Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Το παιδί που υπάρχει μέσα μας το έχει συμβουλευτεί κανείς τελευταία; Όλα αυτά τα όνειρα και οι ελπίδες που είχε είναι ακόμα εκεί; Η ανεμελιά, η ειλικρίνεια και η γλυκιά τρέλα με την οποία αντιμετώπιζε ανθρώπους και καταστάσεις υπάρχει ακόμα;
Αλλά αφού το έχουμε πάντα κρυμμένο στην καρδιά μας, μπορούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να ανατρέξουμε σε αυτό και να το συμβουλευτούμε. Αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας. Εύκολο ε; Τι; Αστείο; Παιχνιδάκι; Κι όμως εκεί είναι. Λίγο ταλαιπωρημένο, λίγο διαφορετικό, μα ακόμα εκεί. Να κρατάει ό,τι του έχουμε δώσει κατά καιρούς για φύλαξη. Στιγμές, ανθρώπους, αναμνήσεις. Τα φυλάει όλα μέσα του σαν πολύτιμο θησαυρό και δεν επιτρέπει σε κανέναν να τα πειράξει.
Μα όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση που εμπλέκεται ενήλικας, έτσι κι εδώ έρχεται η ώρα που όλα αυτά τα καλά φυλαγμένα γίνονται βάρος για το «ώριμο» μυαλό μας κι αρχίζουμε να δυσανασχετούμε. Αντιδρούμε περισσότερο σαν «μεγάλοι» καθώς κάποιοι απ’ τους ανθρώπους της καρδιάς μας, μας πλήγωσαν πολύ… Κάποιες αναμνήσεις είναι πλέον επίπονες και κάποιες καταστάσεις όσο κι αν το θέλουμε δεν αλλάζουν και απλά μας κρατάνε πίσω. Αδυνατούμε να προχωρήσουμε και να δούμε παραπέρα. Μένουμε στάσιμοι κρατώντας όλο και πιο σφιχτά καθετί που μας είναι πολύτιμο και σημαντικό.
Όσο ανάλαφροι κι αν μοιάζουν όλοι αυτοί οι πολύτιμοι θησαυροί, όσο ευτυχισμένους κι αν μας έκαναν κάποτε, έρχεται ο καιρός που πρέπει να αποδεσμευτούμε από αυτούς. Να τους αφήσουμε ελεύθερους. Να ελαφρύνουμε το μέσα μας… Είναι αυτό το τεράστιο βήμα που έχουμε σκεφτεί άπειρες φορές και δεν το έχουμε τολμήσει, επειδή μας φοβίζει τόσο. Κι ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να το κάνουμε. Ό,τι αξίζει και έχει σημασία και βαρύτητα θα μείνει από μόνο του και δε θα κουνηθεί. Τα υπόλοιπα που θα φύγουν είναι αυτά που εξαρχής δεν έπρεπε να είναι εκεί. Οπότε ας ελευθερώσουμε την καρδούλα μας από οτιδήποτε περιττό. Ας αφήσουμε αυτό το παιδάκι μέσα μας να αναπνεύσει και πάλι και ας δώσουμε στον εαυτό μας μια ευκαιρία να αισθανθεί και πάλι καλά .
