Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη, δημοσιογράφος και αθλήτρια του Taekwondo
Αν και ήμουν κορίτσι, θυμάμαι κάπου εκεί, στα 11 με 12 μου χρόνια να παρακολουθώ wwe. Είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι σε εκείνη την ηλικία με το Taekwondo και με εντυπωσίαζε να βλέπω ανθρώπους να μάχονται μεταξύ τους, τη ρώμη του ανθρώπινου σώματος και το ποιος από τους δύο μαχητές θα επικρατήσει.
Ένας από τους παλαιστές που αγάπησα ήταν ο Eddie Guerrero, ένας μαχητής ο οποίος με έκανε να τον αγαπήσω από τους θεαματικούς αγώνες που έδινε, αλλά και με στεναχώρησε εξίσου πολύ με τον τόσο σύντομο και αδόκητο χαμό του. Ένας αθλητής με σωματική ρώμη, με αυτοπεποίθηση επάνω στη σκηνή, με στρατηγική, με έκανε να αγαπήσω τον κόσμο της πάλης και να ξεκινήσω να τον παρακολουθώ. Μαζί με τους σταρ στις ταινίες πολεμικών τεχνών, θυμάμαι να κατατάσσω και τον ίδιο σε έναν μαχητή που μου χάριζε μάχες με άφθονη αδρεναλίνη και σασπένς.
Ο ξαφνικός του χαμός, θυμάμαι, είχε περάσει από την καρδιά μου σα σαϊτιά: δεν μπορούσα να πιστέψω πως ένας άνθρωπος που στα μάτια μου φάνταζε τόσο δυνατός, έφυγε από τη ζωή μόλις στα 38 του χρόνια.
Νομίζω, λοιπόν, πως όφειλα στα 25 μου χρόνια να γράψω ένα κείμενο στο οποίο να αποτείνω φόρο τιμής σε έναν από τους αγαπημένους μου μαχητές, ο οποίος μπορεί να έφυγε σωματικά αλλά θα θεωρείται ένας θρύλος της πάλης παντοτινά.
