Γράφει ο Παναγιώτης Αλευράς
Την προπέρσινη χρονιά, όντας πρωτάρης μπαμπάς στα ματς του γιου μου, έφευγα από την κερκίδα και καθόμουν ακριβώς πίσω από το τέρμα (ο μικρός έπαιζε τερματοφύλακας τότε). Έχοντας αυτοχρηστεί ποδοσφαιρικός υποβολέας του μικρού, σε κάθε φάση του έλεγα τι να κάνει: «στάσου χαμηλά», «βγες τώρα, πέσε στα πόδια του», «βολέ δυνατά!» ήταν μερικές από τις παραινετικές οδηγίες που του έδινα, στην προσπάθειά μου να τον βοηθήσω να μη δεχτούμε γκολ. Να μη δεχτούμε; ΔΕΧΤΟΥΜΕ; σε πρώτο πληθυντικό, τελείως αυθαίρετα; Δηλαδή, αυτός ΚΑΙ ΕΓΩ;
Αυτό ίσως είναι και το σημαντικότερο λάθος που κάνουμε οι γονείς: συμμετέχουμε υπερβολικά σε ό,τι κάνουν τα παιδιά μας, σε βαθμό που συχνά μοιάζουμε σαν να προσπαθούμε να κλέψουμε έστω και λίγη σκόνη από τη λάμψη τους.
Όλοι μας έχουμε ανικανοποίητες ανάγκες, ανεκπλήρωτα όνειρα, παρελθοντικές προσδοκίες και απωθημένα, εντούτοις είναι μέγα σφάλμα να αδικούμε τα παιδιά μας, προσπαθώντας μέσω αυτών να πετύχουμε ό,τι δεν πετύχαμε μόνοι μας. Φτάνουμε σε σημείο να απαιτούμε πολλές φορές να είναι αλάνθαστα, τα επιπλήττουμε και τα διορθώνουμε σε κάθε τους ενέργεια, σε κάθε τους προσπάθεια. Μα πώς είναι δυνατόν να μάθει ένα παιδί αν δεν κάνει λάθος, αν δεν πέσει μόνο του και ξανασηκωθεί μόνο του; Αυτό που χρειάζεται είναι να έχει δίπλα του συνέχεια τους δικούς του ανθρώπους για να το ενθαρρύνουν, να το επιβραβεύουν και να του συμπαρίστανται.
Σε έναν αγώνα που πήγα κι έκατσα ως συνήθως ακριβώς πίσω από το τέρμα, ο διαιτητής διέκοψε και με έστειλε πίσω στην εξέδρα, ύστερα από απαίτηση του δικού μας προπονητή. Όταν τον ρώτησα κατόπιν γιατί ζήτησε να βγω έξω, μου εξήγησε το αυτονόητο: υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες έδινα τις ακριβώς αντίθετες από εκείνον οδηγίες στο παιδί, με αποτέλεσμα να μπερδεύεται και να τον κοιτάει καλά καλά μη ξέροντας τί να κάνει. «…οι εξωτερικές οδηγίες των γονέων κατά τη διάρκεια του αγώνα, αποσπούν την προσοχή τους από το παιχνίδι, μειώνουν την αυτενέργειά τους και παράγουν αντιφατικά μηνύματα, καθώς το παιδί έρχεται σε σύγχυση, αφού αντί να υπακούσει τον προπονητή, ακούει τους γονείς του απ’ έξω. Αφήστε τα παιδιά λοιπόν να παίξουν! Αφήστε τα να κάνουν λάθος και επιβραβεύστε τα!»,αναφέρει σχετικά σε άρθρο του ο καθηγητής φυσικής αγωγής Τηλέμαχος Αθανασίου.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά το συμβάν της αποβολής μου, εξακολουθώ να βιώνω μια πολύ έντονη και φορτισμένη συναισθηματικά εμπειρία όποτε βλέπω τον γιο μου να αγωνίζεται. Είμαι σε κατάσταση συναγερμού, πλημμυρισμένος αδρεναλίνη, ωστόσο έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου και πλέον δεν εκδηλώνομαι. Μπορεί μέσα μου να σκάω, άλλοτε από χαρά άλλοτε από νεύρα, ποτέ όμως δεν εκφράζομαι.
Όταν αγχώνεται ο μικρός, αγχώνομαι κι εγώ σιωπηρά. Όταν παθιάζεται, παθιάζομαι μέσα μου. Όταν κάτι του πάει στραβά, θέλω να μπω μέσα να τον αγκαλιάσω και να τον ενθαρρύνω όπως μόνο εγώ ξέρω, σαν πέρσι που μετά από δική του λάθος πάσα δέχτηκαν γκολ και τον κατσάδιασε ο πιο μεγάλος σε ηλικία συμπαίκτης του. Όταν βάζει γκολ, συνήθως ανατριχιάζω. Όταν δε ο κόοουτς Γιάννης τον διάλεξε για να σηκώσει αυτός το κύπελο του Θουκυδίδειου πρωταθλήματος μετά από έναν εξαιρετικό τελικό στο γήπεδο του Αλίμου, δεν θα το κρύψω, μου φύγανε.
Τι κι αν ήταν μόνο 7 ετών; τι κι αν τα κύπελα σε αυτές τις ηλικίες δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα; Για μένα αυτό είναι το νόημα της ζωής, στιγμές μοναδικές, ανεξίτηλες εικόνες που μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων. Οι σφιγμένες του γροθιές. Τα κατακόκκινα από την υπερπροσπάθεια μάγουλα. Η χαρά της νίκης, προσεκτικά κρυμμένη πίσω από το σεμνό του χαμόγελο και το χαμηλό βλέμμα, όπως του έχει μάθει η μητέρα του.
Έτσι είμαστε εμείς οι μπαμπάδες, ζούμε τους αγώνες των παιδιών μας πολύ έντονα, φωνάζουμε, πανηγυρίζουμε, διαμαρτυρόμαστε, γκρινιάζουμε, ενίοτε μαλώνουμε και μεταξύ μας. Επιείκια θα ήθελα να ζητήσω και κατανόηση για την παρορμητική συμπεριφορά και την πίεση, που πολλές φορές άθελά μας ασκούμε στα παιδιά, η οποία πηγάζει από την υπερπροστατευτική αγάπη που μας διακατέχει για αυτά.
Νιώθουμε την αγνή ανάγκη να τα βοηθούμε σε ό,τι κάνουν, με όλη μας τη δύναμη, μέσα από την ψυχή μας, και το μόνο που με μανία θέλουμε είναι το καλύτερο για αυτά. Στην πρωτόγνωρα εκπληκτική εμπειρία της πατρότητας, παραδεχόμαστε ότι πολλές φορές κάνουμε σφάλματα. Αφήστε μας λοιπόν κι εμάς κύριε Αθανασίου να κάνουμε λάθος, θα μάθουμε και θα διορθωθούμε.
Παναγιώτης Αλευράς, για το Football-Academies.gr
