Του Αντώνη Δαρζέντα, liberal.gr
Ακούγονται φωνές από τη δίπλα αυλή. Μπάλα να χτυπάει στο τσιμέντο. Φωνές χαρούμενες, υψίσυχνες, παιδικές. Δύο αδέρφια παίζουν. Σύντομα βαριούνται. Δεν έχει πλάκα το παιχνίδι με τον αδερφό σου.
Στη δίπλα αυλή άλλο παιδί μόνο του, χτυπάει άτσαλα, βαριεστημένα ένα μπαλάκι στον τοίχο.
Στο παραδίπλα σπίτι άλλο παιδί και αυτό μόνο του. Στο τάμπλετ.
Κι άλλο. Στο PlayStation σκοτώνει κακούς και μιλάει με τους φίλους του. Τα μάτια του κόκκινα από την τηλεόραση.
Έξαψη. Αλλά όχι αυτή η παιδική με τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα που κάνει το παιδικό παιχνίδι.
Αυτή της παθητικής απάθειας της οθόνης.
Κόκκινα μάτια χωρίς κόκκινα μάγουλα.
Αλλά πρέπει να θυσιάσει τα παιδικά του χρόνια για να ζήσει ο παππούς του.
Πάνε πολλές μέρες που έχεις να δεις τους φίλους σου. Να τους αγκαλιάσεις, να τους βρίσεις, να παίξεις, να τσακωθείς.
Να του πεις με πείσμα “δεν σ έχω φίλο” και να ξέρεις πως είναι ο καλύτερος σου φίλος.
Το παιδικό παιχνίδι στα χρόνια του κορονοϊού.
Μια μαμά μου στέλνει μήνυμα στο messenger. Ο μικρός της έχει 37,5. Οδηγίες.
Και απόλυτη απομόνωση.
Δεν το πιστεύω ότι το γράφω.
ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Για το 37,5
Οποιαδήποτε οδηγία, οποιαδήποτε κουβέντα μου τελειώνει με την ίδια κουβέντα.
Γιατρέ το παιδί βήχει.
ΑΠΌΛΥΤΗ ΑΠΟΜΌΝΩΣΗ.
Το παιδί πονάει ο λαιμός του
ΑΠΌΛΥΤΗ ΑΠΟΜΌΝΩΣΗ.
ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΜΌΝΩΣΗ. Συνέχεια. Η ίδια οδηγία. Και μάλιστα με κεφαλαία.
Η Παιδιατρική στα χρόνια του κορονοϊού.
Και η αρρώστια. Διαφορετική και αυτή.
Χωρίς τον παππού και τη γιαγιά, να σε φιλήσει στο μέτωπο για να δει αν έχεις πυρετό. Να σου φτιάξει τσάι με μέλι για το βήχα.
Να σου βάλει VICKS στο στήθος και κομπρέσες στο μέτωπο. Χωρίς κανέναν να σου πει ότι δεν πρόσεχες και δεν έβαλες ζακέτα.
Σου το είχα πει, θα σου έλεγε, “να φοράς κάλτσες.”
Δεν έχει σημασία που θα ήταν λάθος. Αλλά θα ήταν αγάπη. Και η αγάπη δεν είναι ποτέ λάθος.
Αλλά όλα αυτά που έμαθες γίνονται αλλιώς πια.
Στον πυρετό δεν τρέχεις στη γιαγιά. Την αποφεύγεις.
Στο παιχνίδι δεν τρέχεις στον φίλο σου. Τον αποφεύγεις.
Άλλαξε ο κόσμος μας με μιας. Κολλάς από την αγάπη και την ανθρώπινη επαφή και πεθαίνεις μόνος.
Μένουμε σπίτι. Αλλά για πόσο;. Μέχρι πότε;
Ο κορονοϊός δεν σκοτώνει μόνο κόσμο.
Σκοτώνει την αγάπη την επαφή, την οικειότητα.
Και την άγια μέρα εκείνη που θα τον νικήσουμε δεν θα το κάνουμε για να νικήσουμε το θάνατο γιατί αυτός είναι ανίκητος.
Θα το κάνουμε για να κερδίσουμε ξανά την αγάπη των δικών μας.
Τους τσακωμούς με τους φίλους μας. Το χάδι των παππουδων μας. Το φιλί στο μέτωπο για τον πυρετό. Το μέλι για τον βήχα. Το Πάσχα με τις γεμάτες εκκλησίες. Τα ταξίδια σε άγνωστα μέρη.
Τη ζωή μας όπως την ξέραμε.
