Όλο και περισσότερες είναι πλέον οι αντιδράσεις αλλά και τα παράπονα που εκφράζονται μέσω επιστολών στο www.sportsup.gr σχετικά με την παράδοση του έργου ανάπλασης του αύλιου χώρου στο ΔΑΚ “Βικέλας” του Μακροχωρίου.
Τέσσερις περίπου μήνες μετά το ξεκίνημα των επεμβάσεων στα γήπεδα του τένις και του μπάσκετ (κυρίως), οι επισκέπτες αλλά και οι αθλητές περιμένουν την τοποθέτηση του εξοπλισμού των γηπέδων (φιλέ τένις, μπασκέτες κτλ) αλλά και τις διαγραμμίσεις των εγκαταστάσεων.
Άλλωστε, ο χώρος του ΔΑΚ “Βικέλας” ήταν ανέκαθεν μία πολύ όμορφη διέξοδος από την καθημερινότητα, που προσελκύει πολλούς επισκέπτες αλλά και αθλούμενους που το φετινό καλοκαίρι αναγκάζονται να επιλέγουν άλλους χώρους άθλησης (κυρίως) εντός πόλεως.
Όπως πληροφορηθήκαμε από το ΚΑΠΑ Βέροιας, λόγω του σημαντικού κόστους για τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό των δύο γηπέδων, η έγκριση για την τοποθέτηση θα ολοκληρωνόταν (εκ του νόμου) μέσα από επερχόμενο Δημοτικό Συμβούλιο, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχει συμπεριληφθεί σε κάποιο από τις προηγούμενες συνεδριάσεις.
Η διοίκηση του ΚΑΠΑ και συγκεκριμένα ο πρόεδρος κ. Στέργιος Διαμάντης μας διαβεβαίωσε πως στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο θα συμπεριληφθεί η συγκεκριμένη διαδικασία και είναι θέμα χρόνου να τοποθετηθούν τόσο οι μπασκέτες όσο και τα φιλέ στο γήπεδο του τένις.
Διαβάστε παρακάτω ένα χαρακτηριστικό κείμενο αναγνώστη (και επισκέπτη του χώρου), ο οποίος μάλιστα μας παρείχε και φωτογραφικό υλικό :
Η τρέχουσα επικαιρότητα και οι τραγικές συνέπειες των πυρκαγιών στην Αττική, επέβαλαν ένα υποχρεωτικό «σιωπητήριο» για τα θέματα που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «ειδήσεις δεύτερης γραμμής».
Κατά πόσο όμως είναι «είδηση δεύτερης γραμμής» η εικόνα εγκατάλειψης του ΔΑΚ Βέροιας «Δημήτρης Βικελίδης» που αντικρίσαμε και καταγράψαμε με το φωτογραφικό μας φακό πριν από κάποιες μέρες θα αφήσω να το συμπεράνετε μόνοι σας!
Ήταν Απρίλιος του 20118, πριν 4 περίπου μήνες δηλαδή, όταν έγινε η επίσημη ανάθεση του έργου ανάπλασης των γηπέδων τένις στο συγκεκριμένο Αθλητικό κέντρο. Η χαρά και η ανακούφιση όλων των κατοίκων της περιοχής θα πρέπει να ήταν τεράστια κρίνοντας από τη δική μας καθώς με το συγκεκριμένο έργο θα αναβαθμιζόταν όχι μόνο ο χώρος των γηπέδων του τένις αλλά και τα λοιπά γήπεδα, όπως αυτό του μπάσκετ, του βόλεϊ του 5×5 και φυσικά ο αύλειος χώρος μπροστά από το κλειστό γυμναστήριο.
Πέρασαν αισίως 4 περίπου μήνες και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον πολυαγαπημένο χώρο του παλιού «ΕΑΚ» μιας και είναι αυτός που για χρόνια ολόκληρα «καταναλώνει» με τον πιο όμορφο και παραγωγικό τρόπο τον ελεύθερο χρόνο τόσο τον δικό μας όσο και των παιδιών μας.
Η πρώτη εικόνα μόλις παρκάραμε το αυτοκίνητο ήταν αποκαρδιωτική και μας γέμισε αγωνία για αυτό που θα ακολουθούσε!
Χόρτα πέριξ του γηπέδου που ξεπερνούσαν κατά πολύ το ύψος των αθλητών που βρισκόταν εντός του γηπέδου, εμπόδιζαν τον φωτογραφικό μας φακό να αποτυπώσει τον αγωνιστικό χώρο στο βάθος.
Αν σκεφτεί κανείς πως ο χώρος αυτός είναι αφύλακτος και προσβάσιμος από όλους, καταλαβαίνει πως ένα δυνατό σουτ από ένα μικρό παιδί που παίζει ποδόσφαιρο στο παρακείμενο, αυτοσχέδιο γηπεδάκι (είτε εύστοχο είτε άστοχο… σημασία δεν έχει αφού το ένα και μοναδικό τέρμα δεν φέρει δίχτυα εδώ και πολύ καιρό), θα μπορούσε να στείλει τη μπάλα στη συγκεκριμένη πυκνόφυτη περιοχή και να έρθει σε άμεση επαφή με το ζωικό βασίλειο που έχει αναπτυχθεί εκεί, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα «οφιοειδή και τα τρωκτικά».
Αναζητώντας ένα μέρος να καθίσω ώστε να αλλάξω τον φακό της μηχανής μου καθώς η περίσταση απαιτούσε ευρυγώνιες λήψεις, βρήκα ένα παγκάκι που όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, με μία λάθος κίνηση θα μπορούσες πολύ εύκολα να προκαλέσεις «λύση της συνέχεις του δέρματος» σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος. Για τα ρούχα δεν το συζητάω…
Καθώς ήθελα οπωσδήποτε να φτάσω στο υπό ανάπλαση γήπεδο του τένις, έπρεπε αναγκαστικά να παρακάμψω μία τεράστια τρύπα, γεμάτη επιμελώς με χοντρές πέτρες, η οποία δεν ξέρω για ποιο λόγο ανοίχτηκε στο συγκεκριμένο σημείο αλλά το ότι βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το (ομολογώ) καλαίσθητο κυλικείο μαρτυρά πως πρόκειται για ακόμα ένα ημιτελές, «υπό ανέγερση έργο»!
Φτάνοντας στο γήπεδο του μπάσκετ, έκπληκτος διαπίστωσα πως λείπουν οι μπασκέτες! Μάλλον και αυτό θα αναπλαστεί σκέφτηκα! Συνέχισα και για να καταλήξω στο στόχο μου, θα έπρεπε να διασχίσω το γήπεδο 5×5 που για χρόνια φιλοξενεί ομάδες αγοριών και κοριτσιών, που άναρχα δοκιμάζουν τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες. Δεν ήταν και πολύ εύκολο ομολογώ καθώς τα πόδια μου μπλέχτηκαν στα κομμένα σύρματα της κατεστραμμένης περίφραξης και μόλις κατάφερα να ξεμπερδευτώ είδα μία από τα ίδια, κομμένα δίχτυα στα τερματάκια, τσιμέντο παντού, χρώμα πουθενά!
Τα φιλέ του βόλεϊ σε κάπως καλύτερη κατάσταση αν και την ακεραιότητά τους δεν νομίζω να τη διαφύλαξε η παιδεία μας αλλά η ίδια η φύση του αθλήματος που δεν απαιτεί τόσες πολλές επαφές με το δίχτυ.
Έφτασα στο χώρο των γηπέδων του τένις επιτέλους! Έρημος, μαύρο παντού λες και δεν ήταν αυτό το σημείο που έσφυζε από ζωή κάθε μέρα, όλη μέρα και που γέννησε τόσα πολλά ταλέντα στο Νομό μας χαρίζοντάς μας μεγάλες χαρές και συγκινήσεις!
Η βόλτα μου ολοκληρώθηκε και θα μου μείνουν βαθιά χαραγμένες οι εικόνες με τις «κλειδωμένες εστίες», τα ψηλά χόρτα, τα πρόχειρα σίδερα περίφραξης της κολόνας φωταγώγησης που ευτυχώς, φέρουν στη κορυφή τους λείες επιφάνειες ώστε να προφυλάσσουν τα παιδιά μας από ατυχήματα, όχι όμως και την αισθητική μας!
Θα ήθελα τα έργα να τελειώσουν αύριο, «χθες» καλύτερα ώστε τα παιδιά μας να συνεχίσουν να γεμίζουν το χώρο με φωνές και συναισθήματα!
Ξέρω πως οι υπεύθυνοι κάνουν ότι μπορούν αλλά όπως πάντα «λεφτά δεν υπάρχουν».
Αν κάποιος από αυτούς τους υπεύθυνους διαβάζει αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να προβληματιστεί και να αλλάξει προτεραιότητες και να βρει τα χρήματα και τη διάθεση ώστε το έργο να ολοκληρωθεί καθώς ο συγκεκριμένος χώρος δεν είναι μόνο δική του υπόθεση, ούτε καν δική μας αλλά των παιδιών μας.
Οφείλουμε να τα προστατέψουμε και να τους χαρίσουμε ένα καλύτερο «αύριο», πολύ καλύτερο από το δικό μας «σήμερα» ώστε να μπορέσουν και αυτά να γράψουν τις δικές τους αναμνήσεις με πολλά χρώματα στους τοίχους του ΔΑΚ Βέροιας, του δικού μας Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου που έχει τη τιμή να φέρει το όνομα του «Δημήτρη Βικέλα».
δείτε τις φωτογραφίες που επισύναψε :
