Ο κύριος Π. έχασε πρόσφατα τη σύζυγό του και έμεινε μόνος, με 3 ανήλικα παιδιά. Ήρθε στο «Χαμόγελο» κατόπιν παρότρυνσης Κοινωνικού Λειτουργού του σχολείου των παιδιών, καθώς πλέον αντιμετώπιζε αρκετές κοινωνικοοικονομικές δυσκολίες. Δεν εργαζόταν το τελευταίο διάστημα και δεν υπήρχε κάποιο υποστηρικτικό δίκτυο, που θα μπορούσε να τον στηρίξει.
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που ήρθε στην πρώτη μας συνάντηση, προκειμένου να συζητήσουμε τους τρόπους που θα μπορούσαμε να πλαισιώσουμε τόσο τον ίδιο, όσο και τα παιδιά του. Φαινόταν αγχωμένος και θλιμμένος… Δεν ήξερε ποια ακριβώς ανάγκη έπρεπε να αναφέρει και οι σκέψεις του όπως και ο λόγος ήταν αποδιοργανωμένα, χωρίς κίνητρο και επιθυμία για αλληλεπίδραση, κάτι που σαφώς ήταν απόλυτα λογικό μετά από αυτή την τόσο μεγάλη απώλεια που βίωσε ξαφνικά.
Στην πρώτη μας συνάντηση προσπαθήσαμε να οριοθετήσουμε, να ορίσουμε προτεραιότητες και να συγκεκριμενοποιήσουμε τις ανάγκες που υπάρχουν στο τώρα, να τον ενδυναμώσουμε και να τον κάνουμε να νιώσει ασφάλεια. Ότι είμαστε δίπλα του για οτιδήποτε προκύψει…
Μια μέρα λάβαμε κλήση από την Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου και μας ενημέρωσαν ότι ένα μικρό παιδάκι πρέπει να εισαχθεί στο Νοσοκομείο, ώστε να ξεκινήσει αγωγή για μια δερματική πάθηση, ωστόσο ο πατέρας του παιδιού δεν μπορούσε να παραμένει εκεί με το παιδί, γιατί τις πρωινές ώρες εργαζόταν και ήταν πολύ πιεσμένος με το πως θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε όλο αυτό το βουνό που έβλεπε μπροστά του, μιας και η εργασία του ήταν η μόνη πηγή εισοδήματος τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ο μπαμπάς, όπως μας ενημέρωσαν, δεν μπορούσε να βρίσκεται ταυτόχρονα στο σπίτι με τα άλλα δυο παιδιά του, στο νοσοκομείο αλλά και στη δουλειά.
Πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για τον κύριο Π. τον οποίο και στηρίζουμε στο Κέντρο Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας. Σε συνεννόηση με την Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου και συζητώντας με τον πατέρα τους τρόπους στήριξης σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, τον ενημερώσαμε για τη δυνατότητα φροντίδας του παιδιού στο νοσοκομείο τις ώρες που εκείνος θα δούλευε, από τους πολύτιμους εθελοντές μας, αλλά και κάλυψη των ιατροφαρμακευτικών αναγκών του παιδιού, εφόσον θα έπαιρνε εξιτήριο μετά από λίγες μέρες.
Έτσι λοιπόν και μετά από πολλές επικοινωνίες μας, εθελοντές μας βρίσκονταν κοντά στο παιδί στο νοσοκομείο, κάθε πρωί και για μια ολόκληρη εβδομάδα, ώστε να το απασχολούν δημιουργικά και να του κρατούν συντροφιά, μέχρις ότου ο πατέρας σχολούσε από τη δουλειά. Καθημερινά ο μπαμπάς μας ευχαριστούσε για την στήριξη που λάμβανε και τόνιζε πως δεν ήξερε τι θα έκανε εάν δεν υπήρχε αυτή η πολύτιμη βοήθεια από τον Οργανισμό μας. Η αίσθηση της ανακούφισης που ένιωσε ο κύριος Π. και το χαμόγελο που είχε όταν τελείωσε αυτή η περιπέτεια, ευχαριστώντας μας για το κάθε λεπτό που ήμασταν εκεί, ήταν για μας η πιο δυνατή στιγμή.
Κίνητρο που σε κάνει να συνεχίσεις να παλεύεις, έτσι ώστε να είναι κάθε παιδί υγιές, ασφαλές και να έχει όλα αυτά που δικαιούται, τόσο το ίδιο, όσο και η οικογένειά του.
Το παιδί πλέον έχει αναρρώσει πλήρως και συνεχίζουμε την ολιστική στήριξη της οικογένειας τόσο σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, όσο και σε ιατροφαρμακευτικές ανάγκες και συμβουλευτική στήριξη του πατέρα.
