δεν υπάρχουν καλύτερες συνθήκες για να δουλέψει κανείς. Καταρχήν είσαι στη χώρα σου. Είσαι στην καλύτερη ομάδα της χώρας σου και υπάρχουν τα εχέγγυα για να κατακτήσεις τίτλους. Για να πάμε και στο οικονομικό αφού είμαστε επαγγελματίες, είναι από τις ομάδες που πληρώνουν καλά. Πολλές φορές όμως, βάζοντας στο ίδιο καζάνι δύο και τρεις ομάδες, μπορεί να επιλέξεις κάποια με μικρότερο όφελος προκειμένου να κατακτήσεις τίτλους. Έτσι επιλέξαμε και μεις να είμαστε εδώ. Είχα κάποιες προτάσεις κάποτε αλλά τότε η ομάδα ήταν στα… ντουζένια της. Βλέπαμε ότι η ομάδα μπορεί να κερδίσει πολλούς τίτλους και φυσικά δεν φεύγεις γιατί μακροπρόθεσμα θα είσαι ωφελημένος».
Πέρσι έκλεισε ένας τεράστιος κύκλος. Ελάχιστοι πίστεψαν ότι μπορεί ν’ ανοίξει ένας νέος. Πιστεύεις ότι ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μία νέα εποχή με εχέγγυα και φόντα να συνεχίσει έχοντας έναν κορμό;
«Όλες οι ομάδες που έφτασαν στην κορυφή, είδαμε ότι είχαν «χτίσει» τον κορμό τους χρόνια πριν. Καλώς ή κακώς, αυτό η ομάδα δεν το προέβλεψε. Ο κορμός έφυγε, ο καθένας έκανε τις επιλογές του και δεν υπήρχαν νέα παιδιά για ν’ ακολουθήσουν. Το θετικό είναι ότι η ομάδα κατάλαβε ότι αυτό ήταν λάθος της και έχει αυτή τη κατεύθυνση μετά από αυτή την επιτυχία και με τα παιδιά που έχει να δημιουργήσει μια νέα δυναστεία».
Ποια ήταν η αντίδραση του κόουτς Πεδουλάκη όταν τον ενημέρωσες ότι σταματάς;
«Προσπάθησε να με μεταπείσει. Με ρωτούσε αν είναι αλήθεια αυτό που άκουσε… Όπως και να το κάνουμε μπορεί να είχε κάτι στο μυαλό του και κάθε παίκτης παίζει διαφορετικό ρόλο στο πλάνο κάθε προπονητή. Με τον κόουτς γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και είναι ο άνθρωπος που με ανέβασε επίπεδο. Με έβαλε να είμαι ένα κλικ κάτω από τον πρωταθλητισμό και να φτάσω ν’ αγωνίζομαι στον Παναθηναϊκό. Του χρωστάω πάρα πολλά και φυσικά που με πίστεψε αυτή τη χρονιά για να πάρω δύο τίτλους ακόμα».
Υπάρχει ένα τηλεφώνημα που δέχτηκες, το οποίο να σε χαροποίησε ιδιαίτερα και θα ήθελες να μοιραστείς;
«Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία δεν περίμενα να με καλέσουν. Παρόλα αυτά με κάλεσαν και οποιαδήποτε ευχή ή τηλεφώνημα δέχτηκα με χαροποίησε ιδιαίτερα. Φυσικά ο πρόεδρος ήταν ο πρώτος που με πήρε για να με μεταπείσει αλλά και να μ’ ευχαριστήσει κάτι το οποίο αποτελεί ύψιστη τιμή για εμένα. Και ο κύριος Ομπράντοβιτς που απλά επιβεβαίωσε το ποιόν του…»
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, στις σκέψεις που έκανες στο Καρπενήσι. Ποιες είναι οι εναλλαγές συναισθημάτων από τότε;
«Πέρασαν δέκα μήνες από τότε… Ήταν όλη η χρονιά τόσο δύσκολη. Περάσαμε από αμφισβήτηση, δυσκολίες και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Παρόλα αυτά κρατηθήκαμε όρθιοι και το σημαντικό είναι ότι η ομάδα έμεινε ενωμένη στα δύσκολα. Πήραμε το Κύπελλο, το οποίο μας έδωσε τεράστια ψυχολογική ώθηση και μετά είδαμε ότι μπορούμε να κοντράρουμε και τους μεγάλους της Ευρώπης. Όταν βλέπεις ότι η Μπαρτσελόνα, η βασική διεκδικήτρια του τίτλου, τα βρίσκει σκούρα, τότε λες πως κάτι καλό έχει γίνει εδώ. Μπορεί να μην τελείωσε καλά αλλά είμαστε ικανοποιημένοι από την προσπάθεια που καταβάλλαμε».
Σε προβληματίζει το γεγονός ότι όλοι προσπαθούν να σε μεταπείσουν να παίξεις έναν χρόνο ακόμα;
«Ήταν μια απόφαση που την σκεφτόμουν ένα χρόνο, την είχα φτιάξει τόσο καλά στο μυαλό μου, ήμουν τόσο πεπεισμένος. Νομίζω ότι θα έμπαινα σε δίλλημα. Είναι αλήθεια, αλλά δεν με μεταπείθει κάνεις ούτε ο Θεός ο ίδιος».
Τι τίτλο θα έβαζες στην καριέρα σου;
«Ένα όνειρο που μια μέρα χτύπησε το ξυπνητήρι ξαφνικά και τελείωσε. Ήταν ένα όνειρο πραγματικά. Πού να φανταστεί ένα παιδί από τη Βέροια που έπαιζε στην Αλάνα θα φτάσει εδώ. Θαύμαζα τον Αλβέρτη, είχα τα αυτόγραφα από τους παίκτες της ομάδας του 1996, και φτάσαμε να συζητάμε όλα αυτά τώρα».
Άρα ο Παναθηναϊκός σου άρεσε πριν έρθεις…
«Ναι μιλάμε για τρομερή συγκυρία. Ο κουμπάρος του Άκη Παναγιωταρά, ήταν προπονητής μου στη Βέροια. Εκείνος γνώριζε ότι είμαι τρελαμένος με την ομάδα. Τότε έρχεται ξαφνικά στο τέλος της σεζόν του 1996 και μου δίνει ένα χαρτάκι με τ’ αυτόγραφα των παικτών εκείνης της ομάδας και είχα πάθει πλάκα. Ήμουν που ήμουν Παναθηναϊκός έκατσε κι αυτό. Στη συνέχεια οι συγκυρίες έφεραν τον Κώστα να παίζει στην ομάδα του. Το όνειρο εκπληρώθηκε και με το παραπάνω».
*onsports.gr
