Γράφει η συγγραφέας Νίκη Κελεσίδου
Είδαμε μνήμες να ξυπνάνε και συναισθήματα γνώριμα να κυριεύουν και πάλι την καρδιά μας. Βομβαρδισμένα τοπία, παιδιά στους δρόμους, αθώες ψυχές με μια βαλίτσα στο χέρι να παίρνουν το δρόμο κάποιας σωτηρίας. Είδαμε ξανά τα χρώματα του πολέμου. Επίδειξη δυνάμεων, στρατηγικές κινήσεις και οι πρώτες χαμένες ζωές να παρελαύνουν στα κανάλια σαν ένας άψυχος αριθμός που απλά αυξάνεται.
Περιμένοντας να σιγήσουν οι σειρήνες…
Ακούσαμε ανθρώπους με επιλεκτική μνήμη, να μένουν έκπληκτοι μπροστά στον πόλεμο που ήρθε για “πρώτη” (!!!!) φορά τόσο κοντά μας. Επηρεαστήκαμε από την περίοδο των καρναβαλιών και αρχίσαμε να φερόμαστε υποκριτικά και στην αληθινή μας ζωή, χωρίς καν να φοράμε μάσκες. Αρχίσαμε να μετράμε τους πολέμους με βάση την απόσταση, τους πρόσφυγες με βάση τη θρησκεία και την εθνικότητα, τους νεκρούς με μια συνεχή αμφισβήτηση μέσω των social media. Επιλεκτική και η συμπόνοια;
Περιμένοντας να σιγήσουν οι σειρήνες…
Είδαμε τους γιατρούς και λοιμωξιολόγους του διαδικτύου να μετατρέπονται μέσα σε λίγες ώρες σε στρατιωτικούς αναλυτές και εθνολόγους, εξαφανίζοντας σχεδόν, όλους αυτούς που πραγματικά έχουν κάτι να πουν. Είδαμε κυβερνητικά πρόσωπα να αποφασίζουν, όπως κάθε φορά, σε βάρος των απλών πολιτών και μια ακρίβεια να καταλαμβάνει όλο και περισσότερο κάθε είδος πρώτης ανάγκης. Είδαμε κόσμο τόσο σκασμένο ψυχολογικά που απλά δεν αντέχει ένα ακόμα αρνητικό γεγονός, κυρίως τόσο σημαντικό και με τόση μεγάλη προβολή.
Περιμένοντας να σιγήσουν οι σειρήνες…
Σκεπάσαμε τις φωνές αυτών που βρίσκονται πραγματικά σε κίνδυνο. Αυτών που προσεύχονται και αγωνιούν για την τύχη των ανθρώπων τους. Αυτών που έχασαν γονείς, παιδιά ή που κρύβονται ακόμα σε κάποιο υπόγειο, περιμένοντας καρτερικά να δουν και πάλι το φως του ήλιου. Καλύψαμε με μαεστρία τις φωνές αυτών που ακόμα θυμούνται και ακόμα πονούν για τις δικές τους απώλειες, τις δικές τους μνήμες, τον δικό τους πόλεμο.
Περιμένοντας να σιγήσουν οι σειρήνες…
Ας μάθουμε επιτέλους να παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος! Δεν είναι τόσο μακρινά τα παραδείγματα, ούτε γεωγραφικά, ούτε χρονικά. Ας σταματήσουμε να επιλέγουμε ποιο θύμα θα βοηθήσουμε! Δεν έχει θρησκεία ο πόλεμος, ούτε κουλτούρα, ούτε συγκεκριμένη σημαία. Μιλάμε για το απόλυτο κακό που από πίσω του έπονται άλλα τόσα…για εμπλεκόμενους και μη. Ας θυμηθούμε τη σημασία της ειρήνης, της αγάπης, της αλληλεγγύης… και ας μην τις μετατρέψουμε σε ξεθωριασμένες έννοιες στα γραφικά μας στόματα.
Περιμένοντας να σιγήσουν οι σειρήνες…
Ας θυμηθούμε να γίνουμε και πάλι άνθρωποι…
