Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου
Όλο και συχνότερα παρόμοιου τύπου μηνύματα φτάνουν στο acadimies.gr, καταγράφοντας τη σοβαρή δυσπιστία που κυριαρχεί στις οικογένειες των νεαρών παικτών σχετικά με τις διοργανώσεις. Οι αναγνώστες του acadimies.gr ζητάνε την προσωπική μου άποψη μου για τη συμμετοχή των παιδιών τους σε διάφορα επί πληρωμή καμπ ή trials που διοργανώνονται τόσο στην Αθήνα, όσο και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας ή ακόμη και του εξωτερικού. Κι αυτό γιατί αισθάνονται πως δεν υπάρχει κανείς πλέον να τους πει την αλήθεια… Εστω, τη δική του αλήθεια…
Προσωπικά, λοιπόν, έχω να επισημάνω πως η οικονομική κρίση αφενός περιόρισε τις σπατάλες που κατά κανόνα γίνονταν σε όλο τον αθλητικό τομέα, σε οικογενειακό και συλλογικό επίπεδο και αφετέρου, προβλημάτισε τους συμμετέχοντες αναφορικά με τις επιλογές τους.
Παλιότερα, στις μέρες των παχέων αγελάδων δεν υπήρχε ζήτημα. Οι γονείς χωρίς καν να ρωτήσουν τα παιδιά τους, τα μετέφεραν από πόλη σε πόλη για ένα δοκιμαστικό ή ένα πανάκριβο camp με… βάρκα την ελπίδα!
Το κόστος συμμετοχής περνούσε σε δεύτερη μοίρα, καθώς το ζητούμενο ήταν η συλλογή εμπειριών κι όχι τόσο η επιτυχής έκβαση της όλης δραστηριότητας. Το κίνητρο μεταφραζόταν σε «ελπίδα» και η συμμετοχή σε «όχημα» που θα οδηγούσε το παιδί… άμεσα σε μια επαγγελματική ομάδα.
Ασχέτως αν στην πορεία η όλη εμπλοκή… χλόμιαζε επιμελώς και μεταφραζόταν εν τέλει σε αθλητική εκδρομή… που κανείς δεν θα ήθελε να θυμάται!
Τα δεδομένα πλέον άλλαξαν δραματικά, και οι πάντες ψάχνουν και ζυγίζουν όλο και περισσότερο το που θα ακουμπήσουν τις ελπίδες και (κυρίως) τα λιγοστά χρήματά τους.
Ευτυχώς που ήρθε η κρίση (sic) και συμμάζεψε τους υπερφίαλους γονείς, θα έλεγα σήμερα σκεπτόμενη τα «άκυρα» προπονητικά καμπ προεπιλογής που έγιναν την τελευταία δεκαετία, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς «αεριτζήδες» να αναδειχτούν σε μάνατζερ και να κερδοσκοπήσουν. Πολλοί είναι εκείνοι που μοιράζοντας όνειρα αξιολόγησης, έβγαλαν πολλά λεφτά στην πλάτη των γονιών… Κυρίως όμως όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες, έκαναν αμέτρητα παιδιά να σιχαθούν το ποδόσφαιρο! Και δεν μπορώ να τους συγχωρήσω γι’ αυτό!
Το φαινόμενο της άκρατης κερδοσκοπίας με αφετηρία τα camps, τα trials, τα advanced elite, development και όπως αλλιώς τα ονομάζουν οι… ειδήμονες, τείνει να εκλείψει καθώς όλο και λιγότεροι γονείς συμμετέχουν σ’ αυτά λόγω οικονομικών δυσχερειών… Κι αυτό πρακτικά σημαίνει πως αν υπήρχαν λεφτά, η κοροϊδία θα συνεχιζόταν ες αεί χωρίς να μπορεί κανείς να τη σταματήσει…
Εκδηλώσεις τύπου, «πληρώστε και φέρτε τα παιδιά σας να τα μάθουμε σε πέντε μέρες, όλα αυτά που δεν έμαθαν οχτώ χρόνια στην ακαδημίας τους», ή «πληρώστε και φέρτε τα παιδιά σας να τα αξιολογήσουμε και να τα πάμε για δοκιμαστικά στην Ολλανδία, στην Ισπανία, στην Αγγλία, στη Γερμανία και να τα εντάξουμε σε επαγγελματική ομάδα», πίστεψα πως κάπως τέλειωσαν, καθώς οι γονείς ενημερώθηκαν, απέκτησαν γνώση και τους μεταφέρθηκαν οι τραυματικές εμπειρίες των παθόντων…
Δυστυχώς διαψεύδομαι…
Οι διοργανωτές, συνεχίζουν απρόσκοπτα τις μεγαλόστομες δηλώσεις τους, και μάλιστα σε ιστοσελίδες που κυρίως επικεντρώνονται στο παιδικό ποδόσφαιρο! Παρουσιάζουν κανονικά και με το… νόμο τις «προκηρύξεις» τους, διαφημίζοντας διαρκώς προεπιλογές αξιολόγησης!
«Πρόκειται για μεγάλη ευκαιρία! Τα παιδιά θα δείξουν το ταλέντο τους! Αξίζει να ανακαλυφθούν και να αξιολογηθούν από ειδικούς και εξειδικευμένους ανθρώπους του ποδοσφαίρου.
Με τις διάφορες μορφές παιχνιδιού σε συνδυασμό με την τεχνική και την τακτική, θα μας δείξουν τα θετικά και αρνητικά στοιχεία τους. Εκεί πραγματικά ΕΜΕΙΣ βλέπουμε αν ένας νέος έχει ποδοσφαιρικό ταλέντο και με τι τρόπο μπορούμε να το αξιοποιήσουμε», επεσήμανε ένας από αυτούς τους διοργανωτές!
Προσωπικά, «κουμπώθηκα» με το πόσους γονείς μπορούν να επηρεάσουν τέτοιες «εμπνευσμένες» δηλώσεις… Τις οποίες βέβαια έχουμε ακούσει και διαβάσει, ξανά και ξανά!
Για ποια μεγάλη ευκαιρία μιλάνε;
Υπάρχει καταγεγραμμένη εμπειρία από αντίστοιχες διοργανώσεις και μάλιστα πολλοί από τους αναγνώστες αυτών των γραμμών, μπορούν να επιβεβαιώσουν πως δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά! Θα ήθελα να ρωτήσω, λοιπόν, πως είναι δυνατό οποιοσδήποτε τεχνικός να κρίνει και να αξιολογήσει ένα παιδί που προέρχεται από ερασιτεχνική ομάδα μέσα σε λίγες ώρες;
Θα διαπιστώσει τα ταλέντα και τις δεξιότητές ενός αγχωμένου παιδιού που καλείται σε ένα σύντομο χρονικά καμπ να αποδείξει στον πατέρα του και σε ξένους ανθρώπους πως είναι ο νέος Πογκμπά;
Πως είναι δυνατό να πειστεί ένας σώφρον ενήλικας πως το παιδί του θα αξιολογηθεί σωστά μέσα σε λίγες ώρες και θα κληθεί από μεγάλο επαγγελματικό σύλλογο, για μια ακόμη προεπιλογή σε ξένη χώρα, όταν δεν έχει διακριθεί πρώτα στην ίδια του την ομάδα; Και επιτέλους ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ στην προκήρυξη των διοργανώσεων ΞΕΚΑΘΑΡΑ η όλη διαδικασία, ώστε να γνωρίζουν οι συμμετέχοντες όλες τις λεπτομέρειες; Γιατί δεν απαιτούν οι γονείς, που άλλωστε είναι και οι πελάτες τους, κάποια εχέγγυα και μόνο άκριτα κι αβίαστα καταθέτουν τα ωραία τους χρήματα;
Αν ήταν έτσι εύκολη η αξιολόγηση, γιατί δεν συγκεντρώνεται όλη η ήδη προεπιλεγμένη εθνική Παίδων σε μία ανάλογη εκδήλωση και με τη στήριξη των διεθνών διαμεσολαβητών, αύριο κιόλας να πάρει το κάθε παιδί ξεχωριστά το εισιτήριο για τα τμήματα υποδομής της Μπάγερν ή της Ρεάλ;
Λυπάμαι που για άλλη μια φορά χαλάω το όνειρο, αλλά από σπάνια ως ποτέ δεν επιλέγονται παιδιά με αυτόν τον τρόπο για μεγάλα κλαμπ… Η διαδικασία της επαγγελματικής καταξίωσης είναι εντελώς διαφορετική και οι περισσότεροι που εμπλέκονται επί χρόνια τη γνωρίζουν.
Επιτέλους, κάποτε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι γονείς που τρελαίνονται από τις υψηλές προσδοκίες και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, πως ΔΕ γίνεται ένα παιδί επαγγελματίας μέσω αυτής της διαδικασίας!
Trial στο trial και στην κορφή κανέλα!
Τα παιδιά που τελικά θα πληρώσουν το τίμημα των 150€, 200€, ή όσο τέλος πάντων κοστολογούν τον κόπο τους οι… εκτιμητές ταλέντων, απλά χάνουν τον χρόνο τους…
Είμαι η τελευταία που θα έλεγα «όχι» σε οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα και δε θέλω να αμφισβητήσω οποιαδήποτε διοργάνωση. Ούτε βέβαια επιθυμώ και να ακυρώσω τις ικανότητες πρόβλεψης που μπορεί να έχουν οι δυνητικά χαρισματικοί επιβλέποντες των συγκεκριμένων προεπιλογών… Όμως βασικός στόχος του άρθρου είναι να προβληματίσω (για άλλη μια φορά) τους γονείς και τα παιδιά που θα διαβάσουν το κείμενο για το ΣΚΟΠΟ της συμμετοχής τους.
Αν ο βαθύτερος στόχος τους είναι η μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού, ας κρατήσουν μικρό καλάθι… Τα στατιστικά είναι μηδενικά.
Αν είναι απλά η χαρά της συμμετοχής και μέσω της σύγκρισης με άλλα παιδιά να αποκομίσουν το άκουσμα μιας δεύτερης γνώμης πέραν αυτής του προπονητή τους, τότε έχει καλώς…
Όπως και να έχει, όσοι τελικά αποφασίσουν να πάνε επειδή τους περισσεύουν χρήματα, ας το δουν χαλαρά… καθώς μεταγραφή μέσω καμπ προεπιλογής, δεν πήρε κανένας πιτσιρικάς ποτέ σ’ αυτή τη χώρα… Κι όσοι τελικά το πέτυχαν, είχαν κάποια άλλη διαδρομή ως εκεί, κι αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία!
Τις μεταγραφές των διακεκριμένων ποδοσφαιριστών, τις κάνουν τελικά ορισμένοι καλά δικτυωμένοι μάνατζερ που πιστεύουν στους αθλητές τους, τους έχουν από καιρό αξιολογήσει και τους προωθούν σε εύλογο χρόνο σε ομάδες που έχουν άκρες και περνάει ο λόγος τους.
Αλλωστε οι ατζέντηδες δεν κάνουν μεταγραφές, αλλά διαχείριση μεταγραφής…
Συνήθως τα παιδιά που ξεχωρίζουν σε ανάλογες διοργανώσεις, κερδίζουν (κι αυτό όχι πάντα) μια βόλτα σε ευρωπαϊκά προπονητικά κέντρα, καλεσμένα από τους διοργανωτές.
Το εισιτήριό τους, βέβαια το έχουν ήδη προπληρώσει…
Γονείς, κρατήστε τις αμφιβολίες σας
Σκεφτείτε καθαρά, και αναρωτηθείτε: Ποιοι είναι όλοι αυτοί που εκμεταλλεύονται τα παιδιά και τα όνειρά τους; Γιατί δεν υπάρχει… Police Football Academy να τους ελέγξει και να τους σταματήσει; Αν πραγματικά ήθελε ένα μεγάλο κλαμπ να βρει ταλέντα στη χώρα μας, σίγουρα δε θα διοργάνωνε δοκιμαστικά ή προεπιλογές στα οποία μπορούν να προσέλθουν ΜΟΝΟΝ όσοι μπορούν να πληρώσουν. ΚΙ εκείνοι που δεν έχουν χρήματα, γιατί να αποκλείονται;
Τα μεγάλα κλαμπ δουλεύουν με σκάουτερς τους οποίους πληροφορούν με τη σειρά τους ολόκληρα δίκτυα έμπειρων προπονητών.
Ο,τι πραγματικά καλό προκύψει από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αξιολογείται, επαναξιολογείται και τελικά καλείται αθόρυβα για συμμετοχή σε προπονήσεις…
Κι αν τα καταφέρει, και σταθεί τυχερός, υπάρχει περίπτωση να ενταχθεί στις δεύτερες, τρίτες ή δορυφορικές ομάδες που διαθέτουν…
Μια ενδιαφέρουσα κουβέντα είχα πρόσφατα μ’ έναν διαμεσολαβητή ποδοσφαιριστών, με αφορμή τα «διεθνή καμπ προεπιλογής». Ο μάνατζερ, όπως κοινώς αποκαλείται στο χώρο του αθλήματος, εκπροσωπεί ποδοσφαιριστές οι οποίοι κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.
Σε ερώτησή μου αν έχει παρακολουθήσει κάποια από αυτά τα καμπ που διοργανώνουν εταιρίες, απάντησε: «Για ποιο λόγο να πάω; Μήπως βρω κάποιο ταλέντο που αδικήθηκε;
Μα είναι δυνατό, να με ρωτάς κάτι τέτοιο; Τόσα χρόνια γίνονται αντίστοιχα καμπ! Πες μου ΕΝΑΝ, μόνο έναν που να διακρίθηκε μέσω αυτής της διαδικασίας! Με στεναχωρεί που οι γονείς ΔΕΝ μπορούν να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιλεγεί ένα παιδί για διεθνή καριέρα μέσω αυτής της διαδικασίας! Περισσότερο όμως λυπάμαι τα ίδια τα παιδιά, που τα βάζουν αβασάνιστα γονείς και προπονητές σε μία τέτοια ταλαιπωρία για να κερδοσκοπήσουν…»!
Σε μια χώρα που οικονομικά καταρρέει και ανεξέλεγκτα λειτουργεί σε κάθε επίπεδο, όπως είναι λογικό, ανθεί η παραοικονομία. Από τη στιγμή που ελάχιστοι είναι εκείνοι που σέβονται το άθλημα που υπηρετούν, οι καιροσκόποι και τα… αρπακτικά θα πληθαίνουν στηρίζοντας ο ένας τον άλλον!
Προτείνω δουλειά, ψυχραιμία, σύνεση, λογική και υπομονή
Αν ένα παιδί είναι καλό κι έχει πραγματικό ταλέντο, χαρακτήρα, προσωπικότητα και στυλ, κανένας προπονητής που σέβεται τον εαυτό του δε θα το «εξαφανίσει», γιατί αργά ή γρήγορα θα βρει το δρόμο του, μέσα από συγκροτημένες ομάδες και συλλόγους… Υπάρχουν οι προεπιλογές εθνικών ομάδων, οι Μικτές των Ενώσεων, οι προεπιλογές των ΠΑΕ…
Αρκεί βέβαια μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα των διοργανώσεων και των πανάκριβων καμπ, να μη χάνεται το ζητούμενο που ήταν ανέκαθεν κοινός τόπος για τα παιδιά: «Η χαρά της συμμετοχής» η οποία έγινε ακόμη πιο ακριβή στις μέρες μας…
