Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Πόσο έντονο άραγε μπορεί να είναι το συναίσθημα αυτού που νιώθει κενός και άδειος μέσα του; Αυτού που έδωσε τόσα πολλά, που αισθάνθηκε πολύ και έντονα και πληγώθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό που τελικά άδειασε. Δύσκολη περίπτωση. Δύσκολη να την κατανοήσεις και ακόμη περισσότερο να τη ζήσεις και να την ξεπεράσεις.
Κάθε άνθρωπος έχει τα μέτρα και τα σταθμά του, τα προσωπικά του όρια που αποτελούν τη βάση για τον τρόπο που συμπεριφέρεται και αντιδρά σε κάθε κατάσταση, για τον τρόπο που αισθάνεται και αναπτύσσει σχέσεις, για τον τρόπο που ξεπερνά μια δυσκολία. Πρόκειται για διάφορους προσωπικούς κανόνες που θεωρητικά προστατεύουν… που οριοθετούν πολλές φορές τις επιλογές του και κατ’ επέκταση τη ζωή του.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που τα δίνει όλα; Που ρίχνεται στη μάχη και ρισκάρει χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς να υπολογίσει συνέπειες, χωρίς αυτοσυγκράτηση και ενδοιασμούς… Που απλά τα δίνει όλα. Αν του βγει, έχει καλώς. Υπάρχει όμως πάντα και η πιθανότητα να τρυπήσει κάθε ασπίδα προστασίας, να γκρεμιστεί κάθε τοίχος και να πληγωθεί… Να μείνει τελικά με το τίποτα. Εκείνη η στιγμή αναμφισβήτητα είναι και η πιο επικίνδυνη. Εκείνη η στιγμή σηματοδοτεί μια απόλυτη ελευθερία.
Γιατί ο άνθρωπος που δεν έχει πια κάτι να χάσει, δεν έχει και φραγμούς να τον περιορίσουν. Τους έσπασε, σπάζοντας τα μούτρα του. Δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει. Τα έδωσε όλα, ποντάροντας την ψυχή του. Δεν έχει καρδιά να ασφαλίσει, του τη ράγισαν όταν την πρόσφερε απλόχερα. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν είναι ουσιαστικά απόλυτα ελεύθερος και η στιγμή που το συνειδητοποιεί αυτό, είναι περίεργη και ταυτόχρονα λυτρωτική. Περίεργη γιατί είναι συναίσθημα που μόνο μια φορά θα το αισθανθεί, γιατί πολύ απλά αν την πατήσει κάποιος έτσι, δεν επιτρέπει στον εαυτό του δεύτερο στραβοπάτημα. Λυτρωτική, γιατί δεν αισθάνεται πλέον υπεύθυνος για κανέναν πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί να έχασε, μα τουλάχιστον η συνείδηση του είναι καθαρή, γιατί έδωσε μέχρι και τα ρέστα του και δεν τα παράτησε έτσι απλά. Επομένως τώρα που είναι η ώρα του, μπορεί άνετα να συλλέξει εμπειρίες και να συνεχίσει σοφότερα.
Βέβαια αυτού του είδους η απόλυτη ελευθερία δε σημαίνει απαραίτητα και απόλυτη ευτυχία. Τουλάχιστον στο αρχικό της στάδιο. Πρέπει να πληγωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ένας άνθρωπος για να αισθανθεί έτσι. Πρέπει να έχει επενδύσει συναισθηματικά τόσα πολλά που στο τέλος είναι ουσιαστικά απόλυτα κενή η ψυχή του. Πρόκειται για μια ελευθερία αλλιώτικη. Για μια ελευθερία που σου θυμίζει πως ακόμη κι αν τερμάτισες το κοντέρ μπορείς πάντα να ξεκινήσεις από την αρχή. Μια ελευθερία που σημαίνει απλά, ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις.
