Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Δύο λέξεις που υπάρχουν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας τελικά, κάθε φορά που όλα βαίνουν καλώς. Υπερβολικά καλώς… τόσο που δε σου πάει ο νους ότι ακόμα κι αυτό το απόλυτο που νιώθεις κι αισθάνεσαι μια συγκεκριμένη στιγμή, αυτό το ιδανικό και τέλειο, έχει με τη σειρά του μια ημερομηνία λήξης.
Ξέρουμε πια όλα τα κλασσικά κλισέ. Τα βλέπουμε καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να ξεπροβάλλουν μπροστά στα μάτια μας σε κάθε δυνατή μορφή. Και τα προσπερνάμε. Και καλά κάνουμε πολλές φορές. Μα είναι και κάποια που σε κάνουν να σταματάς το σεργιάνι στην οθόνη και φέρνουν ξανά στ’ αυτιά σου τη γνωστή εκνευριστική φωνούλα. Κι αν δεν έχει έρθει η ώρα να φας κι εσύ τη σφαλιάρα αφύπνισης, δεν την ακούς. Δεν την αφήνεις να σε ενοχλήσει. Μαλώνεις μαζί της, την απωθείς, την ξορκίζεις σαν ένα “κακό” που σε βρήκε και πρέπει να το διώξεις. Μέχρι πότε όμως;
Έχω καταλήξει στο ότι η ζωή φροντίζει με τον δικό της μοναδικό τρόπο, στη δική της κατάλληλη στιγμή, να σου ακυρώσει κάθε “άσπαστο” κανόνα, με τον οποίο βάδισες και πορευόσουν για καιρό. Και θα σε πείσει μάλιστα πως αυτό που θεωρούσες αδύνατο και λάθος και ουτοπικό και όπως αλλιώς θέλεις εσύ να αποκαλείς καθετί που σε βγάζει έξω απ’ τα νερά σου…και δυνατό είναι και υπαρκτό και πέρα για πέρα αληθινό. Ποια είναι η παγίδα; Ακριβώς τη στιγμή που θα αρχίσεις να πείθεσαι και να αφήνεσαι, ακριβώς εκείνη την ώρα που θα αρχίσεις να γκρεμίζεις ένα ένα τα τείχη σου, θα έρθει εκείνη η μαγική φωνούλα… “μέχρι πότε;”
Σε αυτήν την απόλυτα αρμονική και ονειρική φάση που θα είσαι όμως, θα την προσπεράσεις. Τα γεγονότα από μόνα τους θα σου δείχνουν πως και ο δικός σου δρόμος μπορεί να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αφού…όλα πάνε καλά. Βρήκες την ιδανική δουλειά, τον τέλειο φίλο, την αδερφή ψυχή σου. “Μέχρι πότε;”
Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ή να αναιρέσει το γεγονός ότι για τον καθένα μας θα έρθει κάποια στιγμή το απόλυτο, η ιδανικότερη φάση της ζωής του, άσχετα με τη διάρκεια της, με τον χαρακτήρα, τις επιλογές ή τους ανθρώπους που έχει ο καθένας κοντά του. Το κλειδί είναι να θυμόμαστε πάντα πως όπως έρχονται όλα, έτσι και θα φύγουν. Κι αυτό δεν είναι κάτι απαισιόδοξο. Είναι απλά ρεαλιστικό. Καθετί που έρχεται θα κάνει τον κύκλο του και θα φύγει. Κάθε πόνος, μετά τον απαραίτητο χρονικό διάστημα, θα απαλύνει. Κάθε κατάσταση άγχους, θα έρθει ο καιρός που θα αλλάξει. Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και η πιο ιδανική δουλειά θα βγάλει κάποια στιγμή τα στραβά της. Ακόμα και ένας σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μας μπορεί να φύγει τόσο απρόσμενα όσο μπήκε σε αυτήν.
Ηθικό δίδαγμα; Το “μέχρι πότε” μπορεί να είναι και καλό να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Μια καλή υπενθύμιση ότι ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να αλλάξουν. Με τον ίδιο τρόπο που δυσκόλεψαν δηλαδή, έτσι και να ξεκαθαριστούν. Και το αντίθετο. Δύο απλές λέξεις που επιβεβαιώνουν το απόλυτο κλισέ: “Να αξιοποιείς κάθε στιγμή της ζωής σου”.
Να αρπάζεις και να αξιοποιείς στο έπακρο κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται. Να αντιμετωπίζεις με θράσος και δύναμη κάθε αναποδιά που τολμά να μπαίνει στο δρόμο σου.
Να μην αναλώνεσαι σε καταστάσεις και ανθρώπους που σε βαλτώνουν και κουβαλούν μαζί τους όλη την κριτική κ τη μιζέρια του κόσμου. Χαραμίζεις πραγματικά φαιά ουσία. Αντίθετα να παλεύεις γι’ αυτούς και γι’ αυτά που αγαπάς, ακριβώς επειδή ξέρεις πόσο αξίζουν.
Προσπάθησε να μην τρέμεις τις αλλαγές που αναπόφευκτα θα έρθουν, ίσως είναι και για καλό.
Να μην απωθείς κάθε συναίσθημα, αρνητικό ή θετικό, πρέπει κι αυτό να κάνει τον κύκλο του.
Μην περιμένεις τίποτα και κανέναν. Οι προσδοκίες έχουν το ταλέντο να σε πληγώνουν ύπουλα.
Να θέτεις στόχους. Όσο πιο συχνά μπορείς. Να τους κατακτάς και να προχωράς με ακόμη μεγαλύτερα όνειρα, για να είσαι πάντα σε εγρήγορση.
Να μάθεις να δίνεις, αλλά να μη δίνεσαι. Να μάθεις να ακούς, αλλά όχι να υπακούς.
Να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό. Μόνο έτσι θα μάθεις και θα εξελιχθείς.
Να είσαι ο εαυτός σου. Κι ας μην ακολουθήσουν όλοι..
Και η λίστα συνεχίζει… Τη μαθαίνουμε και τη συμπληρώνουμε με κάθε κατάσταση, με κάθε εμπειρία, με κάθε άνθρωπο που έρχεται ή φεύγει, έχοντας πάντα στο μυαλό μας – άλλοτε φωναχτά κι άλλοτε ψιθυριστά – αυτές τις δύο μαγικές λεξούλες που έτυχε κι εγώ να ακούσω μια φορά, χωρίς να καταλάβω τότε ότι ο σκοπός της μπορεί να είναι και θετικός. Ίσως πρόκειται για μια υπενθύμιση, μια συμβουλή που μας μαθαίνει να αξιοποιούμε ουσιαστικά κάθε μας στιγμή. Μια κινητήρια δύναμη. “Μέχρι πότε;”
