Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν αντέχουν όταν βλέπουν κάποιον καλά. Δεν την θέλουν ρε παιδί μου την ευτυχία του άλλου. Γουστάρουν να τους βλέπουν κομμάτια μπας και έτσι ξεχάσουν τα δικά τους. Μπας και αισθανθούν ανώτεροι μέσα στο δικό τους μικρόκοσμο και καταφέρουν να κρατήσουν το μυαλό τους απασχολημένο με τα προβλήματα κάποιων άλλων.
Γιατί εκεί υπάρχει ψωμί… τα δικά τους χρειάζονται αντιμετώπιση. Απαιτούν τη λήψη ευθυνών. Λέξεις άγνωστες για όσους έχουν μάθει να τρέφονται από τις αδυναμίες και την κριτική απέναντι στους άλλους.
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που ισχυρίζονται (και ίσως καταφέρουν και να σε πείσουν) πως όλη αυτή η διάθεση για την επίλυση των προβλημάτων σου είναι κάτι καθαρά ανθρώπινο και εποικοδομητικό. Κάτι που γίνεται για το καλό σου. Γιατί βλέπεις εσύ μπορεί να μεγάλωσες ηλικιακά, αλλά δεν έχεις ακόμα την ωριμότητα να αντιμετωπίσεις τα πράγματα όπως πρέπει. Και δωσ’ του οι συμβουλές και τα «εγώ ξέρω καλύτερα» και «αυτό είναι το σωστό, έτσι πρέπει να κάνεις». Ήθελα να ‘ξερα ποιος το όρισε αυτό το «πρέπει» και το «σωστό». Ποιος ήταν αυτός ο φωτεινός παντογνώστης που έδωσε πάτημα σε κάθε καλοθελητή να κουνάει το δάχτυλο διορθώνοντας με το μυαλό του τα λάθη των άλλων. Γιατί για τη δική τους καμπούρα ούτε λόγος…
Και αν τύχει και είσαι και άτομο ασυμβίβαστο και συναισθηματικό και έχει πάρει κάποιος δικός σου το ρόλο του καλού συμβουλάτορα, εκεί ανασκουμπώνεσαι. Αρχικά τουλάχιστον. Μπαίνεις σε σκέψεις. Μήπως να έχει δίκιο, μήπως να μην εκφράζομαι πολύ, να μην ενοχλώ, να προσέχω πως φέρομαι, να μην κακοκαρδίσω κανέναν με τις επιλογές μου και να τη απ’ το πουθενά η ατελείωτη η λίστα. «Για να μου το λέει αυτός, κάτι θα ξέρει». Και εκεί έρχεται η μεγάλη παγίδα. Γιατί σε τέτοιες καταστάσεις συνήθως χάνεσαι. Και σε χάνει κι αυτός που ακόμα και ειλικρινά μπορεί να θέλει να σε βοηθήσει.
Από τη μία καταπιέζεις σκέψεις, θέλω και αποφάσεις για να κάνεις το «σωστό» και αυτό που «πρέπει». Από την άλλη η σιωπή και η αλλαγή συμπεριφοράς που αναπόφευκτα ακολουθεί, δημιουργεί απορία στο δικό σου άνθρωπο – καλοθελητή. Γιατί ξαφνικά δεν αρέσεις. Είναι περίεργο το πόσο προσπαθούν να σε αλλάξουν οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι σε αγαπούν γι’ αυτό ακριβώς που είσαι. Κι όταν αφήσεις φόβους και ανασφάλειες στην άκρη και αποφασίσεις να αναδείξεις όλο σου το είναι, αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή που θα κουράσεις ή θα λοξοδρομήσεις, πάντα με βάση την κριτική σκέψη των δικών σου ανθρώπων και γενικότερα του περίγυρου σου.
Κι εκεί έρχεται η καλύτερη λύση: Η εποικοδομητική μοναξιά, με τον θεραπευτικό της τρόπο. Η απομόνωση που αφήνει τον άνθρωπο να εκφραστεί, να χαλαρώσει και να είναι αυτό ακριβώς που θέλει, μακριά από επικριτικές κουβέντες, ανούσιες συζητήσεις και περίεργα βλέμματα. Το να θέλει να μείνει κάποιος μόνος για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, δεν υποδηλώνει απαραίτητα κάτι κακό και καταθλιπτικό. Δεν απαρνείται τους γύρω του. Πρόκειται απλά για ένα είδος ανασύνταξης, χωρίς πίεση, ένταση και αρνητικά συναισθήματα. Απλά προσωπικός χρόνος. Χρόνος που σου επιτρέπει να βρεθείς με τον εαυτό σου και σου υπενθυμίζει πως λειτουργείς καλύτερα και ουσιαστικά όταν πρώτα προστατεύεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις: Εσένα.
