Πέρασε η εποχή που όσοι έπαιζαν μπάλα θεωρούνταν ή αποκαλούνταν κακώς ανεκπαίδευτοι, αμόρφωτοι, αγράμματοι ή στην ποδοσφαιρική αργκό… «ταγάρια».
Ο αριθμός των ποδοσφαιριστών που σπουδάζουν αυξάνεται προϊόντος του χρόνου και αυτό μόνο απαρατήρητο δεν περνά στην αθλητική κοινότητα… Είναι ένα φαινόμενο που σχετίζεται τόσο με την άνοδο του γενικού μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας, με την ευκολότερη πρόσβαση στην εκπαίδευση, αλλά και με το όλο και μεγαλύτερο άγχος των νεαρών κυρίως αθλητών για την μελλοντική επαγγελματική τους πορεία μετά το τέλος της καριέρας τους.
Στη νεαρή ηλικία των 18 ή 19 ετών, όσο ταλαντούχος κι αν είναι ένας ποδοσφαιριστής, δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και ότι θα κερδίσει τα συμβόλαια που θα του εξασφαλίσουν τα προς το ζην για όλο του τον βίο. Αυτό βέβαια για ορισμένους συσχετίζεται και με τη ορθολογική διαχείριση των χρημάτων καθώς είναι αξιοσημείωτες οι περιπτώσεις αθλητών – με κλασικότερο παράδειγμα αυτό του Ροναλντίνιο – που ενώ από τα χέρια τους πέρασαν εκατομμύρια, πτώχευσαν, τζόγαραν, ή απλά επένδυσαν τα χρήματά τους ακολουθώντας λανθασμένες επιλογές… Ίσως ακόμη κι αυτό, πάντως, να αποτελεί συνάρτηση των σπουδών και του μορφωτικού επιπέδου ενός αθλητή. Ίσως και όχι.
Στην ποδοσφαιρική Ελλάδα, πάντως, συχνά δε μιλάμε για μια απλή διαχείριση των χρημάτων που έβγαλε ένας παίκτης, αλλά για άγχος επιβίωσης, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με συμβόλαια μικρότερων σε εμβέλεια ομάδων, ή απλά χαμηλότερων κατηγοριών. Η εποχή των «παχιών αγελάδων» έχει περάσει, καλώς ή κακώς, αλλά εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες που αντιμετωπίζονται ως ερασιτέχνες. Πολύ χαμηλά συμβόλαια, ή απλοί μισθοί, που σε αρκετές περιπτώσεις δεν καταβάλλονται ή προστίθενται σε χρωστούμενα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις κουρεύονται στο τέλος για να πληρωθούν. Όλα αυτά ενώ παράλληλα , όπως είναι πλέον κοινό μυστικό, αρκετοί αθλητές πιέζονται ή οικειοθελώς καταφεύγουν σε μη θεμιτές μεθόδους προσπορισμού χρημάτων.
η συνέχεια ΕΔΩ
