Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Υπάρχει κάποιο όριο; Κάποια νοητή γραμμή να δηλώνει το τέρμα; Υπάρχει έστω κάποιο σημείο τερματισμού για να ελπίζουμε ότι τόσος κόπος και αγώνας δεν πάει χαμένος; Ότι θα έρθει η ώρα που όλο αυτό θα τελειώσει;
Σε ακούω. Κι ας μη σε ξέρω κι ας είσαι μακριά κι ας είσαι και δίπλα μου και σωπαίνεις. “Όχι” είναι η απάντηση σου. Και την ακούω ορθή, κοφτή να επιβεβαιώνει μέσ’ το κεφάλι μου και το δικό μου άγχος. Όχι. Δεν υπάρχει. Κανένα σημάδι, καμία ένδειξη, καμία εγγύηση.
Από τη στιγμή που θα επιτρέψεις να σε ακουμπήσουν έστω και με το μικρό τους δαχτυλάκι, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Και είναι τόσο ανεπαίσθητα τα πρώτα αγγίγματα που τα προσπερνάς και δεν τα δίνεις σημασία. Δε νιώθεις πόνο. Μόνο κάποιες ενοχλήσεις. Σαν τσιμπήματα. Και συνεχίζεις να κάνεις αυτό που πρέπει, δηλώνοντας συνεχώς στον εαυτό σου ότι είναι περιστασιακό και θα περάσει. Πως “τα αγαθά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται”, οπότε καλύτερα μη μιλάς. Κοίτα τη δουλειά σου και κάνε υπομονή. Και όσο εσύ σωπαίνεις τόσο οι πιέσεις αυξάνονται. Και τα τσιμπήματα γίνονται πόνος. Πόνος έντονος και βαρύς. Μα εσύ έχεις δύναμη μέσα σου, δε θα σε λυγίσουν. Τα προσπερνάς όλα, τα πολεμάς, τα κάνεις πέρα και προχωράς. Γιατί μπορείς.
Κι έρχονται ξανά. Πιο δυνατοί. Με μεγαλύτερα μέσα. Και σε πατάνε ακόμα περισσότερο. Ακριβώς εκεί που πονάς. Δε θα σε λυπηθούν. Δε τους νοιάζει. Ίσως να μη φταίνε κιόλας. Τη δουλειά τους κάνουν. Και η δουλειά τους ποτέ δεν είχε να κάνει με το κοινό καλό ή με κάποιον αγνό σκοπό. Σε πατάνε, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι δεν έχεις άλλη επιλογή. Σε πονάνε, γιατί το χαμόγελο σου δεν τους συμφέρει. Και προσπαθούν να σε κρατήσουν χαμηλά, για να μη σηκώσεις κεφάλι και αποκαλυφθεί το ψέμα τους. Βλέπεις από εκεί κάτω, το μόνο που μπορείς να δεις είναι τα σκοινιά που σε πνίγουν και δε σ’ αφήνουν να ανασάνεις. Κι αντίστοιχα αυτοί από εκεί πάνω, τρέμουν μην ορθώσεις ανάστημα και σε βρουν απέναντι στους.
Μην τους φοβηθείς. Μην τους αφήνεις να σου θολώνουν κι άλλο το μυαλό. Η αξία που έχεις κρύβεται στην ψυχή σου. Κι αυτήν, όσο και να σε τσιγκλάνε, δεν πρόκειται να σου την πειράξει κανείς. Κι αν σε αποδυνάμωσαν και νομίζεις πως δεν αντέχεις άλλο, η ψυχούλα σου είναι αυτή που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο και θα σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Κράτα λοιπόν το στόμα σου κλειστό. Όχι για δικό τους χατήρι. Μα για εσένα. Για να μαζέψεις δυνάμεις και να ανασυνταχτείς. Για να καθαρίσει το μυαλό σου και να οργανωθείς. Για να έρθει η στιγμή, που με μια βαθιά ανάσα θα αποβάλλεις από πάνω σου κάθε ανυπόφορο συναίσθημα και κάθε ψυχοφθόρα σκέψη. Για να έρθει η στιγμή, που κάθε μάχη που έχεις δώσει θα σε δικαιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Σιωπή. Σιωπή. Σιωπή…;
