Για την «σκοτεινή» πλευρά του διαδικτύου μίλησε η 27χρονη χαφ της Ατλέτικο Μαδρίτης που έδωσε μάχη με τον καρκίνο.
Το ποδόσφαιρο, ακόμα και στη σύγχρονη υπερ-εμπορευματοποιημένη μορφή του, όπου τείνει να απογυμνωθεί από το συναίσθημα, κρατά καλά το μοναδικό του χάρισμα. Αυτή τη, για κάποιους ανεξήγητη, δύναμη να αφηγείται και να περικλείει ιστορίες που συγκινούν, παρακινούν, ενδυναμώνουν και τελικά κάνουν τους αδιόρατους δεσμούς με τον κόσμο πιο ισχυρούς. Η «μάχη» της Ισπανίδας χαφ της Ατλέτικο Μαδρίτης, Βιρχίνια Τορεσίγια, με τον καρκίνο είναι μια από αυτές της ιστορίες. Η «μάχη» της, η νίκη και ο τρόπος που την υποδέχθηκαν πίσω στους αγωνιστικούς χώρους οι αντίπαλές της, σε ένα παιχνίδι που η ομάδα της συνετρίβη με 7-0, μα το σφύριγμα της λήξης, στο πρώτο παιχνίδι της μετά την περιπέτεια υγείας της, την βρήκε στους ουρανούς. Οι παίκτριες της Μπαρτσελόνα τη σήκωσαν στα χέρια γιατί τελικά εκείνη ήταν η μεγαλύτερη νικήτρια.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν ενδεχομένως για τη διετή «μάχη» της Ισπανίδας με τον καρκίνο, η ίδια επανέρχεται σε εκείνη την περίοδο της ζωής της με αφορμή το εν εξελίξει ευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυναικών που διεξάγεται στην Αγγλία. Και ειδικότερα την ήττα της Εθνικής Ισπανίας από τη Γερμανία (2-0). Όπως λέει σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στη Marca, είναι βέβαια ότι η πορτιέρε της «ρόχα» δεν θα έπιασε το κινητό της στα χέρια της μετά το τέλος του αγώνα, σε μια προσπάθεια να αποφύγει τη διαδικτυακή κακοποίηση που ήρθε ως αρνητικό επακόλουθο της αύξησης της δημοφιλίας του ποδοσφαίρου γυναικών.
Μάλιστα όπως ανέφερε έχει βιώσει και η ίδια την σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου με τον πιο σκληρό και επαίσχυντο τρόπο, αφού κατά τη διάρκεια της απουσίας της από τους αγωνιστικούς χώρους, κι ενώ είχε χάσει τα μαλλιά της λόγω των χημιοθεραπειών, υπήρξαν άνθρωποι που την αποκαλούσαν «φαλακρή»
Αναλυτικά όσα ανέφερε:
«Το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει φτάσει σε ένα επίπεδο προβολής στο οποίο εκτιθέμεθα καθημερινά εμείς οι παίκτριες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Καλώς ή κακώς, το φόκους γίνεται μεγαλύτερο. Φαντάζομαι ότι η Πάνιος θα έπρεπε να μείνει μακριά από το τηλέφωνο μετά το παιχνίδι με τη Γερμανία (σ.σ. ήττα της Ισπανίας από τις Γερμανίδες με 2-0), όπου απέτυχε όπως κάθε άλλο συμπαίκτης της θα μπορούσε και όπως οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Το ρεύμα των αρνητικών σχολίων, που αν και άφθονα δεν είναι η πλειοψηφία, κάνει περισσότερο θόρυβο, παρά ζημιά. Γιατί όσο δυνατός και να είναι κανείς, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πονάνε, ενοχλούν και επηρεάζουν. Δεν είναι ευχάριστο να νιώθεις τον εαυτό σου στο κέντρο του στόχου.
Βίωσα αυτό το συναίσθημα με έναν πικρό τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι, συχνά κρυμμένοι κάτω από ένα άβαταρ με τη σημαία της Ισπανίας ή την εικόνα του Φράνκο, των οποίων το άθλημα είναι να τα βάζουν με τις γυναίκες. Όταν ήμουν άρρωστη και πιο μακριά από το ποδόσφαιρο, περνούσα περισσότερες ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπερασπιζόμουν τον γυναικείο αθλητισμό γενικά και το γυναικείο ποδόσφαιρο ειδικότερα, αλλά συνήθιζα να συναντώ τους συνηθισμένους haters που δεν έχουν άλλο λόγο από το να σε αποκαλούν φεμιναζί ή να σε προσβάλουν. Δεν είμαι άνθρωπος που στρέφεται κατά των ανδρών, το αντίθετο, αλλά πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα των γυναικών γιατί πολλές φορές ξεχνιούνται.
Είναι κρίμα που υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα το 2022 πιστεύουν ότι η ισότητα είναι ένα παιχνίδι που έχουν χάσει οι γυναίκες. Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς μου έλαβα εκατομμύρια μηνύματα αγάπης που κρατάω στην καρδιά μου, αλλά υπήρχε επίσης μίσος που με προσέβαλε επειδή ήμουν φαλακρή. Μπορούν να με επικρίνουν επειδή έχασα μια μπάλα, ένα γκολ ή επειδή δεν σου αρέσει ο τρόπος που παίζω, αλλά τι γίνεται με εμένα που δεν έχω μαλλιά; Μήπως έφταιγα που είχα έναν γ@μημένο όγκο στο κεφάλι μου; Νομίζω ότι έχω ισχυρή προσωπικότητα και δεν με νοιάζει τι σκέφτεται ο κόσμος και, αν και δεν με βύθισε, με επηρέασε. Όσο κι αν είμαστε δημόσια πρόσωπα, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το εύρος της κάθε λέξης».
