Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκης Κελεσίδου
Ξεκάθαρα. Μην το επεξεργάζεσαι καθόλου. Μην μπαίνεις καν στη διαδικασία για “ναι μεν, αλλά…” και περιττές δικαιολογίες. Τράβα με μιας το τσιρότο κι ας το συνειδητά να σε τσούξει και λίγο. Να σε πονέσει. Κι ας είναι αυτός ο πόνος μια υπενθύμιση.
Για όλες τις στιγμές που μάταια περίμενες…
Για όλες τις φορές που κακώς δικαιολόγησες…
Για όλα τα λόγια που συνειδητά προσπέρασες…
Για όλα τα συναισθήματα που αναγκαστικά έθαψες…
Όποιος ενδιαφέρεται δεν χάνεται. Δεν κρύβεται. Δεν σωπαίνει. Όποιος ενδιαφέρεται μιλάει, ψάχνει, αναρωτιέται, μαλώνει… Ναι, μαλώνει. Γιατί νοιάζεται, γιατί αγαπάει, γιατί συμπονά. Κι ας είναι και συγγενής και σύντροφος ή κι ο καλύτερος σου φίλος. Δεν έχει καμία σχέση τι σκέφτεσαι εσύ και σε πόσο περίοπτη θέση έχεις κάποιον. Τη σφαλιάρα τη δυνατή μπορεί να τη φας ανά πάσα στιγμή, από τον οποιοδήποτε. Ούτε θα σε ρωτήσει, ούτε θα σε προετοιμάσει. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την αποδεχτείς και να προχωρήσεις παρακάτω, γιατί αν βάλεις το συναίσθημα μπροστά θα το χάσεις το παιχνίδι.
Καμιά φορά -ελπίζω σπάνια- χρειάζεται να δίνουμε στο μυαλό το τιμόνι για να φορτσάρει και να αντιμετωπίσει τα πράγματα και τους ανθρώπους όπως τους αξίζει. Ωμά. Ρεαλιστικά. Κανείς δεν προσποιείται την αδιαφορία σαν συγκαλυμμένη αγάπη. Απλά δεν αγαπά. Κανείς δε θα σε άφηνε να αμφιβάλλεις, αν πραγματικά σε νοιαζόταν. Απλά κανείς. Την επόμενη φορά που θα αισθανθείς ότι κάποιος δε σε νοιάζεται, μη σπαταλήσεις ούτε δευτερόλεπτο. Ας είναι. Να θυμάσαι ότι όντως… δεν… και να συνεχίσεις…
