Την απόφαση να…κρεμάσει τα χαντμπολικά του παπούτσια και να πάρει τη φανέλα σπίτι του πήρε ο παίκτης του Δούκα Φραγκίσκος Ζαλώνης.
Η απόφαση αυτή γνωστοποιήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Δούκα, εκεί όπου ο Ζαλώνης λέει το δικό του αντίο στην ομάδα του.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
“Οι… δείκτες του αθλητικού ρολογιού σταμάτησαν. Ο Φραγκίσκος Ζαλώνης βγάζει για πάντα τη φανέλα που για 26 χρόνια τίμησε και λίγο πριν την «κρεμάσει» στο σπίτι του, δίπλα στα μετάλλια που έχει κατακτήσει με τον ΑΣΕΔ, κάνει μαζί μας ένα flash back και θυμάται όλα όσα έχει ζήσει στον Δούκα, την ομάδα που τον στιγμάτισε και του έδωσε τα «εφόδια» μια ολόκληρης ζωής.
26χρόνια περνούν καρέ – καρέ μπροστά από τα μάτια του. Χαρές, λύπες, όμορφες αθλητικές στιγμές, σχέσεις και φιλίες που αντέχουν στο χρόνο και φυσικά μια μεγάλη «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ».
Ο «Φράγκι», πατέρας πλέον δύο παιδιών, μας λέει το δικό του, οριστικό αντίο, από τα τερέν, όμως η θέση του στις κερκίδες του Δαΐς είναι ήδη κλεισμένη.
’Ήταν το μακρινό 1994 όταν μου έδωσαν την δυνατότητα να ξεκινήσω προπονήσεις χάντμπολ με τον ΑΣΕΔ. Και αυτό διότι τότε δεν υπήρχαν τμήματα χειροσφαίρισης για παιδιά Β’ δημοτικού. Άρχισα λοιπόν, έστω και με μεγαλύτερους ηλικιακά, την προσπάθεια μίμησης όσων έβλεπα από την κερκίδα. Γιατί η σχέση μου με τον σύλλογο είχε ως αφετηρία, την ίδια αφετηρία της ζωής μου, καθ’ ότι και οι δύο γονείς μου ήταν και παραμένουν άνθρωποι ταυτισμένοι με το σχολείο και τον ΑΣΕΔ, οι οποίοι με έπαιρναν μαζί τους όπου και αν αγωνιζόταν η ομάδα, είτε στην τότε έδρα μας, το Ζηρίνειο, είτε οπουδήποτε στην Ελλάδα. Και αυτό το ‘’οπουδήποτε’’ δεν συνιστά καμία υπερβολή.
Και κάπως έτσι τα χρόνια κύλησαν. Αποφοίτησα από το σχολείο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα έχοντας διανύσει την αντίστοιχη αθλητική απόσταση με τις ηλικιακές ομάδες του ΑΣΕΔ δημιουργώντας φιλίες που σφυρηλατήθηκαν στα χρόνια και διατηρούνται ακόμα και σήμερα. Όταν ήρθε η ώρα της ένταξης στην ανδρική ομάδα δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη προπόνηση. Τα πόδια μου έτρεμαν. Από εκεί που παρακολουθούσα σε κάθε αγώνα τους αθλητές τους οποίους θεωρούσα πρότυπα, θα είχα την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί τους έστω και μία πάσα. Και μιλάμε για προσωπικότητες που έπαιξαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες όπως τον Σάσα Ζιβούλοβιτς και τον Γρηγόρη Χατσατουριάν ή και νεότερους όπως το Νίκο Μουντζουρίδη ή τον Γιώργο Γεωργιάδη. Με υποδέχθηκαν τόσο ζεστά που και εγώ με την σειρά μου προσπαθούσα πάντα να καλωσορίζω οποιονδήποτε νέο με τον ίδιο τρόπο. Να διατηρώ αυτό το -ξεχωριστά- εξαιρετικό κλίμα στα αποδυτήρια μας. Όποιος έχει φορέσει τη φανέλα του ΑΣΕΔ μπορεί να το πιστοποιήσει.
Και τα χρόνια συνέχισαν να περνούν με αναρίθμητες στιγμές χαράς, αλλά και λιγοστές λύπης που αντανακλούν το μεγαλείο του αθλητισμού. Μία πορεία που είχα την τύχη να γευτώ την χαρά της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος και δύο κυπέλλων, ενώ και η κατάκτηση του εφηβικού πρωταθλήματος είναι μία στιγμή βαθιά χαραγμένη μέσα μου, δεδομένου ότι έγινε μαζί με παιδικούς φίλους. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται, ούτε μπορούν να μεταδοθούν. Αλλά και πέρα από αυτά, είναι μεγάλη η ικανοποίηση να ξέρεις ότι τόσα χρόνια έδωσες τα πάντα. Γνωρίζοντας ότι δεν ήσουν ούτε ο πιο τεχνίτης, ούτε ο πιο αλτικός, ούτε ο πιο γρήγορος. Ήσουν όμως εκείνος που ξόδευε κάθε ικμάδα, πνευματική και σωματική, προτάσσοντας πάντα το καλό της ομάδας.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Η διαδρομή ολοκληρώνεται, όντας πλέον πατέρας δύο παιδιών και έτοιμος να περάσω στην άλλη όχθη. Εκείνη του φιλάθλου της ομάδας, να επιστρέψω δηλαδή εκεί που βρισκόμουν πιτσιρικάς. Εύκολη απόφαση δεν είναι σε καμία περίπτωση. Όσοι έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο μπορούν να με καταλάβουν. Να προσπαθείς να αποβάλεις την καθημερινότητα σου, το κέφι σου και σε τελική ανάλυση την ίδια σου τη ζωή, η οποία όμως σου επιβάλλει αυτό το τέλος.
zalonis3Αντί επιλόγου, θα ήθελα να ευχαριστήσω ολόψυχα την οικογένεια Δούκα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι ο αείμνηστος Γιάννης Δούκας θα έχει αιώνια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Ένας άνθρωπος που άφησε σπουδαία παρακαταθήκη και συνεχίζεται με την ίδια προσήλωση και ήθος από τους κ. Κωστή Δούκα και κ. Νένη Δούκα. Επίσης, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην υπόλοιπη διοίκηση του ΑΣΕΔ, όπως επίσης και τους ανθρώπους που άοκνα έτρεξαν ή και τρέχουν ακόμα το τμήμα: Θεόφιλος Βάτης, Χρήστος Γιαννάδης, Παναγιώτης Φελούκας, Γρηγόρης Χατσατουριάν, Κωνσταντίνος Αλεξίου, Τάκης Κλεώπας. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον Κώστα Τσαβδαρίδη, που με στιγμάτισε ως προπονητής και ως άνθρωπος στο να μάχομαι μέχρις εσχάτων. Αλλά και στον τελευταίο μου προπονητή, Κωστή Μπούνα, ο οποίος με έπεισε να το χαρώ για ακόμα μία χρονιά. Όλο το μέλλον είναι μπροστά του. Τέλος, ένα γιγαντιαίο ευχαριστώ σε όλους μου τους συμπαίκτες που είχα την τιμή να μοιραστώ όλες αυτές τις στιγμές. Ο κύκλος λοιπόν έκλεισε, ραντεβού τον Σεπτέμβριο στο γήπεδο, έστω και από την κερκίδα.”
