Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου, acadimies.gr
«Η εισαγωγή του παιδιού στο περιβάλλον του αθλητισμού, και πιο συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο αποτελεί μια διαδικασία ιδιαίτερα «παράξενη» και δύσκολη για τα περισσότερα παιδιά, καθώς δείχνει να τους κοστίζει συναισθηματικά κυρίως, ο αποχωρισμός από τους γονείς», τονίζουν οι ψυχολόγοι.
Το αθλητικό πλαίσιο, για πολλά παιδιά αποτελεί ίσως το πρώτο περιβάλλον κοινωνικής ένταξης, μετά την οικογένεια και πιθανόν το σχολείο. Στο γήπεδο θα γνωρίσουν διαφορετικούς ανθρώπους, θα αλληλεπιδράσουν με άγνωστους προπονητές, θα κάνουν φίλους, με τη βοήθεια των οποίων θα αρχίσουν σταδιακά να δομούν βασικές έννοιες, όπως την αποδοχή και την αυτοεκτίμηση. Η κοινωνικοποίηση αρχίζει και μέσα από τους αγωνιστικούς χώρους και συνεχίζεται…
Ο προπονητής των παιδιών, ο οποίος έχει αναλάβει το ρόλο να εισάγει τα παιδιά στο αθλητικό περιβάλλον, έχει μια παραπάνω ευθύνη, καθώς καλείται σε αρκετές περιπτώσεις να «μιμηθεί» συμπεριφορές των γονέων, να επιδείξει δεκτικότητα και ευχάριστη διάθεση, ώστε να δώσει στον μικρό αθλητή την αίσθηση του ευχάριστου περιβάλλοντος, αναφερόμενος στο πλαίσιο του αθλητισμού.
Είναι ο άνθρωπος τον οποίο καλείται το παιδί να εμπιστευτεί, κάτι που μέχρι τώρα είχε περιοριστεί στους γονείς. Είναι ο άνθρωπος που θα μεταδώσει τόση σιγουριά και θετική διάθεση στο παιδί, ώστε να παραμείνει στο χώρο τώρα, αφήνοντας τους γονείς για λίγο, αλλά και στο μέλλον, επιλέγοντας το περιβάλλον του αθλητισμού ως μια από τις κύριες δραστηριότητές του.
Η επιλογή του κατάλληλου προπονητή είναι απίστευτα σημαντική για την εξέλιξη του παιδιού. Συνεπώς η αναζήτηση της Ακαδημίας αρχίζει από την εύρεση του ιδανικού προπονητή!
Προπονητής: αυτός που προετοιμάζει συστηματικά αθλητή
Δάσκαλος: αυτός που καθοδηγεί και επηρεάζει άλλους
Πόσο όμως μας ενδιαφέρει ο προπονητής – δάσκαλος του παιδιού μας;
Με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα κι αν επιλέξετε τελικά ν’ ασχοληθεί το παιδί σας, να θυμάστε ότι αποφασιστικό ρόλο στο να την αγαπήσει ή να την απορρίψει παίζει ο δάσκαλος- προπονητής.
Η παιδαγωγική και διδακτική ικανότητα είναι απαραίτητα στοιχεία για έναν προπονητή- δάσκαλο προκειμένου να εξασφαλίζεται το ενδιαφέρον και η προσεκτική παρακολούθηση των παιδιών, ο σωστός χειρισμός των διάφορων ανταγωνισμών και διαμαχών που προκύπτουν, αλλά και η γενικότερη καλή ατμόσφαιρα και πολύπλευρη διδασκαλία που πρέπει να παρέχεται στα παιδιά.
Το ότι δεν υπάρχει σπουδαιότερη τέχνη και δυσκολότερη επιστήμη από την αγωγή των νέων είναι αποδεκτό όχι μόνο στη σημερινή εποχή αλλά και ανά τους αιώνες.
Ένας συνετός δάσκαλος- προπονητής στην άσκηση του έργου, χρησιμοποιεί όλα τα παιδαγωγικά μέσα ανάλογα με την περίσταση. Η ενθάρρυνση και ο έπαινος, η συμβουλή και η παρατήρηση, ο έλεγχος και η επίπληξη, η επιείκεια και η αυστηρότητα, η σιωπή, ο διάλογος, η αγάπη και η πειθώ μπορούν να βοηθήσουν στην επιτυχία.
Απαραίτητο κι επιβεβλημένο θεωρείται το τρίπτυχο συνεργασίας μεταξύ παιδιού, γονέα και προπονητή- δάσκαλου
Ο σημαντικός ρόλος που διαδραματίζεται από το είδος και το περιεχόμενο της σχέσης του τριπτύχου προπονητή- δασκάλου, γονέα και παιδιού- αθλητή τόσο για τη συνολική πρόοδο του παιδιού (γνωστική, συναισθηματική και ψυχοκινητική), όσο και για τους δασκάλους- προπονητές και γονείς είναι ιδιαιτέρως σημαντικός.
Η σχέση αυτή γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη και σύνθετη όταν ο δάσκαλος- προπονητής καλείται να συνεργαστεί με γονείς παιδιών με δυσκολίες, που απορρέουν είτε από ενδογενή είτε από εξωγενή αίτια. Ο δάσκαλος πρέπει να «παίξει» με επιτυχία το ρόλο του «συμβούλου», βοηθώντας ουσιαστικά τους γονείς και τα παιδιά.
Ο προσανατολισμός του να είναι οικογενειοκεντρικός. Δημιουργεί κλίμα αποδοχής, ασφάλειας και εμπιστοσύνης, συνεργάζεται με τους γονείς για να βρούνε από κοινού στόχους. Μπορεί να διακρίνει τα θετικά στοιχεία σε μια κατάσταση και να τα αναδεικνύει.
Γνωρίζει τα στάδια ωρίμανσης και μπορεί να αναγνωρίζει σε ποιο στάδιο βρίσκεται τώρα η οικογένεια, χρησιμοποιεί γλώσσα επικοινωνίας εύληπτη για τους γονείς, είναι ειλικρινής με διάκριση, ρωτάει χωρίς να προσβάλλει, εμπλέκει και τους δύο γονείς στη συνεργασία, στοχεύει να κατευθύνει τους γονείς να πάρουν δύναμη από το παιδί τους και να εκτιμήσουν τον τρόπο που αντεπεξέρχεται στις προκλήσεις, έχει πάντα κατά νου ότι η οικογένεια είναι το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς του παιδιού.
Ο αποτελεσματικός προπονητής -δάσκαλος διαθέτει χαρακτηριστικά, όπως: γνωρίζει καλά το αντικείμενο που διδάσκει, έχει χιούμορ, είναι ευέλικτος, οργανώνει σωστά την ομάδα- τάξη και το χρόνο διδασκαλίας, είναι δίκαιος, γνωρίζει τις ανάγκες των μαθητών, παρέχει ανατροφοδότηση, δείχνει ενθουσιασμό, κοινοποιεί τους στόχους, είναι επικοινωνιακός και αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους μαθητές.
Η «ευθύνη» της πρώτης επαφής αλλά και της συνέχισης της σχέσης, είναι στοιχεία τα οποία επωμίζεται ο προπονητής. Η στάση του θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση που θα αποκομίσει το παιδί στην πρώτη επαφή κι αν «η αρχή αποτελεί το ήμισυ του παντός», τότε η ομαλή εισαγωγή και προσαρμογή του θα συμβάλλει στην εμπλοκή του στο αθλητικό πλαίσιο.
Στη διαδικασία αυτή οι γονείς παραμένουν «θεατές», παρέχοντας στον εκάστοτε προπονητή την ανάλογη εμπιστοσύνη, ώστε να δείξει και το ίδιο το παιδί εμπιστοσύνη στον προπονητή του, καθώς τον «αποδέχονται» και οι γονείς του. Θα χρειαστεί να εκπαιδευτούν και οι ίδιοι, να γνωρίσουν τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος και να ακούσουν τις «απαιτήσεις» του αθλητισμού από τους ίδιους.
Η συμπεριφορά των γονέων θα καθορίσει την προσαρμογή του παιδιού στο αθλητικό περιβάλλον. Ο στόχος όλων είναι ένας και μάλλον κοινός: Να κερδίσει το παιδί όσα περισσότερα γίνεται από το αθλητικό περιβάλλον, να βοηθηθεί στη διαμόρφωση λειτουργικών στοιχείων προσωπικότητας, διασφαλίζοντας ως ένα βαθμό ότι θα είναι σωματικά υγιής και ψυχοκοινωνικά σε διαδικασία διαρκούς ανάπτυξης.
Το κλειδί είναι ένα: Να περνάει καλά το παιδί και να παίζει! Να μην είναι στον πάγκο!
Εμείς οι γονείς, τι πραγματικά θέλουμε;
Πολλοί από εμάς ονειρεύονται την πιθανότητα το παιδί μας να έχει οικονομικό όφελος, «να σωθεί» από την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό. Σε συνθήκες απαξίωσης της εκπαίδευσης, της ανεργίας και εν μέσω οικονομικής κρίσης η «αποκατάσταση» του παιδιού μέσα από τον αθλητισμό αρχίζει να είναι για εμάς τους γονείς (ευτυχώς όχι για τους περισσότερους… ακόμη) ένα ενδεχόμενο.
Κι εκεί αρχίζει δυστυχώς ο κακός δρόμος που θα πάρουν οι γονείς, όντες και αδαείς για το τί τους περιμένει…
Κάποιοι άλλοι ονειρεύονται ότι η απασχόληση των παιδιών τους με τον αθλητισμό θα τους χαρίσει σωματική και ψυχική υγεία, θα κοινωνικοποιήσει τα βλαστάρια τους χαρίζοντας τα πολύτιμες εμπειρίες.
Τελικά, οι γονείς αποφασίζουμε για το τι ακριβώς θέλουμε…
Θεωρώ ότι οφείλουν να ψάξουν πάρα πολύ καλά για το ποια ακαδημία θα πρέπει να επιλέξουν για τα παιδιά τους.
Ας ρωτήσουν, ας πάνε στις προπονήσεις μαζί με τα παιδιά τους, ας παρακολουθήσουν τους αγώνες, ας μιλήσουν με τους υπεύθυνους, με τους ήδη υπάρχοντες γονείς της ακαδημίας, ας πάρουν και την άποψη των αντιπάλων… και μετά ας κρίνουν…
